domingo, 31 de enero de 2021

MEAÑO EN TRES RETAZOS...

Entrada fotográfica nesta ocasión en que abrimos este particular Ventanuco a amosarche os premios de "Árgoma Cultural" polo seu concurso fotográfico "Obxectivo Árgoma". Foron 53 traballos recibidos, todos eles que, seguindo as bases do concurso, debían centrarse en Meaño. Deles seleccionáronse 20 finalistas que se expuxeron en varios locais meañeses. E logo, un xurado profesional, integrado polo fotógrafo de prensa José Luiz Oubiña e a deseñadora Andrea Guiance, fallou os tres primeiros premios que che amosamos aquí. Parabéns para organizadores, participantes e premiados!

1º Premio: Daniel Portela Fernández
"Castiñeiro do Couso"


2º Premio: Pablo Dovalo Falcón, "San Bieito de Lores"


3º Premio: Tamara Lamela Silva, "Balcóns de Meaño"


oooooooooooooooooooooooooooooooooo

E un retazo de hoxe mesmo... finou o atleta Alejandro Gómez. Desde Meaño, a lembranza do Asociación G.AM. do seu paso pola Carreira Popular de Meaño (D.E.P.)


Alejandro Gómez, gañador, entrando en meta en Meaño en 1992




sábado, 23 de enero de 2021

conversas.com

Parisina Pérez Vidal & Rafael Muñiz Alba

Presidenta y tesorero de "Corazón de Meaño”


La asociación de comerciantes y empresas “O Corazón de Meaño” se reactivó hace justo un año, después de un parón de casi un lustro. Lo hizo de mano de un grupo de pequeños empresarios dispuesto a poner en valor el colectivo, su negocio y el pueblo en que se enclavan. El regreso lo afrontan con nueva filosofía en la que pretenden hacer partícipe a la gente, hacer Meaño visible al turismo como enclave idóneo para el descanso, tranquilo, a la par que cercano y bien comunicado con emblemáticas playas y las grandes ciudades de la costa gallega, haciendo justicia al lema “Corazón do Salnés” concebido hace años. El nuevo colectivo lo dirige ahora una directiva conformada por siete pequeños empresarios, con Parisina Pérez como presidenta (peluguera de profesión que regenta un peluquería de segunda genración familiar, que abría su madre  y que ella asumió desde 1985) y con Rafael Muñiz -otro de los valores activos- en la tesorería, que regetne un establecimiento pujante y de nuevo cuño que el el hotel-restaurante rural "As Sete Campás" en Meaño.

“TRABAJAMOS EN UN MAPA COMERCIAL Y OTRO GASTRONÓMICO PARA PONER EN VALOR MEAÑO”

¿En qué situación encuentra “O Corazón de Meaño” cuando la reactivaron hace un año?
Pasy: Se fundó en 2006 luego acabó parada hace cinco años. Cuando la recuperamos en enero de 2020 carecíamos de socios y la cuenta bancaria estaba a cero. En la directiva programáramos organizar una presentación en sociedad a lo grande para todo el tejido empresarial meañés. La habíamos fijado para mayo y teníamos mismo la sede, que sería el salón de bodegas Vionta, pero la llegada de la COVID lo echó abajo todo. Así las cosas no nos quedó otra que movernos a la corta: poner la asociación el día, regularizar nueva directiva y no fue hasta inicios de verano en que pudimos iniciar la campaña de socios.


La presidenta Parisina Pérez y dos de los ganadores del sorteo navideño de vales-compra

¿Con cuántos socios cuentan hoy?

Pasy: A día de hoy, somos 47. Admitimos a comerciantes y a todo tipo de empresas, grandes o pequeñas, mismo a autónomos que ofrecen su abanico de servicios. En Meaño somos más de 200 empresas. El objetivo es aunar el mayor número posible, y en ello trabajamos. Pero no es menos cierto que el precedente nos lastra en cierta medida, porque los unos últimos años de este colectivo no han sido buenos, muchos socios acabaron viéndolo como algo que no merecía la pena. Ahora en “O Corazón de Meaño” nos reactivamos con una filosofía diferente.
¿Cuál es la clave de esa nueva filosofía con la que reaparecen?
Rafa: La clave es el poner en valor el comercio meañés, sí, pero también el ser colectivo que vaya un paso más allá, que se involucre con el pueblo y su gente. Pensar más en fuera de nuestros establecimientos, cavilar en las personas que nos rodean, mismo hacerlas partícipes con actividades e iniciativas que las hagan protagonistas y que disfruten con ello.
Supongo que con la pandemia la actividad de la asociación la mantienen en mínimos.
Pasy: De cara al público ha sido poca, algunas campañas, la última la de navidad con el sorteo de vales compra entre los que compraron en el comercio local o hicieron uso de los empresas que están adscritas. Además, a través de  consorcio y la Mancomunidad, los establecimientos meañeses asociados a “O Corazón de Meaño” empezamos a tener al alcance la plataforma “Salnés click”, que es un escaparate espléndido para poner tu establecimiento en la red. Pero, añadido, por detrás ha habido mucho trabajo para poner la asociación al día, y hemos comenzado a desarrollar los primeros proyectos para potenciar Meaño.


Parisina Pérez y Rafael Muñiz ante el local social de "Corazón de Meaño" en Mercadena

¿Cuáles son esos primeros proyectos?
Rafa: Por una parte, estamos trabajando en la creación de dos mapas-callejeros divulgativos, una herramienta clave, de la que Meaño carece y que te permitirá poner en la mano del turista o del visitante un recurso muy práctico. Uno de los mapas estará centrado en el comercio y las empresas locales adscritas, de las siete parroquias que comprenden Meaño, un mapa que mismo tendrá detrás una leyenda de cada una de las siete localidades del municipio. Y el otro será un mapa gastronómico, en el que se precise la ubicación de las bodegas, que Meaño tiene muchas, restaurantes, bares y hoteles… De un vistazo sobre un mapa en papel el visitante tendrá en mano una herramienta fundamental para conocer de primeras donde desayunar, comer, degustar vinos, dormir… Porque en Meaño realmente tenemos de todo, incluso una pequeña playa olvidada. Pero esa imagen no se ha vendido hasta ahora, y eso es lo que queremos hacer. Y el otro proyecto, este en un horizonte cercano, es la creación de una página web de la que  Meaño tampoco dispone a día de hoy, y donde se desarrolle más a fondo a través de qr los puntos de interés para conocer, visitar y disfrutar de Meaño.
¿Cuál es la previsión para contar con esa página operativa?
Rafa: Su creación es costosa y requiere su tiempo. Estamos a expensas de alguna subvención como colectivo para sumar y darle un empujón a ese proyecto.
¿Alguna actividad en mente para hacer partícipe a la gente como apuntaban antes?
Rafa: Alguna sí tenemos, y en esta Navidad pudimos verlo. Desde hace unos cinco años para acá vemos que la gente de Meaño decora más sus casas por Navidad, dentro y fuera, y es bonito percibir ese ambiente. Lo que nos planteamos es potenciarlo aún más, creando un concurso de decoración exterior de viviendas, con premios que merezcan la pena y que estimule a los vecinos a participar e identificarse aún más, para hacer un pueblo más bonito en fechas navideñas, algo que redundaría en el buen ambiente de todas las parroquias.

Para el comerciante o empresario que se lo esté pensando: ¿Cuál es la tasa anual que debe aportar como socio en esta nueva andadura?
Pasy: Dado la situación en que arrancamos, con el confinamiento y la situación de la pandemia, tuvimos que reconsiderar las cosas y decidimos fijar una cuota ajustada al momento COVID, y que fue de tan sólo 20 euros en el año 2020. Y en este 2021 la aportación será de 20 euros cada 6 meses. En la etapa anterior en que estuvo operativo este colectivo, los socios abonaban 20 euros trimestrales, y en otros concellos entidades similares, aportan cuotas mucho más altas. Pero, dado el momento, entendimos que tocaba sensibilidad y optar una tasa muy blanda.
¿Falta en Meaño la concienciación del comerciante sobre la importancia de asociarse?
Pasy: Sí, en cierta medida la gente es reacia, máxime cuando partimos de ese lastre anterior, contra lo que cabe ir luchando.
Rafa: Nuestra labor es trabajar para ir concienciando a la gente de la importancia de asociarse, una alternativa ideal desde la que crecer como pueblo y como negocio. Es un mix que tiene que ir de la mano.
¿Por dónde pasa la lucha del comerciante local contra las compras por internet, que además se han disparado con la pandemia?
Rafa: La lucha pasa por asociarse y, a partir de ahí, enseñarse, hacerse visible y saber venderse, pero estando a la par muy cerca de la gente. Es una labor de educarnos a nosotros mismo y también a la gente. No es fácil, pero es camino por el que tenemos que apostar trabajar para  hacernos visibles, tanto desde la cercanía como desde la red, y eso, desde luego, va a requerir dedicar su tiempo.
¿En un municipio esencialmente rural, como es Meaño, los establecimientos son todavía remisos a la digitalización?
Pasy: Sí, en gran parte aún lo son. Mismo en “Salnés click” que, es una plataforma fantástica para hacerse visible en la red, y que es gratuita para los socios, sólo tres empresas meañesas están interesadas en mostrarse y operar a través de ella. En esa plataforma todavía se está trabajando, están metidos en un proceso de formación, pero el hecho de que únicamente tres empresas meañesas se hayan interesado por ella dice mucho con respecto a la digitalización. No podemos estar de espaldas a ello. Este tipo de herramientas parecen bien si te lo dan hecho. Pero estar en una plataforma así pasará por dedicarle trabajo, el servicio te saldrá gratis, mas si te empleas y le dedicas tiempo harás tu firma mucho más visible y eso te dará potencial para crecer.


ooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo

IMPORTANTE: Si el lector es comerciante, empresario o autónomo de Meaño, o bien conoce a quien lo es, no dude en ponerse/ponerlo en contacto  con la asociación "Corazón de Meaño", para obtener información más precisa de la directiva o mismo asociarse. Para ello escriba al correo-e corazondemeano@gmail.com o bien llame al teléfono 607 562 284. Una experiencia desde la que crecer en Meaño: contacte... y arranque.

ooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo

Ah! Y puedes ver el partido Asmubal-Lavadores, de División de Honor Plata nacional, disputado el sábado 23 de enero en el pabellón de Coirón. Para ello pincha abajo en el icono de play (Asmubal-Canal YouTube)





martes, 19 de enero de 2021

  *** Opinión

ORGULLO VERDINEGRO 

Debería ser unha honra que un equipo humilde como o Asmubal leve con coraxe a bandeira de Meaño -e a do deporte feminino- dentro e fóra de Galicia. Seguindo polas redes os partidos que xogan fóra, representando a Meaño en Lanzarote e mesmo en cidades-capitais como Palencia, León, Valladolid, Gijón, Oviedo, Santa Cruz de Tenerife… non podemos outra cousa, -para os que amamos Meaño-, que sentirnos orgullosos. Ver en directo como o pasado 9 de xaneiro  faxábanse as xogadoras en Oviedo-capital, e cómo o 16 voltaban a facelo -e para gañar- en Siero, virounos a pel verdinegra por un intre. Xogadoras meañesas e outras que completan este equipo desde Pontevedra, Vigo, Porriño, Santiago… e que percorren decenas, e ata centenares de quilómetros entre ida e volta, para entrenar tres días por semana no pavillón de Coirón. E a iso engadimos un masculino que, estreando a máxima categoría de balonmán galego, ven de confirmarse como a revelación, proclamándose campeón de grupo, invicto en 10 xornadas, e ao que lle toca xoagar agora pola fase de ascenso a Primeira Nacional.


Celebración de triunfo en Siero tralo pitido final

Non podemos menos que sentirnos orgullosos -e profundamente agradecidos- polo traballo altruista dunha directiva encomiable, entregada a poñernos no mapa. Que a presidenta Silvia Lobato, amén de adicar tempo por doquier, súbase cada dúas semanas a unha furgoneta, e atrévase con 600, 800 quilómetros -ida de volta- para arroupar as suas xogadoras, ao mesmo que doblar a labor exercendo como delegada de equipo desde o banco, resulta, cando menos, admirable (...e impagable).
Orgullosos ademáis por un equipo técnico, que empezou liderando Luis Montes -con mención tamén ao pai, Manuel- e agora con Juan Costas, máis un Víctor Garrido incombustible, comodín para calquera labor dentro e fóra do banco. A conxunción de excelentes técnicos -e mellores persoas-, completan o círculo.


A meañesa Lara Castro lanzando a portería

O Asmubal é o resultado da suma de Jaime, Nieves, Guillermo, Santi, Tomás, Pedro, Jose… e tantos que, derrochando ilusión desde 1988 contribuiron a formar a xeracións de balonmanistas. Quen barrunta nisto outras cousas, vinculadas ao mundillo político, ve pantasmas (desde fai 32 anos?). Isto é mestura de emoción, ilusión e imaxinación para saír adiante, pese ao vacío ao que algúns o relegan (mágoa!). Porque isto é deporte, isto só é BA - LON - MA - NO. 



sábado, 16 de enero de 2021

 

EL SANTO AMARO MEAÑÉS CELEBRÓ SU FIESTA CONFINADO EN LA ERMITA

Como cada 15 de enero, este viernes Meaño honraba ayer a San Amaro con tres modestos oficios religiosos, pero sin poxas, ni verbena ni la tradicional degustación nocturna de callos, roscón y queimada, condicionado todo ello por la pandemia. Fueron tres misas que se sucedieron a las 10, 11 y 13 horas, con el limitado aforo que permitía un ermita, de por sí muy pequeña, a apenas una quincena de devotos. Tampoco el santo tuvo este año la tradicional compañía de la Virgen de los Milagros, que cada 15 de enero subía en comitiva desde la iglesia parroquial hasta la ermita, ni tampoco pudo salir de la capilla, por una vez al año que era lo suyo, en la procesión de rigor, respetando así el santo el confinamiento recomendado, también para él en su ermita del s. XVII.


Los gaiteiros tocando dentro de la ermita en honor al santo

La única nota festiva la puso el cuarteto de gaiteiros que recorrió los barios adyacentes durante la mañana, y que finalizaba al filo de las 12,30 dentro de la ermita, interpretando una foliada en honor al santo. Al pie de la imagen los devotos depositaron algunas ofrendas del campo, pese a saber que este año, por la situación COVID no podrían realizarse las tradicionales poxas, ni tampoco hubo lugar para la carpa que ni se instaló. Sin ese ambiente festivo, el pequeño recinto lució desangelado durante la jornada, sin un humilde rosquilleiro que se acercara al San Amaro meañés.


Los gaiteiros a la puerta de una ermita semivacía

Al término de la misa solemne la quincena de devotos que asistieron al oficio, de manera improvisada se avinieron a realizar una digna dádiva extra al santo, a cambio serle cedidas las pocas ofrendas dispuestas al pie del santo. Entre ellas, algunas botellas de albariño Paco&Lola, una caja de patatas nuevas, una generosa bolsa de naranjas de casa, otra de kiwis y un botella de licor-café.
Tras ello, y cumplir el cura y la parroquia con el santo benedictino, se cerraba a cal y canto la ermita, con San Amaro bajo su hornacina en la pared, que deberá esperar otro año para salir de su particular confinamiento.


ooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo

A gran noticia do fin de semana meañesa foi o triunfo do Asmubal feminino en Asturias este sábado 16 de xaneiro, impoñéndose en  Pola de Siero ante un equipo que gañara ata a data todos os seus partidos como local -seis- nesta liga. (Miragres de San Amariño fai!... 😃😃😃)  O mellor, para enorgullecernos, é ver como este equipo leva o nome de Meaño cunha honra encomiable por España. Para velo non tes perdas a retransmisión deste partido por parte do clube asturiano na rede: así soa o nome Meaño fora de Galicia! (Pincha no icono de play ou abaixo no enlace directo)


O  precisa da túa forza: faite socio!

oooooooooooooo  San Amaro... Remember  oooooooooooooo

San Amaro, que veu sendo sempre unha festa por e para o pobo, que se recuperou nun ambiente san, sen máis pretensión de compartir os momentos, con austeridade pero con moito humor (sen partidismos, sen querer ser o centro dos focos). A esta hora de sábado, cando son as 22,30 os callos empezábanse a servir das perolas, e logo a queimada e logo... Porque este festa foi san, e Meaño ten que seguir manténdo san. O santo, que ben se deu conta, así o quixo este ano que, con discrección quedou el soíño como único centro de interese. Aquí deixamos unhas fotos do album, cando en San Amaro se disfrutaba...


cun cicerone maior das queimadas... que daquela o era, ou non? (2002)



... dos maiores de sempre (2002)



...dos reis da coña san (2002),



... do rei do mambo... dos callos!,



...dos veciños de sempre (2002)



... do amor da túa vida (2004),



... das parellas inter-xeracionais (2003),



... das parellas do memo tempo (2018),



... E das que se manterán sempre (2013),



...E dun grupo de mozas (e mozos) admirable (2014). Gracias!




sábado, 9 de enero de 2021

Juan e Dios Román, O Grove 2007 (foto: Rasu)
El recién fallecido Juan de Dios Román dejó la huella de su paso por el balonmano grovense de manos del Rasoeiro y Queco Fresco, un vínculo que se fraguó en 1984 cuando su llegada al frente de la selección española para concentrarse en A Toxa y preparar en el vetusto pabellón de Monte da Vila las Olimpiadas de Los Ángeles. A Galicia, que era una tierra que amaba, regresaba siempre que podía, mismo en vacaciones y, en los últimos años, por motivo del Campus de Tecnificación que llevó su nombre. Su última aparición la hizo por tierras meañesas para dirigir a los campistas un una sesión de trabajo en el pabellón de Coirón-Dena.


 
LA HUELLA DE JUAN DE DIOS ROMÁN
 
El vínculo emocional de Juan de Dios con O Grove y comarca se iniciaba en 1984, cuando el boicot decretado por la URSS a las Olimpiadas de Los Ángeles. Aquella decisión de no acudir a los Juegos con la selección soviética de balonmano -que era la vigente campeona del mundo-, abrió las puertas a última hora a la participación de España. Al frente, un Juan de Dios Román que, junto con la Federación Española, habían elegido la comarca grovense por sus condiciones climatológicas, comparables en un arranque de verano a las que se esperaba encontrarse en Los Ángeles a finales de julio.


El 'alma mater' del balonmano grovense Queco Fresco y
Juan de Dios Román en Portonovo, año 2014

Queco Fresco lo recuerda de joven cuando, con un grupo de compañeros, venía de gestarse hacía un lustro el Rasoeiro: “éramos unos chavales -rememora- cuando Chuco Lorenzo, presidente de la Delegación Provincial, que por entonces no existía aún la Federación Gallega, nos comunicó que la selección se hospedaría en A Toxa y entrenaría en el pabellón de O Grove. Llegaba así un equipo con Cecilio Alonso, Uría, Lorenzo Rico… que eran nuestros ídolos. Nosotros nos entregamos esos días a que no les faltara nada: barríamos a cada paso la cancha, que entonces era de cemento, para tenerla en condiciones, subíamos agua a cada hora para que avituallar a los jugadores… Incluso esos días, que coincidía con el cumpleaños de su mujer Elvira, nos personamos en A Toxa y la sorprendimos con un ramo de flores para ella”.

El seleccionador quiso compensar la entrega de aquellos jóvenes balonmanistas grovenses con la disputa en O Grove de un partido internacional preparatorio de selecciones por aquellos días, pero la Federación no autorizaba hacerlo sobre una cancha de cemento, por lo que tuvo que trasladarse al pabellón de Pontevedra. “Pero Juan de Dios -recuerda Fresco- se empecinó en que O Grove tuviera un partido de la selección, y se preparó uno contra la selección gallega que llegó dirigida por Fran Teixeira. Fue un partido impresionante que llenó el pabellón hasta la bandera”.


España-Galicia, 20 de julio de 1884 en O Grove. (foto: Rasoeiro)

Socio del Rasu
Juan de Dios selló ahí su vínculo con el Rasu, primero dejando de regalo al club todos los balones que había utilizado la selección en aquella preparación, y luego  formalizando él mismo su condición de socio de la entidad, cuota anual que abonó gustosamente hasta que en 2005 el club le nombró socio de honor, eximiéndole de abono alguno en lo sucesivo. Y a partir de aquel 1984 el nexo grovense se agrandó fraguándose una amistad personal con Queco Fresco, y que en adelante no hizo sino crecer con los años, hasta el punto de que su regreso a Galicia se hizo habitual. “Mismo él con su familia pasó unas temporada vacaciones -recuerda Queco-, dejando momentos inolvidables, verdaderamente entrañables compartiendo aquí mesa y mantel muchas veces en mi pequeña bodega”.
Fue en 2007 cuando se fortalecieron aún más los lazos con la puesta en marcha del campus de balonmano Juan de Dios Román, un proyecto que se gestaba en febrero de aquel año, de manos del propio Queco Fresco y su Rasoeiro más la Federación, en un encuentro en O Grove. Hoy, con las riendas de lleno en la Federación Gallega, el campus JDR se ha convertido en un referente de formación balonmanística en el norte de España.
 

1984 con cadete do Rasu en O Grove. Na esquerda, arrriba, 
Juan de Dios Román e abaixo Queco Fresco (foto: Rasoeiro)


Campus JDR
El propio Juan de Dios lo presentaba aquel 2007 en la Diputación de Pontevedra y, cuando la cita, llegó a O Grove para dirigir a los 70 campistas en sus sesiones magistrales. Por entonces, ya entregado a la dirección de la Fundación Ciudad Real, recordaba su primer encuentro: “esta vuelta a O Grove -reconocía- significa mucho para mí y me ilusiona. Primero a nivel personal, por cuanto me une una relación entrañable con Galicia; y luego, a nivel didáctico, con un campus que se concibe como un proyecto serio”, lo cual avala el tiempo con una trayectoria de trece ediciones celebradas. Por ellas han pasado jugadores de la talla de Rolando Uríos, Viran Morros, Eduardo Gurbindo, Chema Rodríguez, José Manuel Sierra, Begoña Fernández, entre otros.

Juan de Dios e Tino no pavillón de Coirón, 2015
Fue en 2015, cuando en el marco del Campus de Tecnificación JDR, el ex seleccionador realizaba su última aparición en el campus. Y lo hizo precisamente en Dena, en el pabellón de Coirón dirigiendo una sesión de trabajo sobre la cancha con los campistas. En su entrevista con Faro de Vigo a las puertas de Coirón, reconocía: “A mis 72 años (entonces) uno tiene todo el tiempo del mundo, y a veces es cuando más se necesita. Cierto que al no tener ninguna obligación de horario te lo tomas con mucha más tranquilidad. Dedico parte a la actividad física, para mantenerme en forma, parte a recuperar documentación de escritos y conferencias mías para ponerlas al día y, ocasionalmente, doy clases en algún máster o en alguna actividad con niños en el balonmano de base en sitios donde me reclaman”.

Juan de Dios Román dejó el sello de una persona cercana, accesible, entrañable y con una humildad que le alejaba de cualquier atisbo ego. Dejaba su consejo constante a la nueva generación de balonmanistas: “lo primero -afirmaba-, que no dejen de estudiar, después vendrá lo de entrenar”. Fue su último paso por Arousa aquel 3 de julio de 2015 “mañana -afirmaba-, regreso a Madrid porque precisamente hace 40 años que me casé con Elvira, y allí me esperan mi mujer y mis hijos”.
 

sábado, 2 de enero de 2021

hemeroteca 

Estreamos o ano 2021 rescatando para este particular Ventanuco a reportaxe publicada en Faro de Vigo o 5 de novembro de 1996, tratando de poñer en valor o patrimonio que nos rodea. E o foco desprázase a Noalla, onde nos faciamos eco da decisión de vender o Pazo de Quintáns, por entonces en mans privadas, unha oportunidade para as administracións de recuperar o patrimonio como ben público.
 

O PAZO DE QUINTÁNS

Unha das pezas máis importantes da arquitectura civil da comarca de Arousa, o coñecido como Pazo de Quintáns, na parroquia de Noalla, permañece á venda desde fai días. Trátase dun tesouro de dúas prantas, con gran valor, rodeado dunha hectárea de terreos con hortas e xardíns, e pechada todo el por unha muralla de máis de dous metros de altura.
Aínda que precisa de reformas, resulta unha auténtica xoia aos ollos de calquera vistiante, que pode recrear a vista, descansar a mente, buscar a inspiración perdida ou, sinxelamente, esquecerse en calquera das estancias do pazo ou nos xardíns do contorna. Que non sentir ao pisar aquela galería norteña, de 17 metros de longo por 3 de ancho, por onde entra a luz a raudais ao traverso dos preto  de 300 cristais que a recubren? Impresionante. Para ver.
O pazo en si resposta ao modelo señorial do século XVII. A súa historia é descoñecida todavía para moitos. Por entonces, pazo e finca eran propiedade da familia Mugártegui -Valcárcel e Paadín (con dúas "a") na heráldica- que posuían a maiores as terras de labranza en Noalla e arredores, e polas que cobraban foros de arrendo aos labregos que as traballaban.


Galería do Pazo de Quintáns, imaxe captada en 1996

Na última etapa, xa no século XX, a familia non residiu de xeito continuado neste pazo de Quintáns, e tan só se presentaba de cando en vez para cobrar os tributos adeudados polos labregos. Pero un levantamento campesiño local obrigou pola forza a que as dúas últimas Mugártegui que rexentaran o pazo, reconsideran a situación. Daquela deixaron de cobrar os impopulares foros e decidiron vender pazo e leira a inicios dos anos 30, cando os albores da II República. Foi en 1934 cando un descendente da familia Ponce de León -conquistador de Florida e primeiro gobernador de Porto Rico, finado en 1521-, don Pedro Castiñeiras Teijeiro, natural de Santa Marta de Ortigueira, que acababa de ser nomeado notario de Pontevedra, mercoulle pazo e finca de Quintáns á familia Mugártegui, pola entonces acaudalada cifra de 24.000 pesetas (144,24 euros de hoxe).
A partires de aquí o pazo foi herdado polos sucesores da linaxe dos Castiñeiras. Actualmente son cinco as personas da familia que comparten a propiedade do pazo, todas elas residentes en diversos lugares de España. A mediados dos anos 80 o pazo de Quintáns foi catalogado no patrimonio artístico. No seu día incluso se ofertou á Xunta de Galicia, para albergar este pazo unha Escola de Hostalería na comarca de de Arousa, pero daquela foi rexeitado polo goberno autonómico. Agora é firme a decisión de vender. A familia desexa que se quede no pobo de Noalla ou fora empregado como un ben público. Pero o destiño, como a historia, resulta imprevisible.
 

Pazo de Quintáns (Noalla)

En novembro de 1996 escribíase en OPINIÓN: 

“Está a administración pública capacitada para botar man do patrimonio artístico privado cando este, como no caso do Pazo de Quintáns se pon en venda? (…) O seu valor seguramente é alto. Un pazo desas características e unha finca desas dimensións sobre un outeiro que domina a praia de A Lanzada, así o delata. Chégalle o momento ao concello de Sanxenxo (…) Hai cousas polas que vale a pena endeudarse. Cando pasen os anos a ninguén lle pesará. Pero esa é unha decisión política, e xa sabemos que, moitas veces, á política segue un camiño oposto á xustiza”.
 
... E os anos pasaron. O Pazo de Quintans foi adquirido en 2006 polo concello de Sanxenxo (con Telmo Martín como alcalde) por 1,2 millóns de euros. Coa perspectiva do tempo: alguén lamenta que o concello de Sanxenxo, co investimento feito, obrou mal mercando este ben? Tal e como diciamos, hai cousas que se valoran co tempo. E, no futuro, aínda máis. O do Pazo de Quintáns é un desos casos.