sábado, 26 de diciembre de 2015

*** Opinión
Elecciones: Podemos o no?
Que nadie se engañe. Si algo ha quedado claro del resultado de las pasadas elecciones generales es que el pueblo no quiere mayorías ni conchabeos pactistas. Los ciudadanos han votado, y lo han hecho por un parlamento plural donde las leyes no prosperen por la simple acción del rodillo de turno, lo que ahora se demanda es debate y consenso parlamentario con el telón de fondo del interés general -y no el partidista- para sacar adelante cada propuesta de ley. Los ciudadanos no piden nuevas elecciones, simplemente desean que leyes como la última de educación del ministro Wert o la mal llamada “ley de sustentabilidad de la administración local,” concebida para restar competencias a los concellos, no se aprueben por capricho del uso y abuso de la mayoría del partido de turno, mientras el resto del arco parlamentario -que, no olvidemos, representa a una parte importante de la ciudadanía- está en contra. Se trata de que recuperemos el debate, así de sencillo.

Y a la hora de elegir presidente y desginar nuevo ejecutivo, ante todo cabe el arte de negociar -no del conchabeo, insisto- el cual no es fácil y parece hasta olvidado. Por una parte, cabe no echarse en brazos del partido de turno a las primeras de cambio ofreciendo un salvoconducto “sine die”, tal y como hizo Albert Rivera en los últimos días de campaña anunciando su decisión de permitir con la abstención la investidura del candidato del partido más votado -léase Partido Popular por cuanto todos sabían de entrada que iba a retener tal condición-, pecado éste por el que luego Ciudadanos purgó su penitencia el 20-D. Y por otra, ojo con las líneas rojas que se trazan a las primeras de cambio, y es que a la hora de negociar has de saber que no saldrás de la mesa con todas las propuestas con las que entraste. 

Debería tenerlo en cuenta Podemos en algunas de esas líneas rojas que son, en definitiva, las maestras de su programa electoral. Para Podemos y Pablo Iglesias cabe discernir entre lo prioritario y lo accesorio. Y lo prioritario de su agenda es el espíritu del 15-M que lo encumbró: la lucha en favor de las clases desfavorecidas, por mitigar las desigualdades, la lucha contra la corrupción auspiciada por los partidos turnistas, contra los lobbies que presionan al gobierno en pro de leyes complacientes, el fin de las puertas giratorias. El último minuto de Pablo Iglesias -brillante donde los haya- del debate a cuatro, marca lo prioritario, lo demás es prescindible. Cuando menos de momento. De no leerlo así, el pecado puede arrastrar también su penitencia. Al tiempo. 


domingo, 20 de diciembre de 2015

POSTAL DE NADAL...

Para todos cantos se asoman a este particular Ventanuco meañés desde calquera curruncho do mundo, tanto como para os de preto como para os de lonxe, os nosos mellores desexos de felicidade nestas datas que son tan de todos, e que o ano 2016 veña cargado de ilusións e de boas novas, sobre todo para os que máis o necesitan. Bo Nadal!. Seguimos conectados



                                                                                                                                                                 Sara Hermida, 7 anos



sábado, 12 de diciembre de 2015

conversas.com
Dineida Peña
Venezolana residente en Dena

El estado de Lara en Venezuela
Hace justo un año Dineida Peña cogió a sus hijas de 7 y 19 años aprovechando su doble nacionalidad y se vino a España para instalarse en la que había sido casa de sus suegros en Dena. En Venezuela dejó marido, descendiente de meañeses y que trabaja allí vinculado a un estudio de arquitectura, e hija mayor, esta con 23 años a punto de terminar sus estudios universitarios. Dineida Peña nacía hace 47 años en el estado de Lara y durante 27 trabajó en entidades bancarias del país, hasta que la última fue nacionalizada por el gobierno, quien puso el frente de la misma a un mando militar, lo que contribuyó al desencanto de nuestra protagonista. Dineida Peña seguía en la noche del pasado domingo 6 al lunes 7 todo lo que ocurría en las elecciones al parlamento venezolano en las que ella tenía puestas fundadas esperanzas para un cambio en el país. Lo hizo a través de la CNN porque, según afirma, “los medios venezolanos son todos oficialistas, están controlados por el gobierno y no ofrecen información veraz”.

“EN VENEZUELA MATAN CADA FIN DE SEMANA A MÁS GENTE QUE EN LOS ATENTADOS DE PARÍS”

Dineida Peña
El chavismo acaba de ser derrotado en las elecciones al parlamento venezolano. ¿Cómo ha recibido la noticia?
Con mucha ilusión, de hecho estuvimos toda la noche sin dormir siguiendo los resultados. Es un punto de inflexión importante, porque la oposición ha concurrido junta esta vez en el partido La Unidad. Por lo menos es seguro que en adelante el chavismo ya no podrá seguir legislando a sus anchas como hasta ahora. Pero esto no significa su final, porque las elecciones presidenciales no son hasta el 2019 y veremos lo que ocurre.
¿Teme acaso alguna maniobra por parte del chavismo para invertir la situación?
Temo cualquier cosa. Maduro siempre habla, incluso había llegado a decir que si perdían sacaría a los militares a la calle. Ya en su día Capriles claudicó para evitar un enfrentamiento civil, no sé si esta vez el chavismo se va a resignar.
La veo un tanto escéptica…
Chávez ganó las primeras elecciones hace 17 años, la únicas en que lo hizo con limpieza. Pero no cumplió lo que prometió, cayó en el populismo y todo se fue viciando hasta el punto de que hoy Venezuela para mí es en la práctica una dictadura disfrazada. Te dejan expresarte, sí, pero como lo hagas en contra del gobierno ya estás marcado, por eso la gente se calla, tiene miedo. Cuando llegué a España me sorprendió como la gente aquí discrepaba abiertamente hablando de política, tanto los propios políticos, como en la calle, eso en Venezuela no ocurre.
Usted decidió partir su familia hace un año, venirse para acá con sus hijas pequeñas y dejar allá a su marido con la mayor. ¿Tan mal estaba la situación?
No se lo imaginan acá. Yo lo hice, sobre todo, por las niñas, porque quería que accedieran a la educación y no en un país que iba en retroceso. Escolarizar a los niños en Venezuela era muy complicado, yo estuve dos años esperando un cupo para mi hija pequeña accediera a un colegio. Por arriba cortan la proyección de los jóvenes, hasta el punto de que en los nuevos programas educativos han eliminada las matemáticas, la química o la física, son carreras que no interesan, porque entre otras cosas no tienen ni material para los laboratorios. Las que están acabando son las últimas promociones, no habrá más.
Con respecto al plano educativo: ¿Qué fue lo más le sorprendió nada más llegar a España?
Lo fácil que era matricular a un niño en un colegio. Yo me vine cargada con una carpeta de documentos enorme, porque allá es muy farragoso y te piden de todo, y además para conseguir cualquier cosa el soborno, mismo a pequeña escala, está al orden del día. Y aquí en Dena, cuando fui al colegio para matricular a mi hija sólo me pidieron el DNI de la niña, y acto seguido me preguntaron qué cuándo podía empezar. Así de fácil, me quedé perpleja. Luego, días más tarde tuve que ir presentando algún papel más como el certificado de empadronamiento, pero la niña ya estaba yendo a la escuela.

Imagen de una escuela venezolana
¿Acaso no era accesible la escolaridad allí?
No, para nada. El chavismo se propuso eliminar los colegios privados, pero el problema es que en Venezuela hay muchos niños y con sólo los colegios públicos que existen en la actualidad no hay espacio físico para escolarizarlos a todos.
 ¿Tal mal estaba la situación en la Venezuela que dejó hace un año?
Muy mal. Era cierto que había trabajo, pero de qué te sirve cobrar la quincena si luego no puedes comprar medicinas, alimentos… Salías con el dinero a la calle, no comprar lo que querías sino lo que podías encontrar: un kilo de café, un kilo de pasta…y cuando lo lograbas ese algo volvías contenta para casa. Eso es muy triste. El salario puede parecer digno, pero no es real, con la depreciación brutal de la moneda ésta ha perdido todo su valor. Figúrese, cuando yo me vine para acá hace justo un año 1 euro eran 300 bolívares, hoy, tan sólo un año después, 1 euro son 1.000 bolívares.
Pero se dice en temas como el acceso a la sanidad se ha mejorado.
No, es lo que cuenta el oficialismo. Allí para conseguir una medicina la gente hace colas días y noches delante de la farmacia porque saben que tal día llegan medicinas. Y si después de días y noches en la cola logras acceder te dan sólo una caja, no lo que necesitas para el tratamiento. Mi madre, hoy fallecida, se tuvo que operar de una cadera, al día siguiente la enviaron para casa, con la receta de un antibiótico que tenía que tomar pero que no se podía conseguir. Mis hermanos se movieron por las redes sociales y recorrieron medio país, con contactos aquí y allá, y lograron al final, un día y medio después, ¡dos cajas!
Otro problema que se refiere es que ha crecido la inseguridad ciudadana de un tiempo a esta parte.
Muchísimo. En los últimos años a mi suegro le han robado ya siete autos. Estoy en contacto con mi familia a diario por Internet y todos los días me refieren de un vecino, un amigo, un familiar, que ha sido atracado, que le han robado… Las muertes está a la orden del día. Aquí acaban de escandalizarse por los muertos de los atentados de París, y yo le digo que cada fin de semana en Venezuela, uno mira las cifras, y mueren asesinadas más personas que los muertos en los atentados de París, y la inmensa mayoría de esas muertes quedan impunes.

Nuestra protagonista se afincó en Dena
¿Y por qué ha crecido tanto la inseguridad?
Porque el chavismo cuando llegó al poder promulgó una ley para sacar a la calle a la mayoría de los delincuentes, y una vez fuera los armó para ganárselos como adeptos a su causa. Esas gentes acabaron formando bandas defensoras del oficialismo, con sus nombres, que circulan motorizadas y se dedicaban a reventar o cobrarse cumplida revancha cuando se producía cualquier manifestación contra el poder. Hoy esas bandas ya no las controla ni el gobierno, tienen sus propios códigos y se enfrentan ya a los mismos militares.
¿Percibe que se está yendo mucha gente de Venezuela por la situación, tal y como hizo usted?
Sí, muchos de los que pueden lo están haciendo, sobre todo con destino a Colombia, a Chile o a Panamá, éste último país está siendo una buena opción porque hay trabajo. En mi caso aproveché que mis hijas tenían la doble nacionalidad por mis suegros que son españoles para venirme con ellas para acá.
Pero de Venezuela con el petróleo siempre se ha dicho que es un país rico.
Y no sólo petróleo, tiene bauxita, oro… Y de esa riqueza quien se está aprovechando ahora son los grupos chinos que están entrando en el país. El chavismo cambió a los norteamericanos por los chinos que son los se están colocando empresarialmente en los sectores estratégicos: se llevan el petróleo a cambio de lavadoras, hornos, neveras… todo es producto chino, que es lo que está llegando y con lo que gobierno se gana a la gente. Y si en economía el referente exterior es China en el plano militar y de las milicias lo está siendo Cuba. Así están las cosas allí. Veremos ahora sin cambian algo.
La figura de Maduro emerge cara al exterior tras la muerte de Chávez, pero ¿quién era en realidad Nicolás Maduro?
Chávez era un militar, en cambio Nicolás Maduro era sólo un simple conductor de autobuses. su figura emergió dentro del chavismo cuando participó en un tiroteo en Caracas para frenar el “Caracazo” que fue un mini golpe de Estado que se intentó en Venezuela para derrocar a Chávez. Maduro era por entonces un pseudochavista y en esos días del "Caracazo" se le vio disparando desde un puente a la gente. A partir de su participación en esos hechos fue conocido dentro del chavismo, se granjeó simpatías, empezó a acceder a cargos públicos y fue subiendo en el escalafón.
Para finalizar, la muerte de Chávez también tuvo sus versiones en Venezuela ¿no?
Sí, sobre ella se ha dicho de todo. Oficialmente a Chávez lo dieron por muerto en febrero de 2013, pero se sospecha que, en realidad, había muerto en Cuba ya en diciembre de 2012. Lo que ocurrió fue que los chavistas tuvieron la noticia silenciada todo ese tiempo para atar y planificar bien la sucesión. Bueno, existe alguna teoría de que aún está vivo y que reside en algún país extranjero, pero esa es ya exagerada.


sábado, 5 de diciembre de 2015

MEAÑO, DA MÚSICA NA HONRA DE NEIRA VILAS  
AO "I CONCURSO DE TAPAS"

Un momento da actuación das bandas de Meaño e Gaitas de Forcarei 
A Unión Musical de Meaño e a Banda de Gaitas de Forcarei fusionaron o pasado fin de semana a súa instrumentación nun concerto de música galega concebido na honra de Santa Icía, patrona dos músicos, pero que se transformou nunha improvisada homenaxe ao escritor Xosé Neiras Vilas, finado un día antes. O público encheu a auditorio de Ribadumia para disfrutar dunha velada que sorprendeu pola súa emotividade e frescura. Trala Banda Infantil da Escola causou sensación a versión da banda soora da película "A Rocha" de Hans Zimmer interpretada Banda Xuvenil. 

O concerto resultou unha mestura unha fusión de dous estilos
Tras delas, quenda para o concerto da banda popular e a de gaitas que con 130 intérpretes encheron o escenario nunha fusión á que se sumou o propio director Diego Javier Lorente que, murciano el, ataviouse para a ocasión cun traxe típico galego para dirixir ao unísono ambas formacións. Gaitas, acordeóns, pandeiretas e ata unha guitarra española amplificada sumáronse así a clarinetes, saxos, trombóns, trompas, trompetas, fagotes, chelos e frautas traveseiras, entre otros. Dous bailaríns para unha muiñeira e unha cantante solista, completarion o elenco para para interpretar algunhas pezas do máis granado da música popular galega. Desde unha alborada cun popurri de música popular ata a “Rianxeira” pasando polo “Miudiño”, “Noites de lúa na praia” ou a “muiñeira de Chantada” de Avelino Cachafeiro, todo un himno para os gaiteiros de Forcarei que rememoraron ao final o dito do “gaiteiro de Soutelo”: “non hai festa que acabe sen a muiñeira de Chantada”, peza que voltou a soar, con dedicatoria explícita na honra de Xosé Neira Vilas nun bis final atronador e con participación do público.

De Tapas por Meaño
Un momento da presentación do cocurso cos diferentes hostaleiros
Por outra banda fin de semana de creación gastronómica este e mailo vindeiro en Meaño. Se gustas da orixinalinalidade culinaria e do sabor da terra non debes deixar de pasarte por Meaño para degustar 26 creacións de altura no "I Concurso de Tapas por Meaño" que organiza o concello e no que participan trece establecementos hostaleiros, a saber: Muiño de Conda, Taberna de Cancela, Casa Portuguesa, Bar Tilve, Vinoteca Vijaque, Parrillada O Compadre, Taberna O Fiolato, Cappitoné, O Pedrán, Muiño da Birta, Quinta de San Amaro, Taberna Rural Pazo de Lis y Casa Rodiño. Cada cal deseñou dúas tapas para presentar a concurso que poderás degustar ata o martes 8, e logo no fin de semana do 11 ao 13 de decembro, en horarios de mediodía e noite e a un precio de 2 euros a tapa.

O cartel que promociona o concurso
Se te animas a degustalas todas poderás puntualas votando para un premio especial do público, polo que automáticamente participarás nun sorteo de 390 en vales para consumir nos locais participantes. Para elo poderás facerte nos propios establementos cunha cartiña que deberás selar en cada local a medida que probes e puntues cada tapa. 
Non obstante, o premio oficial -tapas de ouro, prata e bronce- será o do xurado, composto para a ocasión polo cociñeiro e estrela Michelín, Pepe Solla; Alberto Traversa, periodista da revista gastronómica “La Alacena Roja”; Rocío Garrido, autora do blogue “La cocina de mi abuelo”; os sumilleres José Luis Aragunde (Cambados) y Eduardo Camiña (Simes); e la enóloga meañesa María Sineiro.
Entre las tapas a concurso unha hamburguesa de sepia, unha tosta de pulpo ou outra de piña caramelizada, un “falso turrón de mexilón”, uns escalopins de solomillo á pimenta, unha empanadiña criolla, unh cazola de grelos con ovos de codorniz ou unhas milfollas de salmón e queixo fresco.


domingo, 29 de noviembre de 2015

Meañeses polo mundo (IX)
 Manu Crespo Otero
Meañés en Bruxelas, cidade en alterta antiterrorista máxima

Manu Creso no Parque do Cincuentenario,
ao lado da estación Schumann
Recurrrimos nesta ocasión a un dos nosos "Meañeses polo mundo" para coñecer dun tema de actualidade. Bruxelas convertíuse nestos días epicentro da loita antiterrorista contra o yihadismso islámico. Desde o pasado sábado a capital belga elevou o seu estado de alerta ao nivel 4, o máximo que contempla Bélxica ante o risco de sofrir un ataque terrorista inminente na súa capital. En Bruxselas vive Manu Crespo Otero, un meañés de 38 años que leva sete traballando aí. Fixoo antes na Representación Permañeente de España ante a Unión Europea, dependente do Ministerio de Asuntos Exteriores, e hoxe faino na propia Comisión Europea. Desde a capital belga o noso protagonistsa contábanos o pasadoo martes a súas impresións e como estaba a vivir a xente estas horas inquietantes. Súas son tamen as fotos que ilustras esta entrevista.



“A ALERTA VÍVESE CON INQUIETUDE E CON RABIA  POR NON PODER DISFRUTAR ESTOS DÍAS DA CIDADE”

Cómo se está levando o nivel máximo de alerta terrorista estos días en Bruxelas?
Con inquietude, con preocupación lóxica, e tamén con rabia porque Bruxelas é unha cidade con moita vida cultural: teatros, concertos, cines… e ves que non podes disfrutar diso. Por outra parte lévalo con resignación porque estás máis na casa, sabendo ademáis que son uns días e que en principio a partir de mañán mércores [polo mércores 25 para o lector], reabran o metro, os colexios e agárdase que todo empece a voltar pouco a pouco á normalidade.
Cómo se traduce ese nivel de alerta 4 na rúa?
Os colexios non abriron, tampouco as garderías nin os museos, non funciona o metro nin o pre-metro que é como chaman aquí a unha especie de tranvías que circulan nalgúns tramos de forma subterránea. Polo demáis o transporte urbano de superficie si funciona con normalidade, agás unhas pouccas líñas que teñen algún tipo de restrición. Pero tamén hai empresas que pecharon as portas estos días, as que podían optaron polo tele traballo, en parte foi tamén para facilitar aos pais o coidado dos nenos que non poden ir ao colexio. Pero o que si se percibe é moito menos tráfico na cidade.


Camiión millitar frente ao edificio Chalemagne, unha estampa 
habitual estos días en Bruxelasadir leyenda
Nótase moito o baixón nos lugares de ocio?
Si que se nota. El pasado venres eu aínda fun a un concerto, pero o sábado, cando se decretou a alerta 4, suspendéronse moitos, pecharon os cines, os restaurantes e bares tiñan moita menos clientela, si que se vía bastante menos xente pola rúa.
Hai recomendacións para non saír da casa?
Si, recoméndaserse non saír ou saír o indispensable. Pero bueno, limitas un pouco os hábitos, non está todo o mundo metido na casa, nin moito menos.
Ti estas indo a traballar ao edificio da Comisión como de costume?
Sí, só que teño que facelo a pe ao non haber metro. Vivo na comuna Etterbeek, que aquí unha comuna son divisións administrativas da cidade, e estou a 10 minutos en metro do centro. Ao non poder collelo teño que desprazarme a pe… é unha camiñata duns 25 minutos. Na rúa, sobre todo nas neurálxicas, si se nota moita presencia policial e incluso militar, axentes e soldados con metralleta en ristre, camións militares... Pero unha vez no edificio da Comisión todo é a seguridade habitual, é máis, mentras Bruxelas está en alerta 4 que é a máxima, curiosamente no edificio da Comisión no que eu traballo estamos en alerta 3.
Sufriste controis durante o seu percorrido ao traballo?
Non, só ves moita presencia policial, nada máis. As informacións son un tanto contradictorias, por unha parte fálase de risco de atentado inminente, pero por otra ata agora nos operativos realizados polos corpos de seguridade non se atoparon armas, nin arsenales, os detidos que houbo acabaron siendo postos en libertade… É unha situación de calma tensa.

O noso protagonista facendo sendeirimso preto de Bruxelas
Como é esa comuna de Molenbeek que parece o epicentro da preocupación policial?
Precisamente fai uns días pasaba por ela en bicicleta cuns amigos cando viñamos de traballar nunha pequena horta que nos axenciamos nas afóras de Bruxelas nunha parcela en réxime de aluguer, e na que prantamos tomates, nabicol e cousas así para disfrutar do campo. Molenbeek é unha comuna distinta ao resto, por canto nas comunas de Bruxelas viven mezcladas xentes de todas as razas e culturas, pero Molenbeek é unha comuna maioritaria de magrebís.
Sentes y sentiches medo pola situación que se vive aí nestos días? Chegaches a mudar os teus hábitos?
Medo non. Home! Si vas con algo máis de atención, limitas un tanto as saídas… Pero non podes ir pola rúa mirando con recelo a toda a xente coa que te cruzas, máxime en Bruselas, porque aquí todo son congoleses, magrebís, turcos, italianos, portugueses… Incluso nos cuerpos de seguridade hai magrebís. Cando te metes no metro ou nunha rúa comercial, ao pouco escoitas falar en seis ou sete idiomas, Bruselas é unha cidade así de ecléctica e cosmopolita.
Tiñas previsto acudir a presenciar o partido de fútbol entre España e Bélxica?
Non, ese día ía estar en casa duns amigos. O de suspendelo sorprendeu a moitos. Aquí díxose que non había suficiente policía ou forza militar para focalizala nun evento deportivo como ese, que era ademáis de carácter amistoso, deixando desprotexidos outros lugares ou outros operativos. Creo que a prensa española deulle moito bombo a todo isto, aquí no se falou tanto do asunto.

Manu Crespo na Cerdeña
Non está preocupada a túa familia en Meaño estos días?
Lóxicamente si o están un pouco. Eu dígolles en broma “vos tranquilos que xa tremo eu”, pero non sei se eso os tranquiliza.
Ante esta situación: nota que se alza estos días no plano político algunha voz da estrema derecha contra musulmáns e magrebís?
Non, Bruxelas é unha ciudade moi pactista no político, hai moita pluralidade e é difícil que se den maiorías absolutas. Nno se oen voces da estrema dereita, pode que noutras otras zonas de Bélxica si, pero en Bruselas non, ésta é a cidad da unión, pero tambén da diversidade. E eu son dos que pensa que nesta situación os magrebís e, por extensión os musulmáns, tamén son víctimas de todo o que está sucedendo.
Situacións así fanche pensar en regresar?
Non, para nada, de momento estou moi contento aquí. Ademáis Bruxelas é unha cidade marbillosa para vivir, cunha gran vida cultural, espectáculos, concertos... telo todo. Por iso che da rabia que acontecementos como os destos días che fagan perder o poder disfrutar da cidade.



sábado, 21 de noviembre de 2015

LA MODISTA DE PADRENDA CUMPLE LOS100 AÑOS

Elvira Castro en su casa de Padrenda
La abuela de la localidad meañesa de Padrenda, Elvira Castro Castro, cumplía este pasado viernes los 100 años de vida, aunque será el domingo 22 cuando los celebre, rodeada de algo más de medio centenar de familiares, con un almuerzo que se servirá en los salones de las bodegas Lagar de Pintos. Toda una vida, ya centenaria, en su Padrenda natal donde nacía un 20 de noviembre del año 1915 en tiempos en que el conde de Romanones presidía el gobierno durante el reinado de Alfonso XIII.
En una sala de estar que da a la fachada de su vivienda Elvira Castro mata su tiempo con la televisión. Cuando llamamos, es ella misma quien se incorpora con parsimonia de su sofá y nos abre la puerta. Enseguida comprobamos que, pese de algunos achaques propios de la edad, aún conserva su lucidez que le permite referir muchos de sus mejores recuerdos. “Toda la vida fui modista -rememora-, tenía muy buenas clientas de Cambados, Vilalonga, O Grove… Tanto que a veces trabajaba de noche, o madrugaba mucho para cumplir con los encargos. Tenía un taller de costura en mi casa de Baiuca en el que llegaron a trabajar 14 chicas”. Recuerda como a inicios de los 60 se desplazaba hasta Vigo en moto con su marido para comprar telas: “él tuvo el primer automóvil que hubo en Padrenda -explica- y sacó la licencia de taxi, pero antes de eso íbamos a Vigo en motocicleta. Compraba las telas en una tienda de la calle Príncipe que se llamaba Tejidos Bravo, y luego me las enviaban en autobús a una conservera que había mismo junto al puente de Cambados”.
Cuando se le pregunta sobre a qué momento del pasado no querría volver refiere la Guerra Civil. De hecho recuerda como el que luego fue su marido, Antonio García, fue apresado por sindicalista estudiantil “y lo enviaron preso con sus hermanos al lazareto de la isla de San Simón, donde pasó algunos años y a dónde íbamos a verlos”. Ello truncó su carrera de profesor que, vetado por el régimen, no pudo acabar de cursar. “Pese a todo en nuestra casa siempre hubo pan -refiere-, porque mis tías, y alguna vez mi madre, iban a vender harina a O Grove, y por eso no pasamos penurias. Pero mucho pan tengo repartido entre las chicas que trabajaban en el taller porque en aquellos años se pasaba un hambre negra”.

Elvira Castro y su hija Eugenia Garcia
El secreto
Sobre el secreto de su longevidad asevera: “no tengo ninguno, como no sea el cariño con el que me trataron, primero mi marido Antonio y luego mi hija Eugenia y mi yerno Edmundo, porque han sido y son muy buenos conmigo”. A la hora de sentarse a la mesa reconoce que “como de todo, pero me gusta sobre todo el pescado menudo, y lo que más las xoubas fritas, siempre con patatas”. Y, eso sí, “un vasito de vino tinto caíño de casa en cada comida que no falte”. “Recuerdo -añade- que hace años un médico de Santiago me prohibía el vino, pero cuando mi marido le dijo que lo que tomaba era tinto caíño de casa, el médico dijo: ¡Ah! De ese el que quiera… ¡Y mira si le hice caso!”.
Su día a día transcurre con la placidez de quien lo ha vivido casi todo. “Me levanto tarde -refiere-, no antes de las 12, porque ya madrugué mucho cuando trabajaba, y por la noche me acuesto a las 9, justo después de ver Pasapalabra”, en referencia el famoso concurso televisivo.

Otra imagen de nuestra prtagonista
Conserva su dentadura
En cuanto a la salud se toma sus pastillas para el corazón “pero de lo primero de fui padeciendo fue de la vista, tanto que de un ojo apenas veo nada”. Eso sí, sorprende que mantiene su propia dentadura y en excelentes condiciones para su edad, “bueno -precisa- me falta un diente delante, pensaba en ir al dentista pero creo que ahora ya no me sale rentable ponérmelo” apunta con sorna. Su hija Eugenia García nos refiere que lo perdió en un percance el día Nochevieja del pasado año “en que casi se nos muere atragantada en la mesa con una piel de pollo, y en la maniobra para evitarlo perdió el diente” “Si no es por mi yerno (es médico) no lo cuento” apunta nuestra protagonista.
Precisamente la merma de visión le hizo dejar la costura en torno a los 65 años, así como la lectura de Faro de Vigo, periódico al que era asidua puesto que su marido llevaba suscrito toda una vida, tradición que ahora mantiene su hija Eugenia. Aun así la pasión por confeccionarse su ropa continuó algunos años “en que todavía seguí con la calceta, de hecho esta chaqueta -nos muestra la que se trae puesta- tiene ya sus años, y me la hice yo misma”.
Elvira Castro apababa el domingo las velas de su centenario. Pero antes, el viernes, día propio de su cumpleaños, recibía en su propio domicilio la visita de la alcaldesa de Meaño, Lourdes Ucha que, acompañada por los ediles Milagros Pérez y Rubén Casal, la felicitaron y le hicieron entrega de una placa conmemorativa más un ramo de flores por su siglo de vida, un gesto para reconocer a la que siempre ha sido “la modista de Padrenda”. 


sábado, 14 de noviembre de 2015

MEAÑO CONTRA A VIOLENCIA DE XÉNERO


Polo Ventanuco contra violencia de xénero
Meaño súmase aos actos do Día Contra a Violencia de Xénero que se celebra o 25 de novembro. E desde o noso particular Ventanuco facémonos eco deles porque a causa meréceo. Empezan ese mesmo mércores día 25, pola mañán cunha charla no IES de Meaño por parte dunha abogada que sidertará sobre cuestións relacionadas con esta lacra social, e pola noite ás 20 horas, con outra, esta no Centro Social de Dena, protagonizada por unha axente de policía nacional membro da UMUME (Unidades de Muller e Menores), que abordará a cuestión desde a perspectiva dos corpos de seguridade do Estado.
O xoves 26 quenda para os máis pequenos porque a biblioteca municipal acollerá entre 18 e 19,30 un "Contacontos de Outono Pola Igualdade", e pola noita para os maiores cunha sesión de ioga-pilates solidaria entre 21 e 23 horas. Será na Casa de Cultura de Meaño, e a única condición para particpar é aportar un quilo de alimentos non perecedeiros que se destiñarán ao banco de alimentos municipal para familias en risco de exclusión social.

Stop á violencia ciontra a muller
O venres 27 a Praa da Feira acollerá desde as 17 horas unha xornada de xogos pola igualdade, e pola noite, desde as 20 horas, un magosto popular.
Os actos rematarán o domingo 29 cunha “Andaina Contra a Violencia de Xénero” en horario de mañán, marcha dirixida ás mulleres del concello e que percorrerá las sete localidades do que conforman o municipio, nun xesto que reivindica a “non violencia contra a muller". Ao seu termo está previsto un xantar de confraternidade entre mulleres que se celebrará nun restaurante de Dena. As interesadas participal nél deberán inscribirse no concello de Meaño. E logo, pola tarde, unha representación teatral no Centro Social de Dena baixo el título “Somos iguais”, trala cal darase lectura a un manifesto contra a violencia de xénero. Participa.



sábado, 7 de noviembre de 2015

Hemeroteca, 1997
Abrimos o noso particular Ventanuco nesta ocasión, a través da sección de hemeroteca, un pouco máis alá de Meaño, en concreto ata a localidade veciña de Vilalonga, e traemos ata aquí o texto orixinal dunha reportaxe de autoría propia, publicada en FARO DE VIGO con data 4 de abril de 1997 con motivo do 50 aniversario do Vilalonga C.F.

EL VILALONGA CUMPLE 50 AÑOS DE HISTORIA

El cura Antonio Casal bendice el campo de San Pedro el 27 de mayo de 1954,
en presencia del alcalde Leopldo González y el delegado sndical Manuel Jabois
El Vilalonga C.F., uno de los clubes míticos de las Rías Baixas, cumple en este año el cincuenta aniversario de su fundación. Con tal motivo la directiva viene trabajando ya en la organización de los actos de estas bodas de oro, actos que comenzarán el 29 de junio, fecha justa de este histórico cumpleaños.
Desde la dirección del club que preside Epifanio Piedras se estudia la posibilidad de contar para entonces con la presencia de un equipo de la primera división española más otro de la primera portuguesa en el campo de San Pedro para comemorar las bodas de oro del Vilalonga. Pero además un grupo de cinco personas, coordinado por Victoriano Otero Iglesias, trabaja desde hace un tiempo en la recopilación de datos para editar un libro sobre la historia del club. Unos de la historia oral, aportados por los directivos vivos, otros de las hemerotecas -el grupo trabaja estos días en la de Meaño-y un tercer bloque que es se recuperar la historia gráfica. En estos momentos se han conseguido ya identificar y catalogar 280 fotografías de diversos momentos de la historia del club. Se trabaja con rigor para un libro que tendrá  alrededor 400 páginas, del que se piensa editar 1.000 ejemplares y para el que se cuenta con un presupuesto de más de tres millones de pesetas.

Equipo del Vilalonga ue se proclamó campeón de la Rías Baixas en 1955

El día de San Pedro de 1947
El Vilalonga se funda como club el 29 de junio de 1947. A esa fecha, día de San Pedro, corresponde precisamente el primer partido del equipo, un amistoso en Vilalonga con motivo de las fiestas patronales, en el que se impone al Anduriña por 6-0. Los comienzos fueron realmente eufóricos, ya que poco después, en su segundo partido celebrado con motivo de la fiesta del Sacramento, el Vilalonta vence con autoridad a uno de los grandes de la comarca entonces, el Sisán, por el contundente 7-0. De esto hace ahora 50 años.
El equipo nació con el nombre de Real Club Vilalonga, hecho que se debe, según Victoriano Otero, a que el club se inspiraba por entonces en la referencia más cercana, el Real Club Celta de Vigo.  “Incluso o escudo do Vilalonga -precisa- procede dunha mistura entre o do Celta e a cruz de Santiago, e tamén a indumentaria, con camiseta celeste e pantalón branco imita á do Celta, porque este equipo era daquela a referencia para moitos outros das Rías Baixas”. La denominación de Real Club se mantuvo hasta principios de los años 70, en que aparecieron problemas de legalidad por usar el término “Real”, por lo que se adoptó entonces el “Club de Fútbol”.

Escudo do Vilalonga C.F.
El primer presidente fue Manuel Pita Soto, si bien el alma mater del alumbramiento y primeros años fue el directivo Servando Alfonso Fernández, auxiliado por un secretario ejemplar en su labor como fue Manuel Caneda Chan. Victoriano Otero señala que “este segredario levaba uns libros con tal detalle que anotaba ata o mínimo gasto”. “Así -continúa-, por exemplo, aparece detallada a referencia dun gasto por enviar unha carta ao Comité de Vilagarcía onde reza: 1,50 pesetas al condcuctor del Marino, por sellar y entregar una carta del clube en Vilagarcía; y se desglosaba a continuación el concepto: 1 peseta para la ‘chiquita’ y 50 céntimos para el franqueo”.
Y es que las anécdotas curiosas abundan en aquellos primeros libros de Manuel Caneda. Victoriano Otero recuerda otras. “Precisamente un tío de Servando Alfonso estaba por aquela na Arxentina. E unha sobriña dese home chegou a organizor unha rifa na Casa de Galicia en Bos Aires en pro do Vilalonga”. “Cos cartos que obtiveron -continúa- mercaron un equipo de roupa que era o do San Lorenzo de Almagro -cores blaugranas- en mandáronno como regalo para Vilalonga. A directiva decidíu entonces mercar dúas botellas de coñac, se coñece que era das cousas máis ansiadas daquela en Arxentina, que enviaron a Bos Aires como mostra de agradecemento”.
El primer campo del Vilalonga estaba situado donde hoy se encuentra el recinto de fiestas, anexo al ahora campo de San Pedro. Los terrenos del actual se adquieren en 1953 por una cantidad de 34.500 pesetas. Todos  los vecinos se comprometen para la construcción de este campo después de su jornada laboral y de forma totalmente altruista. El campo se inaugura el 27 de mayo de 1954 con la presencia del alcalde de Sanxenxo, Don Leopoldo González. La imagen del de ahora, con gradas y césped natural, data de cuando el equipo asciende a Tercera Regional, el 28 de agosto de 1989.

Los jugadores Ginés y Logito en 1955
Entrenadores y presidentes
Hablar de la dilatada trayectoria de entrenadores y presidentes a lo largo de estos 50 años de historia es tarea ardua y extensa. Pero sin duda uno de los entrenadores importantes fue Ginés, quien dirigió al equipo mediados de los años 50. “Era un jugador de Palencia fichado en su día por el Celta y cedido posteriormente al Pontevedra”, explica Vitoriano Otero. Al finalizar la liga profesional comenzaba la de las Rías Baixas, y Ginés se vino al Vilalonga de entonces, ejerciendo de entrenador y jugador, y reforzó el plantel con algunos compañeros del Pontevedra. Aquel equipo del R. C. Vilalonga se proclamó campeón de las Rías Baixas en ese año 1955.
En el apartado de los presidentes, sin duda, Epifanio Campo fue el más relevante. Actuó como uno de los mecenas de la entidad desde que asumió la dirección el club en 1984. Y con él en la presidencia el equipo asciende Primera Regional en la temporada 87-88.
El otro gran protagonista del club fueron los vecinos de la localidad y la masa social. Fue gracias a ellos el Vilalonga cuenta hoy con unas instalaciones que son propiedad de la entidad, algo nada habitual en nuestro entorno. Instalaciones de calidad, con un césped envidiable, y admiradas hoy por todo el mundo del fútbol.

Títulos
Cincuenta años dan también para muchos títulos en un club como el Vilalonga. Entre ellos cabe destacar que el equipo se queda campeón de las Rías Baixas en los años 1955 y 1964. Además se proclama vencedor en dos “trofeos relámpagos”, que así se denominaba aquellos que jugaban los dos primeros clasificados del grupo norte y sur de las Rías Baixas en una villa importante que hacía las veces de sede. En concreto, el Vilalonga venció en los de Cambados (1964), y Cangas (1967).
En la temporada 78-79 el equipo gana el Campeonato de Galicia de Aficionados, lo que le da derecho a participar en el de España. En éste elimina entre otros al filial de Sporting de Gijón -con un entonces joven Ablanedo en la portería- y logra llegar a cuartos de final, eliminatoria ésta en la que cae ante el Cibornero de Ciuntréñigo, equipo navarro que arrancara un empate a dos goles en San Pedro. Las huestes del Vilalonga, nada acostumbradas a hoteles y viajes tan largos, claudicaron en Navarra por 4-0.
En la temporada 87-88 el equipo logra el ascenso a Tercera División, y en 1995 juega la liguilla de ascenso a Segunda B, un ascenso que dio mucho que hablar puesto que, de haberlo conseguido, la sociedad no podría hacer frente a los gastos que supondría a militar en esa categoría. A estos habría que sumar numerosos títulos conseguidos por un equipo que a partir de 29 de junio será de oro.

sábado, 31 de octubre de 2015

Na pasada tempada, gracias á xentileza de Eligia Longueira publicabamos na sección "No retrovisor" esta foto que fora toda unha sensación. Que mellor ocasión que esta, fin de semana de Tódolos Santos para traela de novo, pero nesta ocasión á entrada principal. A instantánea data do ano 1968 e foi captada con motivo na inauguración do cemiterio de Meaño. Traémola de novo porque, despois de indagar o seu, fumos capaces de poñerlle nome a moitos. Non obstante, amigo lector, se idenftificas ti algunha persoa máis ou percibes que temos un erro na nosa idenficación, fáinolo saber escribindo un comentario no blogue ou remitindonos un correo-e á seguinte dirección: poloventanuco@gmail.com


Veciños de Meaño na inaguración do cemiterio, ano 1968


A continuación ofrecemos una réplica silueteada con insección de números. Deabixo dela indicamos os nomes das persoas da fotos que puidemos identificar, mantendo un interrogante naqueles que poden prantexar algunha dúbida. Proba a descubrilos:

Réplica silueteada da foto. Reprodución Marcos Cstro


1. Manolo de Forte
2. Celsa "de Tineo"
3. José Sineiro ("de Cachafeiro")
4. Palmira "de Outeiro"
6. Manuel "de López" ("o Reloxeiro")
7. Marisa Rosal
8. Dora           
9. Maruja de Novoa
10. Desiderio Dovalo (cura de Meaño)
11. Obdulia de Abilleira
12. Delvina de Martís
14. José Cerviño Cerviño (bispo auxiliar de Santiago)
15. Carmen Muñiz
16. Alicia Vila (Alicia "de Souto")
17. Martís
18. Pepe Méndez ("O Ferreiro") 
19. Luis Costa Gambón (cura de Lores)
20. Vicente García ("de Chantreiro")
21. Eduardo Cousido
22. Rosario "de Álida"
23. Victor Gómez "Vituco"
24. Dina "de Tineo"
26. Luis "de Vila"
28. Eva García Muñiz
29. Carmen Martínez ("de San Amaro")
30. Susa de Roberto (ou Carmen "de Cachafeiro"?)
31. Fernado "de Vila"  ou Manolo "de Laíño" (?)
32. Manolo "de Novoa"
33. Susa "de Novoa"
34. Nieves Rosal
35. Lola Cousido ("de Felicidad")
36. María Esperanza Muñiz
37. Carmen Sanmartín ("de Gloria)
38. Enrique Muñiz (de Digna)

39. Carmen Muñiz ("de Quinteiro"-Xil)
41. Serafín Meis (Finso "de Fidel)
42. Manolo "de Celsa" (?)

Imaxe actual da entrada do cemiterio, lugar onde foi tomada a foto fai 48 anos