sábado, 26 de diciembre de 2020

“YO CONFIESO”

A xeito de memoria autorizada, "Yo confieso" relata os 45 anos de Mikel Lejarza “O Lobo”, considerado o espía máis importante dos servizos secretos da historia de España. Empezou a mediados dos 70 cunha infiltración de anos en ETA, que o levou a convertirse en xefe de infraestrutura da organización armada, e cuia labor de información fixo posible que os corpos policiais levaran a cabo unhas 200 detencións da banda terrorista. Logo seguíronlle traballos ligados a Terra Lluire, o grupo Godó e La Vanguardia, Mario Conde, Koplowitz, Partido Popular, ministros socialistas, terrorismo internacional, grupos de narcotráfico…


Aínda que moito se ten escrito sobre este personaxe, ninguén o fixo cun estilo tan directo e cercano a Lejarza como Fernando Rueda, xornalista que está considerado como un dos grandes especialistas españoles no eido da espionaxe. Da súa man, e a través dun relato tan estremecedor como real, báixanos ás cloacas fétidas dos mandos policiais, grupos económicos, CESID e persoaxes políticos, onde todo se move ao redor de intereses monetarios e trepas no escalafón da caverna, evidenciando que a relación humana non cabe nesa selva.

Ler “Yo confieso” descóbreche con crueza que nesta España todo está moito máis pestilente do que imaxinas, tanto en Madrid, como aquí preto. A través de 405 páxinas Lejarza desvela sen pudor como mandos políticos e económicos, con complexas correas de transmisión, sacan partido dun diñeiro turbio que circula por arterias corruptas entre silencios, complicidades, medos e mentiras travestidas de verdades que o rebaño acepta.

Nos "baixos fondos" non é doado atoparse con personaxes como Mikel Lejarza que puido ter na man, co tempo, unha vida relativamente cómoda, se cedese ante o diñeiro sen pudor, tan fácil como inmerecido. Por non telo feito a vida elexida (tanto a del e a da súa familia) non resultou doada. Despois de ler este este libro, quizáis, cando un mire ao seu redor empece a cuestionarse se as cloacas pasan máis preto do que pensaba. Daquela tocará preguntarse se é mellor mergullarse nelas ou quedarse á intemperie, sentíndose libre como un lobo.

ooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo

E a continuación, nestos tempos tan de todos, deixamos entrar por este Ventanuco unha emotiva postal musical de Nadal que ofrece a Banda Xuvenil da Escola de Música de Meaño, e coa que felicita estas festas a todos os avós e avoas meañesas... e do mundo.




domingo, 20 de diciembre de 2020

POSTAL DE NADAL

Desde este particular Ventanuco, os nosos mellores desexos neste Nadal para saír do pozo nuns tempos que están sendo os máis complicados de toda unha xeración. Un ano e unhas pascuas que nos ensina de cheo o importante que son os nosos. Desde aquí, compartimos os anhelos de felicidade para ti e os teus nun Nadal onde se impón máis que nunca a prudencia, e que se cumpran esos soños navideños para un 2021 onde só cabe mellorar. E tamén  toca agradecer aos maiores os momentos compartidos para poder contarvos historias desde esta páxina: siña Teresa (Cobas), cos seus 95 aniños, Fina (Xil), Estela (Arxentina), Feliciana (Padrenda), Silvina (Meaño), Isabel Etelvina (Simes), Manolo (Simes), Calixto, Nelly... e tantos, cos que puidemos compartir un sorriso trala mascariña, conversas entrañables coas que seguen a ensinarnos tanto aos corazóns. E, como non, o nosa gratitude tamén aos lectores, con 201.200 rexistros de entrada (en representación de 72 países diferentes) ao longo destos sete anos que levamos na rede, para citarnos aquí co pretexto de Meaño. Vós sodes a razón que nos anima a seguir abrindo cada fin de semana este ventanuco humilde, fiel a aquel espíritu de partida. Sen pretensións. 


Laura Ortigueira Hermida (7 anos)


Se queres deixar amosar neste Ventanuco a túa historia, a túa opinión, foto ou punto de vista, non dubides en contactarnos escribindo ao correo que figura arriba na marxe dereita poloventanuco@gmail.com. Porque seguimos abertos a ti.  Bo Nadal!


De Laura... con corazón para ti

 

domingo, 13 de diciembre de 2020

PREMIOS CON MOITO DEPORTE

Agotado o prazo, entregáronse os premios de CORRER POR MEAÑO aos galardoados. Unha iniciativa da Asociación Cultural e Deportiva G.A.M. que tirou de imaxinación para manter vivo o espíritu da Carreira Popular de Meaño no ano do covid.  A vivencia foi posible gracias á colaboración das firmas Paco&Lola, Quinta de San Amaro e Supermercado Atlántico-Lage. Delas, o peche de hostalería pola situación covid, aprazou a disfrute de bono-tapas na Quinta de San Amaro para Lupe Vilar e Estefanía Silva (e respectivos acompañantes). A establecemento xa contactou coAs galardoadas para comunicarlles que poderán disfrutar desde convite un chisco máis adiante, cando recuperemos certa normalidade. Aquí vos deixamos as fotos de entrega de galardóns e o noso consello para este nadal: merca o teu agasallo navideño no comercio local. Paco&Lola, Quinta de San Amaro e Supermercado Lage son tres emblemas que nos enorgullecen en ser escaparate e embaixadores de Meaño. (NOTA: Publicarase máis adiante as fotos dos premios da Quinta de San Amaro).


Cristina Castro e Alfonso García "Achas" recollen o premio e Paco&Lola



Visita e degustación en adega
dun Paco&Lola



Olivia Rodríguez Moreda recolle
o lote infantil no
Supermercado Atlántico-Lage


Cecilia Abal Mosteiro
recolle o seu lote infantil
 en Supermercado
Atlántico-Lage

E tamén no marco de agasallos o CTM GAM sorteou un fin de semana nun balneario, galardón co que a Asociación G.A.M. se fixera gañando o concurso do programa Bamboleo da TVG. E para obter uns ingresos para a sección do Clube de Tenis de Mesa procedeuse ao sorteo, entega da que acompañamos foto. Se estás interesado en achegarte e probar este deporte, non dubides en pasarte polo pavillón de As Covas-Meaño, os lunes e mércores entre 19 e 21 horas. Sexas de onde sexas. Alí informarante. Sen compromisos. Un deporte con un equipo de xente que te vai enganchar! Próbao!


María Estévez recolle o premio na libraría-café "O Principiño" en Meaño


sábado, 5 de diciembre de 2020

 LA ASOCIACIÓN G.A.M. REIVINDICA RECUPERAR LA ESTATUILLA Y EL LEGADO DE DESIDERIO DOVALO 


La asociación cultural y deportiva G.A.M. demanda al concello de Meaño la restitución de la estatua del cura párroco Desiderio Dovalo a la hemeroteca municipal, y bautizar con su nombre este fondo periodístico creado con la colección que el sacerdote había atesorado en la rectoral desde 1929. El objetivo, restablecer este legado histórico y poner en valor uno de los grandes tesoros culturales meañeses, primero olvidado, y ahora ya desconocido.


1994. Foto de hemeroteca: Marisol Padín en la sala original

Fue el colectivo Grupo de Amigos de Meaño quien a finales de diciembre de 1990 salvó de las llamas una colección de más 20.000 periódicos de entre 1929 y 1984, en su gran mayoría de FARO DE VIGO, del que el párroco era asiduo lector. El mismo almacenara este fondo durante su vida que, tras su muerte, estaba destinado al fuego. Fue su sobrino Pablo Dovalo quien alertó a aquel colectivo de jóvenes del ultimátum que pendía sobre la colección almacenada en el suelo de una habitación de la rectoral. Movilizados éstos, la trasladaron a lo largo de toda una mañana hasta su local social, entonces situada en el bajo del consistorio. Acto seguido, le siguió un trabajo de meses en que limpiaron, ordenaron, clasificaron y empaquetaron en fajos de una colección de 20.000 ejemplares, más se creó un estadillo-guía para facilitar su manejo.
Finalizado el laborioso trabajo, el fondo fue ofrecido al concello de Meaño -presidido entonces por Germán Rodiño- para la creación de una hemeroteca municipal, que se dispuso en una sala anexa a la biblioteca que, por entonces, ocupaba la planta baja de la casa de cultura. El proyecto de remodelación de la sala y la organización del acto inaugural, que tuvo lugar el 12 de mayo de 1991, estuvo organizado por la propia asociación G.A.M. en consonancia con el concello, que lo sufragó. Entre las condiciones pactadas con el ayuntamiento éste se avino -tal y como le demandaba la asociación G.A.M.- a la compra de una estatuilla, que la artista meañesa Guadalupe Martínez “Guada” había concebido inspirada en la figura del párroco. Una adquisición que se pactó para que estatuilla presidiera la hemeroteca municipal en honor al párroco.


Directores de los centros escolares 
de Meaño en la hemeroteca

Arrinconado  y perdido
En 2005 mudaron las cosas. Por entonces el concello presidido por Jorge Domínguez- decidió trasladar la hemeroteca al remozado Pazo de Lis. Pero la estatuilla del párroco fue derivada en febrero de 2006 al consistorio, y desde entonces esta pieza adorna un rincón de la entrada al despacho del arquitecto municipal en la planta superior. Una decisión que la dejaba desde entonces carente del valor cultural e histórico, con que fue incorporada al patrimonio municipal, y para desconocimiento del público que accede a esta planta para realizar consultas en el departamento urbanístico.
Asimismo, la asociación G.A.M. denuncia que desde 2005 una parte de este tesoro cultural, que incluye los años comprendidos entre 1971 y 1984, permanece postergada en una sala interior de la biblioteca municipal. Un fondo que reúne unos 600 ejemplares, centrados en la etapa histórica de la Transición, narrada toda ella a través de las páginas de FARO DE VIGO, y que permanece desplazado y olvidado desde en las estanterías más recónditas e inaccesibles de la citada sala.


Estatuilla de Desiderio Dovalo
("aparcada" en la planta alta del concello)


Es por ello que desde la asociación G.A.M. se insta al concello de Meaño a que se traslade y se reubique esa parte olvidada del tesoro, en la sala-hemeroteca del Pazo de Lis para disponer del fondo al completo. Asimismo, que se obre de igual forma con la estatuilla de cura párroco, ubicándola en la hemeroteca del Pazo de Lis, demandando que se bautice la sala con el nombre de “Hemeroteca Desiderio Dovalo (1898-1990)”. Añadido, se solicita que la estancia albergue una reseña histórica sobre el personaje y cómo fue creado este tesoro cultural, hecho que mismo hoy desconoce la propia corporación meañesa.


Ejemplar del 25 de noviembre de 1975
(parte olvidada de la hemeroteca municipal)

Un nobel
El legado del párroco lo defendió a mayores la asociación G.A.M. cuando en octubre de 1998, con motivo de la creación del callejero del municipio para el centro de Dena y Meaño, este colectivo demandó darle su nombre a la calle que el gobierno local pretendía denominar “Rúa da Igrexa”. El pleno de la corporación acabó aceptando la propuesta, nombrándola así Rúa Desiderio Dovalo, rememorando precisamente buena parte del trayecto -como el colectivo argumentaba- que el párroco realizaba a diario en vida entre la casa familiar -donde residió sus últimas décadas- y la iglesia y su rectoral.
Un párroco que mismo añadió al legado su particular “Nobel”, una beca con su patrimonio económico depositada en el arzobispado de Santiago, destinado a financiar los estudios de un meañés que se aviniera a realizar la carrera sacerdotal. Al tiempo, ese fondo contribuyó a sufragar parte a los estudios de Santiago Telmo, nacido en 1991, un año después de la muerte de un Desiderio Dovalo  que estaba llamado a ser su tío, y que se convertía en 2019 en el primer meañés ordenado sacerdote desde entonces. Un legado que Meaño no debería dejar caer en el olvido.


Desiderio, un nobel humilde


 

sábado, 28 de noviembre de 2020

O terceiro do mes

Terceiro pleno do concello de Meaño neste mes de novembro, este ordinario, que non podía evitarse. Eso si, a falta de previsión e axenda fixo queimar dous extraordinarios nun prazo de quince días (4 e 18 de novembro). Un pleno en Meaño: 880 euros. Se engadimos as dietas correspondentes polas comisións previas e obrigadas, e que tamén poderían terse evitado polo menos nun dos casos… duplicamos esa cifra. Un chisco de por favor. Deixamos aquí o enlace para ver este terceiro pleno, o ordinario, seleccionando tres momentos destacables en calquera resumo: 5’10’’: moción do PSOE sobre o tratamento das augas residuais do parque empresarial de Nantes e debate; 22’20’’: moción de PSOE sobre a reducción do transporte asistencial e debate; 1h. 43’27’’: denuncia pública da portavoz de MI. Pincha no icono do play ou, se tes problemas coa conexión, pincha no enlace que ofrecemos abaixo.




CONFINAMENTO PERIMETRAL DE MEAÑO

Meaño atópase de longo no seu peor momento na situación covid. Pero dispoñemos xa da primeira vacina: acostumámonos aos mortos. Que o país acabara de coñecer a mediados de novembro unha semana con máis 400 mortos (a segunda máis elevada de toda a pandemia), que agora levemos nesta última semana 294 mortos… xa non nos semella tan preocupante como en abril. Que en Meaño estiveramos esta semana con 26 casos activos, agora 24… tampouco nos semella tanto, cando en abril, antes de Semana Santa, empezábamos a alarmarnos con… 5 casos!! (e temiamos o efecto contaxio multiplicador). Levamos 44.668 mortos por covid en España… Pero un empeza a non sentir dor por efecto da anestesia.

Vista panorámica de Meaño desde Outeiro

En Meaño convén que nos paremos un chisco a valorar seriamente o momento: temos que evitar a toda costa a relaxación mental na que estamos caíndo por efectos da analxesia da costume (espertemos!). Desde aquí a nosa humilde recomendación: emprega unha mascariña FFP2 e protéxete a ti mesmo á vez que aos demáis. En quen primeiro tes que confiar é en ti mesmo, antes que no que tes enfronte. Protéxete ti. Aínda así, a mascariña axúdarache, pero non garantiza nada. Polo tanto, distancia física co interlocutor, 2 metros mellor que 1,5 m…. e se podes 3 mellor que 2 (que caramba!). E unha terceira medida: sae da casa ou da túa eira só o absolutamente imprescindible. Se podes, achícate, por favor. Todos sairemos gañando, pero, sobre todo, gañarás ti mesm@. Démoslle a volta a isto.



sábado, 21 de noviembre de 2020

EL CONCELLO NEGOCIA TERRENOS PARA EL AUDITORIO EN EL CENTRO DE MEAÑO 

El entorno del centro de la localidad de Meaño es el espacio elegido para albergar el ansiado auditorio, cuyos terrenos negocia ya el gobierno local. Una ubicación para este equipamiento que el alcalde Carlos Viéitez reconocía en el pleno extraordinario celebrado en la noche de este pasado miércoles (día 18 de noviembre), y que será el segundo de los tres que se celebrarán en tan un sólo mes. 
El emplazamiento ahora elegido supone aparcar definitivamente el que había postulado el regidor en campaña electoral, cuando se diseñara sobre plano la construcción de un edificio multiusos y auditorio en el centro de Dena, con 400 butacas, más centro de día anexo, equipamiento que se edificaría sobre una parcela de 2.300 m2, paralela a la Rúa Ponte Dena. Además se completaría con la construcción de una plaza pública inmediata, que ocuparía un terreno de 3.500 m2 -desde hace años baldío- que ofrecería 160 plazas de estacionamiento inmediatas al multiusos. Una imagen que en campaña se buzoneó por todos los domicilios del municipio para poder conocer los vecinos al detalle el proyecto concebido entonces para el centro de Dena y que, algo más de un año después, tal y como se preveía ya entonces, no podrá ser. 


Proyecto del auditorio en Dena buzoneado por el municipio y que no se hará realidad

Unanimidad en esta ocasión entre los cinco no adscritos y los dos grupos que integran la corporación, en la apuesta por ubicar el auditorio o multiusos en la localidad de Meaño, amén de aprobar el añadir 40.000 euros del superávit a una partida de 70.000 que fuera ya incluída en los presupuestos aprobados a finales de enero. Las opciones de terreno, que a día de hoy baraja el concello, son dos, una por naciente y otra por poniente con respecto al Campo da Feira.


Centro de Meaño, donde se ubicará el auditorio

Programa electorales
Los programas lo aguantan todo. El auditorio figuraba de forma explícita en los programas electorales en 2003, con Jorge Domínguez que concurría ese año por primera vez bajo el paraguas del PP; en los comicios de 2007, la propuesta aparecía también en los programas electorales del PSOE, con Mª Carmen Salgueiro como alcaldade, y mismo en el del Partido Galeguista, con Manuel Touriño. En 2011 era un compromiso del Partido Popular con Jorge Domínguez. En 2015, en el programa de Crompromiso por Meaño con Francisco Pombo. Y en 2019, erá casi unánime en los programas de PP, Meaño Independiente y PSOE (figuraba en esta último como Casa das Artes). Eso en cuanto a lo escrito, luego en las palabras de repetidos mítines y eventos electorales. En cuanto a los que a largo de estos casi 20 años han tenido en sus manos el gobierno, no hacen sino demostrar que sus programas no han dejado de ser papel mojado. En cuanto al auditorio en Dena, tal y como se anunciaba hace año y medio, también. 


Imagen de portada de programas electorales en Meaño


Las palabras y los días: alcaldable Carlos Viéitez  (entrevista, 17-05-2019)
¿Aparcan ustedes el auditorio, o una instalación equivalente, para los conciertos de la banda de Meaño u otros, cuando los demás sí apuestan ahora por esa iniciativa?
Lo que proponemos es una solución de urgencia: ofrecerle a la banda un local de ensayo amplio, que pasaría por acristalar el palco de la Praza do Concello con paneles móviles, y ganar así un espacio acondicionado térmicamente, mientras que abajo tocaría tirar un tabique para conseguir locales más amplios. Luego, abogamos por construir en Dena un Centro Multiusos, que albergaría en el futuro ese tipo de conciertos, si bien la sede de la banda seguirá siendo Meaño.
Centro Polivalente y Centro Multiusos, ambos en Dena. ¿Tienen terrenos en vista?
Sí, se trataría de adquirir terreno y reordenar urbanísticamente una parcela de 12.000 m2 que existe en Ponte-Dena, detrás de la línea de edificios y donde se vienen celebrando las fiestas.


Carlos Viéitez durante el último pleno

¿Propone comprar esos terrenos?
Lo que proponemos es comprar una parte, luego reordenar la edificación resultante, teniendo en cuenta que, mediante el convenio existente, la promotora tiene que ceder ya de por sí una superficie considerable para urbanizar. Esa reordenación la tenemos ya diseñada (nos muestra a FARO DE VIGO la propuesta en pantalla -que es la misma que ofrecemos en la fotografía de esta página-)
¿Está pactada la compra con la promotora?
Sí, está hablado y acordado.
Supongo que hablaron de precios.
Sí, pero no procede entrar en ello, pero sí conviene aclarar que no se trata de comprar 12.000 m2, sino un parte de ese terreno, y hacerlo a un precio razonable. Ese terreno estaría destinado a la construcción del Centro Social Polivalente más el Multiusos en Dena.


Panorámica de la Praza da Feira

HEMEROTECA, las palabras y los días: la construcción de un auditorio o multiusos era una demanda social que no hizo sino crecer a lo largo de lo que llevamos de siglo. Aquí tiramos de más hemeroteca para esta sección.

Jorge Domínguez, 18-05-2003, entrevista: ¿En cuánto a actuaciones concretas? En lo concreto decir que Meaño contará en la próxima legislatura con un centro social y centro de atención para la tercera edad, un nuevo pabellón de deportes y un auditorio.

21-12-2004: Meaño aprueba para 2005 un presupusto de 2,4 millones… Donde se refleja: “asimismo los presupuestos contienen partidas para la redacción de tres proyectos nuevos: un auditorio en Meaño, otro en el IES de Meaño sito en Dena, y la dotación de césped artificial al campo de fútbol de As Cachizas del Unión Dena (inversiones que aparecen reflejadas en actas).

19-10-2005: Aparcado el proyecto del auditorio se barajó la construcción de un edificio multiusos en A Toxa, que supliera a aquel: “Meaño adjudicará la primera fase del edifico multiusos de A Toxa a la empresar Nortemar” (…) “Meaño aprobó en comisión de gobierno la adjudicación de la primera fase de las obras del edificio multiusos que se construirá en el área recreativa de A Toxa, y que se ubicará mismo en las inmediaciones del punto limpio y el campo de A Toxa. Se prevé por ello que la construcción de este edificio pueda durar varios años -se habla que incluso podría llegar a seis o siete- (…) Este edificio multiusos viene a sustituir al proyecto de auditorio comprometido en las últimas elecciones por Jorge Domínguez y el Partido Popular. El edificio en sí comprenderá un salón de actos con capacidad para 350 personas y escenario. En un lateral de dicho salón y adosado al mismo se levantará una estructura de tres plantas donde se habilitarán salas de conferencias, exposiciones o actos de poco aforo. El grupo de gobierno prevé que el edificio tendrá un coste de 900.000 euros”.

Panorámica de Meaño

30-10-2006: El arquitecto del arzobispado de Santiago Carlos Rosón y vocal de la comisión económica de la diócesis Crisanto Rial visitan Meaño para entrevistarse con Jorge Domínguez y conocer sobre el terreno sus demandas: “En Meaño el concello quiere comprar una parcela en la finca de la rectoral, una zona céntrica de la localidad, para construir allí el ansiado auditorio”.

30-12-2009: “Meaño aprobó los presupuestos de 2010 que ascienden as 4,3 millones de euros”, donde se refleja: “(…) También se ha consignado una partida para la compra de un terreno de 1.700 m2 al arzobispado de Santiago en la finca de la rectoral de Meaño con vistas a la construcción ahí del ansiado auditorio (…). 

30-09-2010: “Además el concello pretende adquirir una parcela de unos 2.000 m2 en un lateral de la finca de la rectoral, por la que se abonaría a razón de 50 euros m2 euros, con el objeto de construir sobre ella el ansiado auditorio de Meaño. Finalmente el concello asumiría los costes de empedrar el frente del atrio entre la iglesia románica y el auditorio para dar continuidad estética al conjunto”.

17-10-2010: “El arzobispado de Santiago aplaza su decisión sobre arrendar la rectoral de Meaño y vender una parcela al concello” (…) “me parece más bien una forma educada de seguir dándonos largas”, asegura Jorge Domínguez. Y es que, entre otras cosas, el regidor insiste en que la ubicación del auditorio en la finca de la rectoral es la ideal por su posición céntrica más el marco que la rodea.

Rectoral de Meaño y la ocasión perdida

16-11-2010: Domínguez sale al paso de las declaraciones de Rosa Oubiña y le recuerda que en Meaño es imprescindible un auditorio” (…) El alcalde de Meaño Jorge Domínguez ha salido al paso de las declaraciones de la parlamentaria popular Rosa Oubiña quien ha asegurado que con los 170.000 euros que la Xunta aportaba para la mejora de la casa de cultura de Dena, Meaño equiparaba sus instalaciones sociales a las de cualquier otro concello limítrofe. El regidor puntualiza a su compañera de partido asegurando que “para equiparar las instalaciones culturales a las de otros municipios en Meaño es, no necesario, sino imprescindible en este momento, un auditorio, instalación por la que llevamos luchando ya tiempo”.

09-08-2011: Meaño incluye una partida de 190.000 euros del superávit de 2010 para comprar los terrenos del auditorio” (…) El pleno del concello de Meaño aprobó un expediente de modificación de crédito para invertir parte de superávit con que se liquidó el ejercicio de 2010. En dicho expediente la partida más importante está destinada a la adquisición de terrenos para la construcción de un auditorio, partida que asciende a 190.000 euros. La primera opción para esos terrenos es la finca de la rectoral de Meaño sobre la que se busca un acuerdo con el arzobispado de Santiago”.

 

sábado, 14 de noviembre de 2020

  *** Opinión

ASMUBAL: LA CLAVE ESTÁ EN EL AIRE

La avería en el sistema de calefactor radiante para eliminar para eliminar con aire caliente la condensación de la cancha del pabellón de Coirón, si persiste, podría dejar al Asmubal contra las cuerdas en su participación en la División de Honor de Plata Nacional. Todo a expensas del tiempo atmosférico y lo que pueda decidir la Federación Española de Balonmano. Hasta el momento, dos partidos ya aplazados en su condición de local, uno contra la Sar de Redondela y el otro contra el Salud Tenerife. Este último, un choque en el que jugó a favor en los despachos la situación covid, con un caso en la plantilla meañesa y cuatro en canario. Eso sí, de no haberlos, tampoco podría haberse celebrado el choque al no haber estado en condiciones la cancha de Coirón por la condensación. Pero si la avería se solventa la próxima semana, tocaría vuelta a la normalidad sobre la cancha (y si es así: ¿por que no se solucionó en lo que en los 11 meses que llevamos de 2020?)


El Amubal femenino en Lanzarote donde se medía hace unos días al Zonzamas
 
 
La situación generada en el pabellón de Coirón no obedece a una “avería accidental”, tal y como se ha querido vender. Responde a una avería que persiste prácticamente desde el inicio en que se puso en marcha este sistema (diciembre de 2018). Se evidenció aún más el 27 de septiembre de 2019, cuando se hizo necesaria la suspensión del partido Asmubal-A Cañiza (con presencia de representantes del gobierno local in situ en la grada). Fue en el minuto 18, cuando el electrónico reflejaba un 9-7 favorable a las meañesas, y la cancha se estaba convirtiendo en una pista de patinaje. Una avería que se llegaba a relacionar con una fuga de gas que es restaba rendimiento al sistema, y que mostraba 3 de los 8 calefactores apagados. Lo acaecido se reflejaba en los medios el 2 de octubre de 2019.

 
Asmubal femenino en Coirón con los técnicos Luis y Manuel Montes

Secuencia de hechos
Instado por ello, la empresa responsable se personó en el pabellón y, de partida, detectó la fuga. Aunque en principio parecía subsanarse, el sistema volvió a fallar pronto y se mantuvo en lo sucesivo. “En el último año -reconoce la presidenta Silvia Lobato- mantuvimos cuatro reuniones con la alcaldía y en todas le trasladamos que el sistema calefactor seguía fallando, unas veces se caían tres calefactores, otras cuatro o cinco, o bien funcionaban de forma intermitente”.
En junio de 2020 se celebraba un último encuentro con el regidor en el consistorio, cita a la que estaba presente además el director técnico Víctor Garrido. Sobre la mesa, estudiar un convenio de patrocinio para sponsorizar al sénior femenino en su salto a la División de Honor Plata, que debía jugar por Asturias, Cantabria, Castilla y León, y Canarias; la necesidad de construir dos cuartos adosados en la parte trasera del pabellón para albergar material, uno del club y otro del colegio; y, de nuevo, enésima insistencia en la avería del sistema calefactor, con vistas a tener todo a punto para el estreno en categoría nacional.


El balonmano, seña de identidad para un pueblo (el masculino celebra el gol)

En todo este tiempo, palabras, no más. El único movimiento, fue el que se produjo a finales de este pasado verano, cuando la alcaldía ordenó al palista de la mini-pala que trabajaba esos días en el recinto escolar, que excavase detrás del pabellón el hueco para construir los dos cuartos comprometidos. Era agosto. Ahí se quedó: en un agujero (que permanece hoy).
Sobre el convenio de la sponsorización la respuesta verbal que el regidor le trasladó a la presidencia -que ella misma admite- fue que documentara su petición con un dossier informativo. El mismo fue presentado a mediados del mes de septiembre. Desde entonces, aparcado “sine díe” (silencio administrativo).


 
Silvia Lobato, presidenta del Asmubal

Por otra parte el pasado 4 de noviembre el club ponía en conocimiento del concello al momento el positivo en covid registrado en una de sus jugadoras, hecho que se hacía público el día 6 en los medios merced a un comunicado remitido el día anterior por el club. A partir de ahí tocó el confinamiento domiciliario de 14 días implementado por las autoridades sanitarias para de toda la plantilla y plantel técnico. “En todo este tiempo -lamenta el presidenta Silvia Lobato-, ni una llamada del regidor para interesarse por la situación de la plantilla ni la jugadora que registrara el positivo”. “Tampoco nos cogiera el teléfono -agrega- cuando la suspensión obligada hace unos días, ni devolvió llamada alguna, ni palabra  durante el confinamiento. Con todo lo que estamos trabajando se acumulan las decepciones en un club en el que nos volcamos de forma altruista por la cantera, por los chavales, por nuestros jugadores y por poner a nuestro concello en el mapa”.
 


 

sábado, 7 de noviembre de 2020

      O PLENO DO SAMAÍN

Entrando en novembro, o pleno extraordinario do concello de Meaño vivido o pasado mércores 4, foi digno de cualificalo, en ton coñero, como a "sesión do Samaín" ou "Hallowen". Son 26 minutos para ver, e iso que a algúns pareceulles que o debate estaba a supoñer un día (a ver, 26 minutos, son... 26 minutos). Todo por unha cuestión aritmética que se reducía a sumar: canto é 5+1? Se resolvemos o enigma e tiramos de regla de tres a proporcionalidade... legal? Uf!. Desde logo aritmética, non. Ou si?. (Non estaría mal consultar cun matemático, ou que?).

Aquí deixamos o enlace co vídeo do pleno. Que cada un saque as súas propias conclusións. A nosa recomendación: o "hallowen" empeza a partir do minuto 11'18''. E ao final, inédito abandono antes do urbi et orbi

NOTA: Se tes dificultade de acceso arriba, pincha aquí abaixo no seguinte enlace

PLENO DO "SAMAÍN"


E como en Meaño puidemos ver un Samaín auténtico, deixamos aquí unha selección de fotos da "caravana das cabazas" que fixo o CEIP As Covas. Imaxinación a tope para poñer en marcha un evento sublime, cargado de beleza e romanticismo. Da gusto que en Meaño haxa xente que, con tan pouco, logra un resultado así de exquisito. Un colexio que acerta de cheo na inmersión social, cultural e paisaxística que o rodea, sacándolle un lustre envidiable. Desde aquí, abrimos tamén o noso particular Ventanuco para darlle os nosos parabéns a toda a comunidade escolar de As Covas.   Fotos: CEIP As Covas












sábado, 31 de octubre de 2020

SOMOS CAPACES DE APRENDER ALGO?

Somos capaces de sacar algunha lección neste país do acaecido en marzo-abril coa chegada da pandemia do covid? Lembramos o gráfico que trouxemos a este particular Ventanuco entonces en que, tirando de estadística, podiamos ver o que tería acaecido se confinaramos só 6 días antes: España confinou o 14 de marzo e o resultado foron 235.772 contaxiados e 28.752 mortes. En cambio, se o fixeramos o 9 de de marzo, os contaxios terían sido de menos de 20.730 e os mortos quedaríanse en menos de 2.528. Portugal, que confinou antes que nós, fíxoo moito mellor e obtivo resultados decentes.

Agora, entrando en noviembre nesta segunda ondada: imos chegar outra vez tarde? Nesta crise sanitaria: non sería mellor que esta nave a capitanearan virólogos, internistas… en definitiva, médicos? (que esos políticos den un paso a un lado, que escoiten máis que falen, e que as  súas interpelacións e respostas no parlamento as trasladen a unha barra de bar ou, se queren cámaras, a un programa de "Sálvame"). Mentras tanto, convidámoste, estimado lector a voltar a analizar aquel gráfico, e que tires as túas propias conclusións.

Desde aquí, onde tantos gardan silencio, elevamos a voz cun chamamento aos meañeses e meañesas para que limites o teus desprazamentos ao esencial. Non te expoñas, mide as distancias e, se podes, queda na casa. O teu ben será o de tod@s. 





sábado, 24 de octubre de 2020

  UNA UNIÓN MÁS ALLÁ DEL DEPORTE

 

Lo que la vida ha unido une lo refuerza el deporte. Es el vínculo paterno-filial entre Manuel y Luis Montes, que llevan compartiendo 32 años sobre la cancha alrededor del balonmano. El padre con 64 años y el hijo con 40, iniciando éste último su andadura de técnico a los 17 años, primero con equipos de la base, luego en Primera Nacional y, en las dos últimas temporadas, dirigiendo al Teucro en Asobal. A su lado, siempre, el padre, delegado en los bancos, labor que hasta vino compaginando con la de entrenador de porteros. Ambos comparten esta temporada una experiencia más. Lo hacen en Meaño, de manos del Asmubal femenino en la División de Planta nacional, equipo al que llegó Luis Montes este verano, acompañado por su inseparable Montes Peleteiro, ejerciendo como entrenador de porteros, delegado de equipo… y padre.                 


Luis y Manuel Montes unidos por el balonmano con su Asmubal femenino detrás

“A un delegado -reconoce Luis Montes- le he pedido siempre que le haga la vida más fácil al entrenador, que asuma todas aquellas labores que rodean grupo: horarios, gestiones en los pabellones, en los desplazamientos, en los hoteles, aliviar ese trabajo y dejar al técnico con la mente centrada únicamente en entrenar”. “El haber tenido todo este tiempo a mi padre conmigo -agrega- significa mucho, y con el paso del tiempo me doy cuenta que lo valoro aún más. Nuestra relación en los bancos ha sido, y es, siempre profesional. Si acaso, reconozco que, en ocasiones, con mi vehemencia me excedí en la confianza, descargando con él cuando las cosas no salían. Era el más cercano, el primero en aguantarme, y también el primero en animarme en los momentos bajos. Por encima de todo, está el gusto de haber y seguir compartiendo tanto tiempo con mi padre alrededor del balonmano”.
Cuando la familia vivía en Porriño, fue Manuel quien animó a su hijo siendo niño a probar con el balonmano. “Creo que yo fui un balonmanista frustrado -reconoce el padre-, me quedé con esa espinita dentro, pero eso se acabó compensando cuando empecé a llevar a mi hijo de pequeño a las canchas”. De su mano Luis Montes creció en la base del Porriño, emergiendo a los 13 años en cadetes como lateral con 1,75 de altura. “La verdad -agrega Luis- era una buena altura entonces, pero con esa me quedé, y así cuando vine para el Teucro acabé desplazado al extremo”.


Padre e hijo en el pabellón de deportes de Coirón


Su llegada a la base del Teucro acaeciera en 1993 cuando su familia se trasladó a su Pontevedra natal. Luego, en su etapa de juvenil, llegó su periplo con Poio Marín, Bueu, Cangas… “Mi padre -recuerda- siempre estaba ahí, cogiendo el coche, llevándome a entrenar a todos esos sitios, verme sobre la cancha y regresar luego cada noche a Pontevedra”.
Con 17 años Luis Montes, que también se había hecho con la titulación de monitor deportivo, empezó a compaginar su faceta de jugador con la de técnico, primero en la base del Bueu y luego, con el tiempo su llegada al Teucro para asumir las categorías infantil y cadete. A la par, su padre acabó involucrándose en los clubs en que militaba el hijo, empezando a sentarse como delegado de equipo cuando él dirigía desde el banco.
Con tan sólo 21 años Luis Montes dejó las canchas y se decantó de lleno por la formación. Así, se desplazó dos veranos a Madrid para cursar el nivel 3 que le otorgaba el título de entrenador nacional -titulación que en los 90 sólo podía obtenerse en la capital-. A partir de ahí, llegó su desembarco en los bancos de los equipos sénior de Primera Nacional: Porriño, Cisne, Cangas, Bueu, Teucro… Y su padre, a la par, sentado al lado en su banco como delegado de equipo. Únicamente en las dos últimas temporadas en que Luis Montes dirigió al Teucro en Asobal, y en Manuel ejerció como delegado de campo en la máxima categoría del balonmano nacional.


Plantel del Asmubal femenino en la Plata Nacional, con los técnicos Luis y Manuel Montes

En medio, atrás se quedaran dos años que habían llevado antes a su hijo, por cuestión laboral, a Ciudad Real -bienio que vivió como única ausencia del padre-. Aun así pudo seguir compaginándolo con la labor balonmanística, dirigiendo ese tiempo en la base del mítico Ciudad Real, y en la que, recuerda, tuvo a sus órdenes durante un año como alevín al propio Dani Dujshebaev (uno de los baluartes hoy de la selección española, no en vano atesora dos oros en los Europeos 2018 y 2020).
Pero añadido, hace ya su tiempo, el balonmano enganchó a Manuel Montes tanto que, a sus 50 años, se decidió a realizar el curso de monitor, mismo cuando su hijo dirigía al Porriño en Primera Nacional. A partir de ahí comenzó a auxiliarlo en su labor, especializándose en el trabajo con los porteros en sus equipos, labor que mismo ahora sigue realizando en el Asmubal femenino, complementando así el trabajo de su vástago.
“Para mí -reconoce el Manuel Montes- es un privilegio el trabajar al lado de mi hijo, poder ayudar y corregir alguna cosa, pero, lo que más aprecio es poder aprender de él, y no sólo de balonmano, sino de el cómo gestiona el grupo, de sus principios y valores. Estar a su lado, para mí es todo un orgullo”. No sólo admira faceta deportiva del hijo, sino la de pedagogo profesional. Y es que Luis Montes lleva años desempeñando su labor en la asociación “Xuntos” en Pontevedra, un colectivo que desde 1991 trabaja en la inclusión social y laboral de las personas con síndrome de Down. Un colectivo al que ha vuelto este curso tras la exención laboral a la que tuvo que recurrir en sus años como entrenador Asobal.


Una relación que creció 32 años en torno al balón. Fotos del reportaje: Noé P.

“El trabajo con las personas de síndrome de Down -apunta el padre- ha contribuido a dotarlo (en relación a su hijo) de una sensibilidad especial para llegar a la gente, y de manera especial a los jóvenes, dentro y fuera de la cancha”. “En este tiempo -agrega- ha resultado emotivo el ver cómo chavales de Xuntos accedían a una inclusión social a través del balonmano, echando una mano al Teucro con algunas labores en el pabellón durante los partidos”. A la hora de aconsejarlo Manuel reconoce que “consejos de balonmano le puedo dar muy pocos, pero a la hora de tratar a sus jugadores mi consejo ha sido siempre el mismo: ‘no le hagas a los demás, lo que no te gustaría que te hiciesen a ti’. Creo que él lo ha tenido presente en todo este tiempo”.
Sobre el momento más emotivo compartido en la cancha Luis Montes reconoce que “aunque ha habido muchos, quizás que quedo con el Campeonato de España juvenil, al que concurría yo como seleccionador con Galicia y mi padre como delegado. Fue en 2012 en Castellón, íbamos sin apenas expectativas, pero aquella selección sorprendió, realizó un gran campeonato y se hizo con la medalla de bronce tras ganar a Madrid. Son esas cosas, los abrazos con mi padre que a uno le quedarán para siempre”. Y es que historias silenciosas como esta, nos descubren que el balonmano llega más allá de una cancha.