sábado, 26 de abril de 2014

DEL MAR A LA MESA

La aguas del Atlántico en el mar de Arousa
¿Sabes del efecto beneficioso del agua de mar? Ya desde el siglo XIX el científico francés René Quinton hablaba de ello, incluso de su poder curativo. Se ha constatado que facilita la recuperación muscular, que alivia las dolencias reumáticas, mejora la circulación sanguínea, la capacidad respiratoria, la soriasis, la urticaria… Pero lo último es cuanto a sus beneficios hace referencia a su introducción en la dieta humana, una propuesta por la que cada vez apuestan más dietistas apoyados en diversos estudios de carácter científico. Y una firma meañesa -la segunda que lo hace en la comarca de Arousa- se ha incorporado recientemente a esta nueva propuesta. Se trata de “Sietemares”, una empresa afincada en Dena, que comenzó a forjar su proyecto hace dos años pero que lleva apenas cuatro meses en el mercado y con un crecimiento continuo.


Un reciente estudio de la Universidad de Santiago de Compostela avala los efectos beneficiosos de agua de mar para la cocina. El doctor Julio Seijas Vázquez, catedrático de Química Orgánica en el campus de Lugo, concluye en el mismo que el agua de mar es recomendable para cocinar “porque mantiene intactos los minerales, muchos de ellos fundamentales para la correcta nutrición de las personas”.
En un análisis comparativo entre el agua dulce con sal que habitualmente utilizamos en nuestra cocina y el agua de mar, el estudio de la USC, indica que la primera contiene cloro -en mayor cantidad- y sodio -la sal-, mientas que el agua de mar, amén de ambos componentes, incluye magnesio, calcio, potasio, selenio e hierro, así como pequeñas cantidades de fósforo, yodo y estroncio, entre otros minerales. El doctor Seijas Vázquez insiste en la importancia de algunos de estos minerales para el organismo humano precisando, por ejemplo, que “el agua de mar es la fuente más rica de yodo” o que el selenio, cuya importancia en la alimentación humana “se ha comprendido en los últimos 20 años”, es fundamental como antioxidante y en la modulación del crecimiento, amén de que “su ingesta podría proteger contra el desarrollo del cáncer”, si bien precisa que esto último “es un debate abierto”.

La estrella izquierda del mapa señala el punto donde Sietemares
toma el agua del mar, y la derecha el lugar donde se procesa
Entre Sálvora y San Vicente
La firma “Sietemares” centra de momento sus ventas a través de Internet y está presentando su agua marina en diversas ferias de alimentación y gastronomía. En breve llegará también a las grandes superficies comerciales y a las cadenas de alimentación con mayor presencia nacional.
“Sietemares” recoge el agua a unos cinco metros de profundidad en un lugar escogido a 400 metros de la costa entre la isla de Sálvora y San Vicente do Mar. Previamente la firma tuvo que solicitar a la Dirección Xeral de Costas el pertinente permiso de extracción. A continuación el agua se procesa en las dependencias de la bodega meañesa Attis -ubicada a pie del monte Penaguda en su ladera de Dena- donde pasa por tres filtros de varias micras: un primero de ozono, otro ultravioleta y un tercero de carbón activo, que eliminan impurezas, la desinfecta y purifica. 
A continuación el agua resultante se envasa en su sistema denominado “bag in box”, esto es, una bolsa especial que está dentro de una caja de cartón, lo que la aísla por completo de la luz solar y hace que, a medida que se consume, la bolsa se constriña evitando así la formación de aire en su interior. De esta forma llega al mercado en envases de tres, cinco y veinte litros, e incluso para pescaderías en envases especiales de entre 200 y 1.000 litros. De momento la empresa está sirviendo sobre pedido y la creciente demanda hace que estén procesando en torno a 15.000 litros de agua al mes.

Instalaciones de Bodegas Attis en Dena donde se purifica el agua
El uso de este agua marina es mayorita-riamente gastronómico por cuanto potencia el sabor de los alimentos cocinados con ella. Se manejan incluso unas tablas con los porcentajes de agua de mar que se aconseja emplear a la hora de cocinar cada alimento, des marisco a arroces, pasando por pescados, carnes, pastas o vegetales. Pero también cada vez más nutricionistas recomiendan su aportación dietética dados los minerales que aporta. Los hay que incluso apuestan por su ingesta directa mezclada en pequeñas proporciones con el agua dulce, lo que estiman aconsejable para la recuperación de deportistas, paliar problemas digestivos o, simplemente, por la aportación de minerales al organismo que ello supone.

Nota: Si quieres conocer más de Sietemares pincha en el siguiente enlace:
AGUA DE MAR SIETEMARES










sábado, 19 de abril de 2014


Meañeses polo mundo (VI): BRASIL
 Basilio Camiña Ucha / Campos de Goytacazes

Fai algo máis dun ano abriamos esta sección con Basilio Camiña Ucha que estaba de voluntario nunha ONG no Sahara e que acababa de ser repatriado, xunto con otros compañeiros, polo Fronte Polisario ante o clima de inseguridade que se vivía na zona a causa da presenza de grupos integristas islámicos. Daquela contounos como era o Sahara. Hoxe repetimos con este extrombonista da banda de Meaño, pero esta vez con Brasil como protagonista posto que acaba de chegar de traballar alí nun proxecto musical con outra ONG e, de paso, de percorrer tammén varios países latinoamericanos. Toda unha aventura para este meañés de 27 anos que comparte hoxe con todos a través do noso particular Ventanuco.

Basilio Camiña, abaixo no centro, cun grupo de metais na ONG "Orquestrando a Vida" en Campos de Goytacazes

 “O MUNDO DAS FAVELAS ESTÁ MOI CONTROLADO POLO NARCOTRÁFICO”

Como che chega a oferta para irte a Brasil?
Foi a raíz da voda dun amigo de Simes, Fran Pérez, que asentou nese país e que se casaba alí. Dábase a casualidade de que o seu sogro dirixe en Campos de Goytacazes a ONG “Orquestrando a Vida”, un proxento no que tamén está embarcado Fran, e que leva 14 anos traballando en base a música con rapaces sin recursos que viven nas favelas e aos que queren sacar do mundo narcotráfico. Como eu eu ía viaxar para estar na sua voda propuxéronme que aproveitara a miña estadía para botarlles unha man e aceptei encantado.
Viaxaste pois como turista.
Sí, polo tanto con só tres meses de permanencia.
Como é Campos de Goytacazes?
E unha cidade duns 400.00 habitantes cara o interior e que está a unhas sete horas en coche de Río… Hai que ter en conta que as distancias alí son enormes. 
Basilio Camiña segue a interpretación dun alumno de trombón en Brasil
E cal foi a túa labor na ONG?
Din clases de trombón, de solfexo, dirixín pequeñas agrupacións… fixen un pouco de todo porque alí está todo por facer.
Cantos rapaces acollía o centro de “Orquestrando a vida”?
Uns 420 con idades de entre os 7 e 19 anos. O centro estaba atendido por unha vintena de mestres que lles ensinaban música, de feito tiñan varias orquestras, mesmo unha delas veu tocando incluso a Portugal. Todos eran nenos sen recursos, para os que a música era a súa única alternativa extraescolar. O tempo que permañecían no centro non o estaban traficando con droga.
E moi habitual que os nenos se adiquen alí ao narcotráfico?
Si, moito. Empezan a traficar con 13 ou 14 anos, incluso con menos. A estrutura familiar non axuda: alí cásanse con 18 ou 19 anos e aos 23 moitos xa están separados. Por enriba os malos tratos no mundo da parella nese tempo son estampa habitual. A ONG contaba tamén cunha psicóloga que traballaba cos rapaces: a condición era un pouco que, para adicarse á música, tiñan que deixar o tráfico de drogas.
Onde vivías ti?
Eu vivía no propio centro, alí tiña unha habitación cunha cociña e apañábame ben. As instalacións abrían de 8 a 11 polas mañáns, e polas tardes, que era cando tiña máis afluencia, de 14 a 18 horas. Certo que o horario non era estrito, moitas veces eu quedaba máis tempo traballando con algúns rapaces.
No Cristo do Concorvado en Río de Xaneiro
Como son os alumnos brasileños?
Cústalles un mundo comprender as cousas, polo que o compensan ensaiando moitas horas, repetindo unha e outra vez para aprenderse as partituras.
Que foi o que máis che chamou a atención do país?
As diferencias sociais que son brutais. Un 10 por cento da poboación, todos eles brancos, é moi rico e exhibe un nivel nivel incluso superior ao de España, pero o 90 por cento restante, toda ela pobaoción de negra, é moi pobre.
Visitaches o mundo das favelas en Campos de Goytacazes?
Si, un par de veces, unha acompañado do director na ONG a quen coñecían todos alí, e outra da man da nai dun famoso narcotraficante. Do contario non podes entrar, o acceso ao núcleo, que é como lle chaman alí, está controlado por xentes apostadas na rúa, sentadas no chan ou mesmo en sofás, que che impiden o paso, porque alí todo está moi controlado polo mundo do narcotráfico.
E con que te atopaches dentro?
Cun mundo moi pobre. Os dirixentes políticos en Brasil, como en toda Sudamérica, son moi populistas e como alí é obrigatorio votar convencen ás xentes das favelas con bebida e subvencións por non facer nada, pero non hai un interés real por ese mundo.
Con esa estampa que me debuxas, non era perigosa a cidade de Campos de Goytacazes?
Polo día non o percibín tanto, se ben de noite era recomendable non saír moito.
Como se vive en Brasil a cercanía do Mundial de fútbol?
Uf! En Brasil o Mundial é algo prioritario. Imáxinate que cando xoga a selección alí faise festa nacional, e mesmo as vacacións que son entre decembro e febreiro adiantáronse este ano a xuño para facelas coincidir co Campionato do Mundo. En Río os alugueres soben día a día, incluso as favelas pacificadas están ofrecendo as súas vivendas en aluguer para o Mundial.
E non se fala dos mortos que está ocasionando a construcción acelerada dalgúns estadios?
Non, alí non soaba nada diso.
É certo ese cliché de que en Brasil se traballa a ritmo moito máis lento?
Si, tanto que as veces resulta exasperante, pero alí todo o mundo vai máis relaxado, pensan só no día a día e non no futuro, quedas a unha hora e é moi habitual que che aparezan media hora ou unha hora máis tarde e sen presa algunha. E cando se trata dun trámite burocrático pode ser desesperante...
Dede Brasil o noso protagonista empredeu unha viaxe por Latinoamérica. Na foto, na cidade de A Paz en Bolivia
Acabas a túa estadía en Brasil pero non voltas para Galicia.
Non, quixen probar noutra ONG en Paraguai adicada neste caso ao ensino do inglés polo que viaxei ata Asunción. Alí estiven cinco días vendo como traballaba pero non me conveceu: era só dar clase o sábado, e para iso tiñas que desprazarte en autobús a ciudades que estaban a máis de catro horas… Nin empecei. O que si me chamou a atención nese tempo en Asunción foi a pobreza extrema: xente pedindo, vendendo de todo pola rúa, no autobús…
E a partir de aí?
Xa que estaba decidín quedarme a coñecer un pouco Latinoamérica, facendo auto stop, durmindo en tenda de campaña… Primeiro fun a Arxentina onde contactei cunha madrileña que traballaba na ONG “Ecoaldeas” e xuntos acabamos percorrendo o norte do país. Logo uníusenos un arxentino e os tres demos o salto a Chile, tarefa que non foi doada porque na fronteira pedíannnos ter vehículo posto porque entrabas polo deserto de Atacama e a localidade máis próxima, San Pedro de Atacama, estaba a 150 quilómetros.
Nas aforas de San Pedro de Atacama en Chile
E como o solventáchedes?
Eu dei cun camioneiro chileno que accedeu a subirme no seu camión tráiler. Os outros atoparon cada un seu medio. Logo os tres rencontrámonos en San Pedro de Atacama e xuntos percorremos en bicicleta o Val da Lúa, varias zonas do deserto… Nesas demos cun chileno que sufrira un desengano amoroso e que estaba a percorrer o país no seu coche e, como non lle gostaba viaxar só, acoplámonos con el. Xuntos fumos cara o sur ata chegar a Santiago, visitamos Valparaíso…
E desde Chile para…?
Para Bolivia: A Paz, Cochabamba, as minas do Potosí… Foron quince días vendo moitas tribos indíxenas de Bolivia onde o alcol está a orde do día. Bolivia é un país moi barato: por cinco euros dormes, comes todo que queres… É un país extremadamente pobre, chamoume a atención sobre todo o traballo esgotador nas minas: 8 horas ao día debaixo da terra e logo do xoves para o venres traballan 24 horas seguidas para poder cobrar o fin de semana, e a maioría despois queiman esos cartos bebendo o sábado mailo domingo.
Nas ruinas do Machu Pichu en Perú
Visitaches aínda algún país máis?
Si, estiven un par de semanas en Perú, pero xa fun eu só, porque pensaba que non debía voltar sin ver o Machu Pichu e así o fixen. Visitei, Cuzco, as ruinas incas… En fín, foi unha viaxe ben aproveitada.
Nin cabe dúbida algunha! E que che decían os teus pais desde Simes de toda esta aventura?
(Risas) Eu mantiña o contacto co meu irmán por internet e as aplicacións para móbil porque os meus pais están pouco postos nas novas tecnoloxías. Cando viñen nin avisei, só aparecín pola casa e sorprendín a miña nai que foi que primeiro me veu..
E pensas xa en voltar a saír?
Teño que traballar no verán, aforrar algo e logo si, penso voltar a saír de novo, quizáis no outono.
Algún destiño en mente?
Gostaríame voltar a Arxentina, alí quedoume moito por ver.


OUTRAS FOTOS QUE COMPLETAN A ENTREVISTA
Nota: Tódalas fotos publicadas nesta entrada son xentileza de Basilio Camiña


Descenso pola "Estrada da Morte" en Bolivia, preto de A Paz


Co letreiro de Chile no paso en Axentina e o país andino


No paso de Jama entre Arxentina de Chile


No salar de Uyuni, o maior deserto continuo de sal do mundo (Bolivia)


Illas dos Uros no lago Tiquicaca (Bolivia)


Nas ruinas en Puno (Perú)
  


No interior das minas de Potosí, co "tío Jorge"


No Val Sagrado dos Incas (Perús)

sábado, 12 de abril de 2014


*** Opinión

Politicamente incorrecto

Resulta curioso escoitar como os dirixentes políticos maquillan a cada paso as expresións relacionadas coa crise económica que nos toca vivir con termos que tentan amortiguar o impacto que sobre o cidadán poden ter determinados vocablos. Escoitalos é como ler esas ofertas de supermercados onde hai que pararse moito para tentar entender ben cal é realmente o prezo que che van cobrar cando pases por caixa… e, as veces, nin con esas.

Así dun tempo a esta parte vimos lendo ou escoitando expresións como “contención salarial” por rebaixa de salarios, porque iso de “contención” soa a prudente e, quen non entende a prudencia como boa?; “externalización da sanidade,” por privatización da sanidade pública, verdadeiro drama social que aínda non medimos ben porque iso de deixar de ser paciente para convertirse en cliente… en fin; ou, a última, “movilización exterior da man de obra” por emigración, terase visto tal cousa!.

É como naquel libriño de James Finn Garner titulado “Contos infantís políticamente correctos” onde o leñador do relato de Carapuchiña Vermella era, en realidade, un “operario da industria madereira”; ou o pai de Rapunzel non era un cadeireiro pobre senón “económicamente desfavorecido”; ou Cincenta non era tratada como unha esclava pola madrasta (“nai política”, segundo o conto) senón como “unha empleada persoal sen dereito a salario”. 

Mais para nós o pan sempre foi pan e o viño, viño, non si?

domingo, 6 de abril de 2014

conversas.com
Susana Otero Meaño
Edil de cultura, educación y deporte del concello de Meaño

      Nota: Foto inédita de Meaño na parte inferior

Susana Otero es la actual edil de cultura y educación
Su vitalidad la llevó a ser una de las fundadoras de la asociación juvenil “Terra Nova” en Padrenda. Susana Otero Meaño tiene hoy 36 años y es hoy la edil responsable de las áreas de cultura, educación y deporte. Llegó a la política con 28 años cuando el hoy fallecido Jorge Domínguez la captó para integrar su candidatura a las elecciones de 2006. De esta forma desembocó en una corporación que hoy en mayoritariamente femenina y donde ha visto crecer su responsabilidad tras la restructuración del gobierno local en 2012. 

“LOS PRESUPUESTOS BAJARON EN LOS ÚLTIMOS AÑOS PERO LAS CIFRAS CE CULTURA Y EDUCACIÓN SE MANTUVIERON”

-      Usted lo de Meaño lo lleva hasta en el apellido.
-       (Risas) Sí, pero curiosamente en mi caso el apellido Meaño viene de Castrelo.
-       ¿Cómo empieza Susana Otero en la política?
-    Fue a raíz de mantener una buena relación en Padrenda con un edil anterior por Independes de Meaño, Ramón Alfonso Piñeiro más su hijo, que empecé ayudando en campaña a aquel partido que lideraba Jorge Domínguez: colaborando en mítines, siendo interventora en elecciones… En 2006 Jorge me llamó para ofrecerme contar conmigo como candidata a edil por la parroquia de Padrenda y accedí.
-       ¿Simpatizante o afiliada del Partido Popular?
-       Desde que soy edil, afiliada.
-      ¿Supuso un cambio grande asumir la parcela de cultura, educación y deporte tras la restructuración del gobierno en 2012?
-     Ya conocía este ámbito porque Jorge me colocara en 2011 en él para colaborar con Lourdes Ucha que era entonces la máxima responsable del área. Lógicamente al asumir yo esta función en 2012 sí me supone más compromiso y dedicación por mi parte, más responsabilidad, más actos en los que debes estar…
-    Vayamos por ámbitos: educación. Usted que está presente en los consellos escolares, ¿cuál es esa demanda al concello que habitualmente escucha en ellos por parte de padres o docentes?
-       En los consejos escolares se habla más bien de educación.
-       Pero habrá demandas ¿no?
-       Las que nos formulan son muy puntuales y el concello está atento a satisfacerlas en la medida de lo posible. Los colegios de Meaño y Dena tienen ya sus años, pero se mantienen en bastante buen estado, además la consellería de Educación estuvo haciendo una inversión muy importante en ellos que fue el cambiar la carpintería de aluminio.
Ataviada para la ocasión en la 
Festa dos Muiños en 2013
-      ¿Y el traslado del comedor escolar de Dena, que sigue ubicado en un módulo provisional que se habilitó en un extremo del patio a la espera de una futura ubicación en una construcción definitiva?
-       Sí, es una demanda que en ocasiones me recuerdan los padres del CEIP de Coirón, pero de momento el servicio está funcionando bien y el módulo satisface la demanda, incluso en los últimos años con la crisis ha bajado ligeramente la afluencia de alumnos al comedor, por lo que ese traslado no lo vemos como una prioridad por el momento y por ello está en punto muerto.
-      ¿Participan poco los colegios en los concursos que promueve en ellos el concello?
-       La participación en estos casos depende más de las edades de los chavales, conforme se hacen adolescentes participan menos. Y también de la iniciativa personal que pueda tomar o no el profesor en cada aula.
-       La Escuela Municipal de Música se ha convertido en un referente dentro y fuera del municipio. ¿Cuál es la clave?
-       Creo que el buen equipo de profesores, son jóvenes, tienen entusiasmo y ponen mucha entrega y tiempo de su parte. Eso explica que el centro cuente hoy 185 alumnos, más incluso que el colegio de As Covas en Meaño que tiene unos 150, y que vengan alumnos de concellos limítrofes como Sanxenxo o Cambados que tienen sus propias escuelas de música pero que, sin embargo, se decantan por Meaño, y eso dice mucho a favor del equipo de profesores que tenemos.
            -       ¿La marcha de David Fiuza el próximo curso puede suponer un golpe?
-       No diría tanto. Cierto que ha sido una persona fundamental en la dinamización reciente de la escuela en estos últimos años, su baja será importante pero nosotros tenemos confianza en el equipo de docente y en que la escuela no se resienta para nada.
Arriba a la izquierda junto don todas la ediles de la corporación
-       Hablemos de la parcela cultural. ¿Cuáles son las actividades más importantes que promueve el concello en este ámbito?
-  El abanico es grande: el teatro protagoniza el mes de marzo; la música, abril; las Letras, mayo; en verano, los campamentos y la “festa do muiños”; en septiembre, la fiesta de la bicicleta, la celebración de la patrona y, en los últimos años, también la “carreira popular” con colaboración del GAM y muchos voluntarios, y con el comienzo del curso el programa de actividades extraescolares para los alumnos de los colegios.
-       ¿No cree que algunas iniciativas del concello en este ámbito calan poco?
-       No lo creo, no obstante tratamos de analizarlas y prescindimos de aquellas dejan de tener demanda. Tal es el caso del ciclo “cine na rúa” que se organizaba en verano y que, ante la baja afluencia de público en los últimos años, se decidió eliminar.
-       ¿Cuál es el presupuesto que maneja su concejalía?
-       Entre cultura y educación… unos 540.000 euros. El deporte va aparte porque tenemos convenios con algunos clubes que elevan considerablemente esta cifra.
-       ¿Esa cifra ha sufrido recortes en los últimos años?
-       Es cierto, dado el momento que atravesamos, que bajaron los presupuestos municipales en los últimos ejercicios, pero no así en cultura y educación donde las cifras se mantuvieron.
-       El auditorio fue durante años un objetivo por parte del grupo de gobierno, ¿es hoy un proyecto olvidado?
-     Olvidado para nada, pero con el momento que estamos viviendo somos conscientes de que no procede.
-    ¿No cree que la biblioteca municipal ha languidecido siempre y el concello no encuentra fórmula para relanzarla?
-       Creo que ocurre un poco con todas la bibliotecas, las nuevas tecnologías, los móviles… todo ello hace que se aparquen cada vez más los libros y muchos alumnos tienen la información a su acceso ya en casa sin necesidad de acudir a biblioteca. De hecho en la de Meaño desde que pusimos un espacio de ordenadores con acceso a internet muchas veces hay más gente ahí que en la sala de lectura.
-       Como edil de educación que es ¿qué opinión tiene sobre la ley Wert?
-     Lo primero que tengo que decir es que en España está habiendo en los últimos años demasiadas leyes de educación, demasiados cambios, y eso creo que no es bueno. Creo que haría falta aparcar diferencias políticas y establecer un consenso sobre este tema. Por otra parte también existe cierto hábito de oponerse muchas veces a leyes porque sí, sin darle una oportunidad y creo que ésta también la merece.
-   ¿Pero no cree que en base a ese consenso que defiende es un error llevarla adelante en solitario? ¿No cree que se impone una negociación?
-       Sí, lo mejor sería negociar, pero para ello hace falta voluntad por ambas partes.
-    Aprovechando que usted es también la concelleira que representa a Padrenda ¿cuáles son las necesidades que ve en esta localidad?
-       Padrenda conoció un cambio brutal para mejor con la ampliación y mejora de la carretera. Ahora estamos inmersos en la ampliación del cementerio que estamos intentando encauzar desde el concello, y en ello estoy volcada personalmente. Se trata de construir 90 panteones y mejorar el acceso al camposanto. Es una obra compleja por todos los permisos que hacen falta y que por eso va lenta, de hecho estamos a expensas de una autorización del arzobispado de Santiago porque se trata de obrar en terrenos que son del iglesario.
-     ¿Y para cuando el proyecto de la circunvalación para el tráfico pesado del área industrial de A Pedreira que atraviesa Padrenda?
-       Ese es un tema que está parado de momento porque depende de la aprobación del nuevo PXOM.