sábado, 26 de junio de 2021

 

MÁIS QUE UNHA FEIRA

“A realidade é a raíz cadrada da utopía”
(Ramón Villares, durante unha clase de Historiografía).


Asomamos neste particular Ventanuco cunha entrada sen complexos, con libertade e sen pudor para amosar  o que soñamos. Un proxecto de auditorio que, fai unha década, desde a alcaldía , imaxinaba Jorge Domínguez, e que daquela no podía ser (cuestión de venta); un proxecto que logo Lourdes Ucha (cando tivo a opción de compra) no lle soubo ver o potencial; e ao que agora Carlos Viéitez non quixo ver, nin para tentalo.


Cosendo aquel diseño que Domínguez bosquexara nun papel no despacho da alcaldía aquel sábado, coas ideas dun arquitecto de dalgún outro sobre o terreo, tratamos de dar forma aquí a un proxecto integral para ordenar a Praza da Feira y darlle valor escénico, arquitectónico e cultural ao centro de Meaño, con obxecto de convertir este espazo nun referente, dentro e fóra de Meaño.


Recreación da proposta sobre a Praza da Feira


A parte superior amosa unha imaxe aérea da Praza da Feira. Sobre esa fotografía, silueteada logo en branco de negro a xeito de bosquexo, superponse o novo proxecto, cosido coa proposta inicial da alcaldía fai unha década. Precisións:


1. Todo pasa pola adquisición dun inmoble no centro da Feira, que o concello con Jorge Domínguez quixo mercar, pero que a propiedade entonces non quería vender; fai uns anos, cando o propiedade quería vender, o concello, con Lourdes Ucha, non amosou interese en mercar. Oferta e demanda é agora, en esencia, cuestión de vontade política.

2. Jorge Domínguez bosquexara a opción dun auditorio ("coqueto", acorde para Meaño, non "magno") con dobre entrada, unha nun nivel superior pola beirarrua de PO 303, e outra a un nivel inferior desde Praza da Feira.

3. O inmoble Escola da Música podería comprender dúas ou tres alturas, segundo a necesidade que se estime. Neste inmoble o arquitecto avoga por unha fachada artística, podería que mesmo con columnas (unido co lateral de entrada ao auditorio pola praza), fachada que debería concebirse para facer as veces de decorado de fondo, con boa iluminacion, ao escenario natural, a nivel de solo, que pasaría a ofrecer a Praza da Feira (ver punto nº 4).

4. A praza actuaría, á par, de como espazo de xogo (como agora), pero tamén como un escenario natural (modelo arte clásica). Completaríase cun anfiteatro, a xeito de graderío a media lúa para que o público poida seguir o evento (concerto, teatro, cine, etc) ubicada abaixo, sobre o solo da Praza. De fondo, o decorado arquitectónico que ofrecera a fachada da Escola de Música. Nunha palabra, segundo a estación do ano e o climatolóxico, os eventos poderían optar por un auditorio natural ou cuberto, segundo as necesidades e obxectivos.

Anfiteatro con escenario natural nun parque da cidade de León. 😍 😍


5. A ubicación da biblioteca e sás de conferencia nese mesmo entorno, permitiría que os rapaces e alumnos fluiran dun inmoble a outro, con naturalidade e seguridade plena ao non ter que cruzar estradas. Isto convertiría a Praza da Feira no espazo cultural e musical por excelencia, contibuiendo así a dinamizar económicamente ese centro de Meaño.

6. A concentración dos espazos evitaría o desprazamento de músicos e instrumental (mesmo o pesado), partindo da idea de que os tres bloques estarían intercomunicados polo interior, posibiliitando o acceso a calquera dos bloques por dentro.
 
7. Ah! E a beirarrúa da PO 303 quedaría en todo ese tramo ensanchada, gardando a debida aliñeación coa do concello o a do edificio da farmacia.

Este é un proxecto de ideas cosidas para artellar de forma imaxinativa o espazo da Feira que, por superficie, pese ao que algúns digan, é posible (cuestión de medicións, que nós medimos antes esos espazos). Para nós é o Meaño que ilusionaría, concebido para dinamizar a praza e as súa contorna, porque soñar, imaxinar, forma parte das realidades belas. Nós soñamos. E ti?





sábado, 19 de junio de 2021

conversas.com
Antonio y Jacobo Domínguez
Jefes de sala y cocina del "Muiño da Chanca"


El año de la irrupción del COVID quedará marcado en la historia del “Muiño da Chanca” cuando el local cumplía sus bodas de plata. Unos 25 años que pretendía festejar con un abanico de eventos hace justo un año, pero que no pudo ser. Ahora, como muchos locales, buscan reengancharse a la actividad, diversificando la oferta hostelera familiar, debiendo someterse la hostelería meañesa desde este miércoles a nuevas restricciones. Un restaurante meañés emblemático que nació del empeño del padre, Antonio Domínguez, quien adquirió este viejo molino de maquía, construido antes del XVIII, y que mismo aparece catalogado como tal en el catastro del marqués de la Ensenada. Él inició una rehabilitación que, de sus propias manos, duró once años. La iniciara en 1984 hasta convertirlo en el establecimiento hostelero que abrió sus puertas como tal en junio de 1995, y que se hoy regentan sus dos hjjos, Antonio, que con 43 años es el jefe de sala, y Jacobo, con 26, jefe de cocina.


Los hermanos Jacobo y Antonio Domínguez

“JOSÉ CORONADO Y TELE 5 QUERÍAN RODAR EN ESTE MOLINO”

¿Cómo nace la pasión familiar de dos hermanos por la restauración?
ANTONIO: De nuestro padre, que durante años fue marino-cocinero de cargueros, llegando a pisar en su andadura 38 países diferentes. Nuestros padres, aún estando solteros, regentaron primero un bar en Castrelo. Después de mucho perseguirlo, acabaron comprando este molino, que antes fuera de cinco maquieiros, y era complicado ponerlos de acuerdo para la venta. Al final acabó siendo de dos, pero aún así tuvo que lidiar para convencerlos.
¿Qué lección les legó a la hora de heredar el negocio?
JACOBO: Desde pequeños, la férrea disciplina de nuestro padre, respeto que era norma de los ingleses en el mar, y él había trabajado mucho en los cargueros ingleses. Esa disciplina, y el producto de calidad era el secreto legado para cocina y sala.
¿Y qué lección les deja ahora el covid?
ANTONIO: Que ante la adversidad no podíamos quedarnos quietos, que había que innovar. No quedaba otra que echar llave durante el cierre o buscar una alternativa para mantener la actividad. Y fue así, que coincidiendo con las bodas de plata, nos planteamos abrir una tienda hostelera, justo aquí, al pie del restaurante, desde donde servir comida para llevar en base a un producto de calidad.


Antonio Domínguez en su tienda "takeway"

¿Responde esa apuesta en tienda a la filosofía gourmet?
ANTONIO: No es gourmet, sino el takeway que está de moda, esto es, comida para llevar, pero en nuestro caso con calidad del restaurante: raciones, postres, café, encargada o no, pero todo lo que servimos en tienda, justo lo acabamos de laborar aquí a 20 metros, en la cocina del restaurante. Fue una manera de innovar para intentar llegar a todos, con el formato de  doble vertiente, empujados por el cierre. Lógicamente ello nos obligó a tener que contar con licencia de tienda. En lo profesional, antes del covid éramos siete personas trabajando en restaurante y, aún así, ahora somos tres y los fines de semana cinco, de lo contrario hubiéramos cerrado. El  takeway ayuda lo suyo a mantener la actividad, la buena acogida nos está sorprendiendo, esto ha llegado para quedarse.
Amén de su apuestas novedosa, ¿el covid les obligó a esfuerzos mayores en el restaurante? ventilación? 
JACOBO: Sí, a finales de abril y en cumplimiento de la normativa tuvimos que instalar un medidor de CO2 para estar atentos a la ventilación, y que sumamos a otro de purificación del aire interior, con el que ya contamos desde hace años.


El covid le frustró los actos del 25 aniversario que tenían previsto para junio de 2020. ¿Prevén resarcirse?

ANTONIO: Sí, en algo estamos trabajando, aunque sea fuera de fecha y cuando esto pase. No queremos dejar la ocasión de compartir las bodas de plata de este molino con los meañeses y con esos clientes que siguen fieles a lo largo de de más de una generación. Nuestros padres y nosotros amamos esto como si fuera un hijo de la familia.
Situado a pie de río, en la bocana de la conocida localmente como “ría de Dena”: ¿ha padecido el local inundaciones en invierno?
JACOBO: Algunas. Recordamos sobre todo la del año 2000 y otra en 2007, cuando coincidió el desbordamiento con la pleamar.  En Dena el agua salina remonta el Chanca llegando hasta aquí, el puente de la PO 550 hace de tapón, y ello favorece la “enchente”. Además, justo aquí, a pie del molino, se cruzan en perpendicular  el Chanca y el regato Fondón. Y cuando vienen crecidos esta encrucijada se hace delicada.  La “enchente” de 2000 nos anegó toda la sala inferior, que está a un nivel más bajo que el resto del local. Por poco, el agua no alcanzó la cocina y pudimos salvar la maquinaria. Aquella “enchente” fue tan grande que tuvimos que fue abrir puertas y ventanas para facilitar que el agua, a la par que entraba, pudiera salir. De lo contrario, hubiera sido una hecatombe, la presión del río sobre las paredes se lo habría llevado todo. Esa fue una lección que bien nos enseñó nuestro padre: si el río desborda otra vez, sabemos cómo actuar, del mal el menos.


Su apuesta "takeway" sorprende al cliente con su servicio "para llevar"

¿Para el mundo de la restauración se nace o se hace?
JACOBO: Es una mezcla. Esto tiene que gustar, no es tan esclavo como hace 20 años, pero sigue siendo duro. A nosotros, damos fe, nos ilusionó desde pequeños.
Supongo que por aquí han pasado algunas caras famosas a lo largo de estos 25 años
ANTONIO: Sí, algunas, sobre todo del mundillo político: Rueda, Beiras, el conselleiro Román Rodríguez, y también Roberto Varela, cada vez que se pasa por su Dena natal… Mismo a una productora, con José Coronado y Tele5, les cautivó el local y nos ofertaron disponer de él para grabar aquí escenas para la serie de televisión “Vivir sin permiso”.
¿Llegaron a hacerlo?
ANTONIO: No fue posible, pero no era cuestión de dinero sino de fechas, porque la oferta era poner a su disposición el local un día entero por semana en agosto de 2019 para grabar. Y en agosto nos era imposible por la mucha gente que tenemos en ese mes.


Romanticismo en estado puro en el interior del restaurante


Con MasterChef y otros programa de televisión ligados al mundo y a la innovación en la cocina, ¿se plantean ustedes innovar también?
JACOBO: Es cierto que estos programas están contribuyendo a generar un cliente sibarita, más exigente con la gastronomía y los vinos, pero nuestra filosofía es no entrar en ese mundillo de la innovación, que en ocasiones responde más a modas, y eso te puede dar bandazos y traer consecuencias. Llevamos 25 años pujantes, estables, con una cocina tradicional, clásica, elaborada con sencillez, con producto local y de calidad, y que luego trasladamos a la sala, mismo en el menú diario, con tela, cubertería, cristalería… La especialidad son carnes y pescados del día, que adquirimos cada mañana en las plazas de Portonovo y Cambados, y todo ello centrado en la brasa.
ANTONIO: Donde sí hemos evolucionado muchísimo ha sido en bodega. Nuestros padres empezaron con muy poco, en cambio hoy tenemos 160 referencias de vino en bodega para satisfacer a un cliente cada vez más exigente. Y en ella, contamos en los últimos años con vinos portugueses del Douro, porque nos llegan clientes que andan mucho mundo y lo demandan. Además son vinos que llegan a un precio muy competitivo.
¿Entiende que los furanchos, en Meaño y otros lugares, son una competencia desleal para los restaurantes?
JACOBO: Yo no los vería así. Es cierto que la crisis económica los puso de moda por ser locales más baratos. Pero los furanchos, que están dejados de la mano de Dios por la administración, pueden ser un reclamo turístico de primer orden, si se regula y se promociona bien dentro de la norma. No son una competencia, sino más bien un complemento, que puede traer turismo a la zona y eso, tarde o temprano, redunda en beneficio de todos.



domingo, 13 de junio de 2021

*** Opinión

MÁIS QUE UN SENTIMENTO
 
O ascenso do Asmubal a Primeira Nacional foi máis que un fito deportivo. Transformouse nun sentimento, froito da comunión espontánea entre xogadores, técnicos, directivos e aficionados, que se empecinaron en loitar por un obxectivo común. Non tería sido posible se unha desas catro patas abdicaran. Logrado ante un todopoderoso Zarautz e no partido soñado, foi a guinda.


Foi (é) un sentimento en verdinegro, unha onda en crecemento á que quixo subirse ata unha parte da política municipal, que nunca estivera no pabellón en anos. Aquí, como en tanto, o que contan son os feitos, non as verbas ocas. Os feitos foron (son) os dunha Silvia Lobato, incombustible, faxándose e multiplicándose nos labores do clube, arroupada por un equipo directivo que traballou de arreo dun xeito altruista e admirable, que aplaude todo meañés de ben (máis xente que houbera así). Feitos foron os de Víctor Garrido, pola súa capacidade de anticiparse para crear, logo de aunar ao equipo para sorprendelo con imaxinación e cariño. Feitos son os do capitán Carlos Gehrhardt, meañés de pura cepa, que se cargou aos ombreiros o equipo dentro e fóra da cancha. Feitos son os dos xogadores que baixaban desde Carballo, desde Pontevedra, ou subían desde O Grove… todos, para tirar de Meaño e facernos grande. Feitos foron (son) os dunha afición que acaba de emerxer con forza para emocionar, empurrar ata o cumio e facervos grandes.


Debémosvos tantas cousas!. Detrás, todo ese traballo gris, indecible e constante durante anos e tamén esta tempada, lonxe das fotos, das palmadas, da adulación que tanto se busca na política, codeándose para ocupar o centro da instantánea. O deste clube foi pelexar cada palmo para que Meaño (só Meaño e desde Dena, sen localismos) sexa o centro.
Toca medrar desde ese equilibrio deportivo, económico e emocional. Pero toca facelo sen perder de vista o humilde equipo que somos, facer piña arredor dun sentimento en proceso que podemos legar (ou non) a toda unha xeración. Toca responsabilizarse cada unha desas patas, porque se unha delas coxea, o castelo do colectivo, e tamén o de cada un, virase abaixo con estrépito. E a estas alturas toca poñer na balanza responsabilidades e riscos.


ooooooooooooooooooooooooooooooooooooo

Tomamos prestado o título deste artigo dunha canción dos anos 80: "More Than A Feeling" (Boston: "Máis que un sentimento"). Para escoitala e ver o vídeo elixe abaixo nesta páxina "ver versión web" (ou pincha neste enlace: "Máis que un sentimento"



VALORACIÓNS      

A presidenta Silvia Lobato brindou a dedicatoria “ao tremendo esforzo de xogadores, Víctor e técnicos, máis a toda a familia que é a masa social deste pequeno club”. Sobre a festa admitía que “non o pensamos nin un momento, só estabamos volcados en que todo saíse ben na organización, coidando directivos e voluntarios detalles, mentres que xogadores e técnicos estaban concentradísimos para os partidos”.


Víctor Garrido
, lembraba que “tiven que facer esforzos para gardar a compostura cando acabou o partido, porque o corpo, despois de tamaña tensión, pedíame ir a vestiarios e chorar por tanto esforzo, por culminar desta forma un proxecto de só dous anos, con dous ascensos consecutivos e dar o salto a Primeira Nacional, categoría a onde nunca chegara Meaño”
O capitán Carlos Gehrhardt, que mesmo xogara en Asobal co Teucro, admitía que “agora si: isto é o máis bonito que vivín no balonmán -afirma-, máis aínda que cando a festa pola permanencia do Teucro en Asobal”. “Sendo meañés -agrega- o lograr un ascenso histórico no meu pavillón, diante da miña familia, de todos os amigos, e de todos esa xente de Meaño na bancada foi impresionante”. “Os afeccionados -admite- fixéronme chorar dúas veces: a primeira, cando chegabamos ao pavillón, cun recibimento impresionante, e logo, cando o asubío final e puxen os meus ollos na bancada, foron bágoas por unha emoción inmensa”.
 
 
O DATO: Nacho Otero marcou os 12 goles que o Asmubal tirou entre os tres partidos nesta fase.

INNEGOCIABLE: "Marrar un penalti ou un contragolpe, nunca" (Víctor Garrido")

A ARENGA: (no descanso ante o Zarautz), Victor Garrido ante algunhas caras cariacontecidas, arengounos: "eles pódennos gañar por ser máis altos -dixo-, máis fortes, poden gañarnos por ter máis ovos, que son vascos, pero a nós neste equipo, a corazón non nos gaña ninguén”.


 GALERÍA DE FOTOS (agradecementos Brais Míguez e Noé)   

Festexando o ascenso


Máis que un sentimento... ou non?


Palermo e Piro, locutores na retransmisión... fantásticos!


O baño da presidenta



Preparando xogada no tempo morto


Os irmáns Garrido


Poñendo cara aos que curran en gris desde a directiva


O equipo co alcalde Carlos Viéitez


O aplauso para a afición


De esquerda a dereita: Pablo (2º capitán), Silvia(presidenta) y Víctor (trainer)







Tenda do clube nas aforas do pavillón de Coirón






Lágrimas no Zarautz




Os Vázquez...


Os Gehrhardt...


O Zarautz vasco


Equipo do Realejos canario




Máis que un sentimento...


Campos, conducindo a pelota


Palermo & Piro


Preparando xogada en tempo morto


 Carlos Gehrhardt definindo polo extremo


Unha imaxe desde a grada no partido final ante o Zarautz


Pablo Piñeiro, definindo no contragolpe


Con sabor verdinegro


Víctor Garrido en vestiario, falándolle aos xogadores


Na charla técnica no hotel, antes de partir


Pablo Garrido no centro do equipo que entrena na base


Abrazo sentido entre ex-porteiro e porteiro do Asmubal




Ambiente fóra do pavillón tras o partido do ascenso




Deus... estou pingando!


Máis que un sentimento...
José Manuel e Brais Vázquez
(pai e fillo, meañeses, xogador
e segundo entrenador )