viernes, 17 de mayo de 2024


O salón
da Casa Parroquial de Simes completou o seu aforo para reivindicar a figura da súa poeta Herminia Fariña. Fíxoo de mans da Asociación Cultural e Deportiva G.A.M., que co foro de debate “A Cova do Trasno” leva neste curso esta iniciativa a parroquias da contorna da súa Meaño natural. Facíano con motivo do “Mes dás Letras”, contando para iso cos expertos na figura desta poeta, o cuntense Martiño Picallo e o meañés Guillermo Rodríguez, xunto coa pontevedresa e neta de Herminia Fariña, Silvia Sánchez. Un coloquio que, á vez, contaba co recitado de poesía e música en directo.


O Día das Letras esquecido: HERMINIA FARIÑA

O medio centenar de cadeiras quedou curto (día 10 de maio), nun foro que congregou a unhas 70 persoas para botar luz sobre a figura de Herminia Fariña, consideraba unhas das grandes voces esquecidas hoxe. Para iso, a asociación G.A.M. engalanou a fría sá, dotando o ambiente da penumbra que contribuíse a facer acolledor o momento. A atmosfera completouse coa cálida voz da escritora e comunicadora cuntense Baia Fernández, no recitado, máis coa música en directo do trío de cámara conformado por Vanessa Dopazo (frauta traveseira), Brenda Rodiño (chelo) e Lorenzo Barbeito (guitarra), mestres e integrantes da BUMM.


Un momento da música en directo con Herminia Fariña en pantalla

No coloquio, Guillermo Rodríguez, que escribira nos 90 o libro “Herminia Fariña, vida e obra dunha poetisa de Meaño” -e que fora entón edil de cultura do concello de Meaño-, rememoraba o momento álxido daqueles anos de honra da poeta: “presentamos e avalamos a candidatura de Herminia Fariña para que se lle concedese un Día das Letras Galegas -explicaba-, e nun acto en Santiago, logramos axuntar a vontade do entón presidente da Xunta, Manuel Fraga, do conselleiro de Cultura, Vázquez Portomeñe, e de xentes da cultura como Antón Fraguas ou Isaac Díaz Pardo... Tiñamos todo o vento a favor, pero ao cabo faltou vontade política desde o concello para seguir dándolles continuidade á candidatura… Témome que ese momento pasou”.


A Cova do Trasno en Simes, vista panorámica

Aínda así, o experto cuntense na figura de Herminia Fariña, Martiño Picallo, apuntou “que nunca é tarde no tempo para recoñecer unha figura nas Letras Galegas, non en balde hai uns anos adicóuselle ese Día aos poetas medievais” (1998, en honra a Martín Códax, Xoán de Cangas e Mendiño).
En relación ao esquecemento que seguiu a aqueles anos 90 (libro, rúa, busto da poeta), Guillermo Rodríguez lamentou a posición dos gobernos locais que lle seguiron neste século: “no concello de Meaño -apuntou-, xa nos anos que seguiron con Jorge Domínguez, logo Lourdes Ucha e agora Carlos Viéitez, non houbo continuidade algunha en recuperar a figura de Herminia Fariña para converter a súa figura nun referente cultural… Non se moveu ren”.


Martiño Picallo, de pé, durante un intre da súa intervención
 
Emendando un borrón
“Por España e para España!” (1938), o pequeno libro que fustigou a memoria de Herminia Fariña pola loa nel ao bando militar durante a Guerra Civil, centrou outro dos momentos do foro, e que se abordou sen andrómenas. Martiño Picallo, explicou que había que entender o contexto da obra: “Herminia era unha muller moi próxima á familia, a cal adoitaba adicar poemas publicados, pero era tamén, unha muller se que viu no medio dun pai, alto mando militar, no medio do conservador clan Cobián Roffignac por parte de nai... Nunha guerra, onde os sentimentos tiñan que salvar no seu foro interno a un fillo na contenda, máis a un pai que acabou a guerra na zona de Valencia, e un irmán aquí en Galicia, que caera á primeira do bando insurxente”.


Outra panorámica do público

Pola súa banda, Silvia Sánchez apostilaba o valor da súa avoa, “que mesmo escribiu algúns dos poemas dese libriño en lingua galega, cando este non era o idioma franquista, iso era unha ousadía no seu tempo”. Picallo criticou a diferente vara de medir -ata na Academia- dunha sociedade machista e misóxena: “Figuras como Alvaro Cunqueiro, Celso Emilio Ferreiro ou Filgueira Valverde -explicaba Picallo- publicaron tamén poemas ou escritos favorables ao réxime, porque naqueles anos non cabía outra que pasar por ese aro”. Só -agregaba- que nos homes botouse unha tea de esquecemento sobre eses escritos, pero, en cambio, si se lle reprocha ás mulleres, Herminia Fariña foi un claro exemplo desta dobre vara de medir”.
Non en balde, acredítase polas investigacións deste cuntense, como en Pontevedra foise conformando cando o réxime un grupo de adoutrinamiento literario, afín á Falanxe, e que se reunía no café “Carabela” na Praza da Ferrería, mentres que outro achegado á esquerda literaria, mantiña os seus encontros xusto enfronte, no café “Savoy”, e era á este último ao que adoitaba asistir Herminia Fariña. O mesmo no seu Santiago natal, co grupo literario de dereitas reuníndose no “Casino”, mentres que o grupo progresista e vangardista, ao que acudía Herminia cada vez que podía, faíao no café “Español”.
 

Pablo Dovalo durante a súa intervención no coloquio co público

Anecdotario
No coloquio co público, as persoas de maior idade lembraban anécdotas que viviran cunha Herminia Fariña, cuxa faceta editorial descoñecíase: “Lembro que sendo eu unha adolescente -apunta Chicha Escudero-, adoitaba pasarme pola súa casa para peiteala e facerlle a manicura”. Ou Pablo Dovalo -fiel aos foros de “A Cova do Trasno”-, rememoraba como “a inicios dos anos 30, o meu pai Miguel foi buscarlle un baúl en carro cando ela regresou de Arxentina, para traerllo ata á súa casa de Simes”.

E, a anterior alcaldesa Lourdes Ucha, rememoraba da súa infancia que “sendo nenos e correteabamos por Simes, e algunha vez temos entrado na eira e na súa casa, case ruinosa tras a súa morte, e o que nos topabamos alí era unha inmensidade de libros da súa biblioteca (que os aldeáns fixaban na súa galería por poñente), e que era pasto do abandono, e esculcabamos entre eles descoñecendo nós o seu valor, en relación a unha muller á que os veciños chamaba a poeta". (Na foto, imaxe actual da súa casa en ruinas no lugar de A Igrexa en Simes, á dereita coas columnas que sostiñan a antiga galería)

Outras lembranzas veciñais rescataban os camelios daquela eira, ou a existencia dunha mina, da que, dise, “puido chegar a medir uns 500 metros de lonxitude”, e que algúns naqueles anos refería Herminia Fariña “era lugar de refuxio para agacharse homes da aldea perseguidos cando a guerra” (Civil).


Baia Fernández, recitando versos de Herminia Fariña


Un encontro que resultou un pretexto para voltar a falar sobre Herminia Fariña, naquela noite e mesmo ao día seguinte en Simes, sobre dito -e feito- no coloquio. Luces na cultura e sombras que se verteron desde a política, podendo rescatar o momento a voz de Baia Fernández recitando un poema de Herminia e a música terapéutica do “Lágrimas” que musicou Rafa Dovalo sobre esos versos de Fariña Cobián. 

Este era o segundo encontro mantido pola Asociación G.A.M. adicado neste curso a recuperar personaxes da historia meañesa. Primeiro fíxoo en novembro, co político da II República, José Calviño Domínguez, na súa parroquia de Lores; agora esta segunda entrega en Simes, precisamente no Mes das Letras Galegas; e, en cernes xa unha terceira entrega neste faiado da historia meañesa: outro personaxe e outra parroquia será o obxectivo.


Despedida simbólica: entrada á eira da casa de Herminia Fariña 


sábado, 11 de mayo de 2024

 

LAS BAJAS  Y LOS MALOS MODOS DEL REGIDOR ALIMENTAN EL MALESTAR DE LOS TRABAJADORES MUNICIPALES 

           

El Comité de Empresa de trabajadores municipales presentó dos documentos dirigidos a alcaldía, uno de queja por el proceder el regidor y otro en el que denunciaba la saturación de trabajo generada por bajas de larga duración, y que no se estaban cubriendo.
Así, aconteciera en el pleno del pasado mes de abril cuando la portavoz de Meaño Independiente, Cristina Castro, interpelaba al regidor Carlos Viéitez en base a un escrito de queja presentado por registro por parte del Comité de Empresa de trabajadores municipales, y en el que se lamentaban los malos modos recibidos varios trabajadores por parte de la alcaldía. Por tal motivo, en la sesión plenaria se le preguntaba al regidor si, transcurrido el tiempo, había mantenido encuentro alguno con los trabajadores afectados para allanar la situación generada. No obstante, el alcalde evitó pronunciarse sobre la cuestión -que le había sido formulada con anticipación por escrito para poder ser abordada en la sesión-, con un escueto “no voy a entrar en ello” (puede verse pinchando en el siguiente enlace, en el apartado final de "Ruegos y preguntas": videoacta del pleno del 10 de abril de 2014 (web municipal)


Los cinco ediles de la oposición en un pleno


El referido escrito, formalizado por registro hace uno tiempo y que estaba rubricado por los seis integrantes del Comité de Empresa, salió ahora a luz, siendo leído en ese pleno por la portavoz de M.I. Cristina Castro. En él se manifestaba, literalmente, que varios trabajadores afectados venían “recibiendo  presiones, gritos e incluso golpes en la mesa” por parte del regidor, instándole a éste a “reconsiderar su trato cara a los trabajadores del concello, manteniendo el respeto y guardando las formas en todo momento, y sin ejercer presiones a la hora de tratar de resolver o tramitar un asunto”.
 
Bajo mínimos
Las bajas, que mismo denuncia también estos días también la Comisión de Empresa, están lastrando al área social. Dos focos se hacen especialmente sensibles. De una parte, la situación en Escuela Infantil Municipal 0-3 años -que se manifestara ya a inicios de curso con un cierre temporal- y que desde finales de octubre vino paliando la situación durante seis meses con una trabajadora menos -de las seis titulares del centro-, mismo quedándose, por momentos, con dos menos, con la consiguiente carga adicional para el resto del personal. Hace unos días se incorporó una técnico en educación infantil, pero el servicio continúa lastrado a la hora del refuerzo preciso en comedor.


Centro Rural Polivalente de Meaño

Otro de los focos sensibles es el Centro Rural Polivalente de Meaño que atiende a la tercera edad, y que también motivara un cierre en Semana Santa y días posteriores, por la baja laboral de las dos cuidadoras titulares, que atendían este servicio, y que contaban con el refuerzo de la conductora del transporte asistencial. La situación se palió en la reapertura, tirando para ello de personal de otro servicio, alguno no cualificado para tal fin. Hace unos días se procedió a la contratación de una cuidadora, contando con el apoyo de la persona del transporte asistencial. Pero aún así se mantuvo sin cubrir  durante dos meses la otra baja, hasta que esta se reincorporó estos días.
A estas bajas se añaden tres trabajadoras a media jornada que seguían sin cubrirse en el servicio de limpieza, más la plaza de Educadora Familiar, por baja de la titular, que tampoco se sustituye desde hace un año (la baja se mantiene desde mayo de 2023). Y desde hace unas semanas, se añade la baja la Trabajadora Social. Así las cosas, la labor de estas dos profesionales lo está asumiendo a mayores la otra titular -y única- del servicio.
 
Operarios municipales trabajando a pie de calle


Los riesgos

Desde el Comité de Empresa se advierte del riesgo de que, al no cubrirse las bajas, “la sobrecarga de trabajo puede ocasionar más bajas de personal”, amén a lastrar los propios servicios. El gobierno local ha reaccionado estos días con la creación de bolsas para cubrir las vacantes esperando que la situación se reconduzca. Pero para actuar en este sentido, en casos, se ha tardado un año. Cabe tener en cuenta que el área social se trabaja con personas, no con documentos en papel, o informático. Y eso, humanamente, debería cambiar las prioridades, los papeles “aguantan nevera” en oficina, pero las personas lo que precisan es una atención digna y a tiempo, en el día a día.
Pon ende, en todo estos largos plazso, ni una llamada del jefe de personal -esto es, el regidor Carlos Viéitez- a sus trabajadores en baja de larga duración y por situaciones muy graves -pero que muy graves- de salud, y con las que no ha mostrado la alcaldía -ni el gobierno local por extensión- la más mínima empatía humana. Modos de actuar y maneras de ser. Este es el modelo de gestión?



sábado, 4 de mayo de 2024

A Cova do Trasno

HERMINIA FARIÑA: 

A ROSALÍA ESQUECIDA


Neste Mes das Letas volta “A Cova do Trasno”, o foro de debate e coloquio no que Asociación Cultural de Deportiva G.A.M. aposta por temas de preto. Neste curso, o ciclo deseñado céntrase en recuperar personaxes da historia meañesa esquecidos pola memoria colectiva, un legado que deberiamos considerar de gran pegada cultural para un pobo. Fíxoo xa o pasado mes de novembro na parroquia de Lores, descubrindo alí a José Domínguez, meañés que, natural de Lores, fora o político máis importante deste concello, chegando a detentar en Madrid cargos vinculados ao goberno do país na II República.

E nesta entrega, con “A Cova do Trasno” ás costas, viaxamos a Simes, para rescatar alí a figura da poeta Herminia Fariña, que nesta parroquia viviu, finou e está soterrada. O encontro será o vindeiro venres, 10 de maio, ás 21,45 horas. Unha Herminia Fariña que ten no seu haber, amén da súa prolífica obra poética, a honra de ser a primeira muller en escribir unha obra de teatro en lingua galega, e mesmo chegar a formar parte de Real Academia Galega. Ela foi unha das “Rosalías esquecidas”. Nós explicaremos as razóns e a necesidade de “desfacer o entorto”, en aras a revisión que sería de xustiza moral e emocional.
 
A Asociación G.A.M. pretende así contribuir a rescatar a figura de Herminia Fariña, dándolle continuidade ao labor que a inicios dos anos 90 impulsara o entonces edil de cultura, Guillermo Rodríguez. Para este Encontro Literario contaremos coas valoracións de Silvia Sánchez, neta da poeta; coas de Martiño Picallo, investigador cuntense versado na figura desta poeta; e coas de Guillermo Rodríguez, para rememorar o seu inxente traballo de recuperación de Herminia Fariña.
A conversa con estos tres protagonistas, ao cabo abrirase á participación do público. Sobremaneira, chamamento aos maiores de Simes que queiran achegarse para compartir en público a súa lembranza personal e de veciñanza con Herminia Fariña, testimuña que se estima de gran valor para contribuir á causa.
Engadido, a escritora Baia Fernández, porá voz no recitado a de poemas de Herminia Fariña, todo isto enmarcado pola música en directo de mans Vanessa Dopazo (frauta traveseira), Brenda Rodiño (violonchelo) e Lorenzo Barbeito (guitarra española). Un evento que, nesta ocasión, conta coa colaboración de ALBARIÑO DO FERREIRO.

Seguindo o formato deste foro, a duración estimada será de 55 minutos. A entrada será totalmente libre ata completar o aforo previsto. As portas da Casa de Cultura de Simes abriranse para tal fin ás 21,30 horas. Non faltes! Porque o saber fainos libres.




 

sábado, 27 de abril de 2024

 

Hai renuncias, dimisións, marchas atrás e sainetes. As palabras agora son cada vez máis etéreas, volátiles como o vento, sen o peso de antes. Principios como integridade, honradez (ética e económica) e altura de miras polo interese común, quedaron atrás. Este fin de semana toca vivir o último sainete, máis próximo ao populismo latino e ao caudillismo de outrora. 
Por tal razón consideramos compartir nesta entrada un desos poucos xestos íntegros, cun discurso que dimisión que recomendamos encarecidamente ler pausadamente: é o de Adolfo Suárez en 1981, o único presidente de España que na memoria de cada un de nós, vimos, porque desde que temos uso de razón non vivimos unha dimisión de presidente de goberno de España (nen Galicia). Ou si?  
Por enriba do plano político (simpatías ou acerbos para co personaxe), cabe lelo desde o plano persoal de cada un. Comprobarás que se axusta a calquera momento da vida, porque cada un de nós se ten visto (ou verase) nunha encrucillada vital. E esta mensaxe podes aplicala internamente: verás canta razón, se somos íntegros.
 
Discurso emitido en directo pola TVE en “prime time” (19 de xaneiro de 1981)


 
“Hay momentos en la vida de todo hombre en los que se asume un especial sentido de la responsabilidad. Yo creo haberla sabido asumir dignamente durante los casi cinco años que he sido presidente del Gobierno. Hoy, sin embargo, la responsabilidad que siento me parece infinitamente mayor.
Hoy tengo la responsabilidad de explicarles, desde la confianza y la legitimidad con la que me invistieron como presidente constitucional, las razones por las que presento, irrevocablemente, mi dimisión como presidente del Gobierno y mi decisión de dejar la presidencia de la Unión de Centro Democrático.
No es una decisión fácil. Pero hay encrucijadas tanto en nuestra propia vida personal como en la historia de los pueblos en las que uno debe preguntarse, serena y objetivamente, si presta un mejor servicio a la colectividad permaneciendo en su puesto o renunciando a él. He llegado al convencimiento de que hoy, y, en las actuales circunstancias, mi marcha es más beneficiosa para España que mi permanencia en la Presidencia.


Me voy, pues, sin que nadie me lo haya pedido, desoyendo la petición y las presiones con las que se me ha instado a permanecer en mi puesto, con el convencimiento de que este comportamiento, por poco comprensible que pueda parecer a primera vista, es el que creo que mi patria me exige en este momento.
No me voy por cansancio. No me voy porque haya sufrido un revés superior a mi capacidad de encaje. No me voy por temor al futuro. Me voy porque ya las palabras parecen no ser suficientes y es preciso demostrar con hechos lo que somos y lo que queremos.
Nada más lejos de la realidad que la imagen que se ha querido dar de mí con la de una persona aferrada al cargo. Todo político ha de tener vocación de poder, voluntad de continuidad y de permanencia en el marco de unos principios.
Pero un político, que además pretenda servir al Estado, debe saber en qué momento el precio que el pueblo ha de pagar por su permanencia y su continuidad, es superior al precio que siempre implica el cambio de la persona que encarna las mayores responsabilidades ejecutivas de la vida política de la nación. Yo creo saberlo, tengo el convencimiento, de que esta es la situación en la que nos hallamos y, por eso, mi decisión es tan firme como meditada.
He sufrido un importante desgaste durante mis casi cinco años de presidente. Ninguna otra persona, a lo largo de los últimos 150 años, ha permanecido tanto tiempo gobernando democráticamente en España. Mi desgaste personal ha permitido articular un sistema de libertades, un nuevo modelo de convivencia social y un nuevo modelo de Estado. Creo, por tanto, que ha merecido la pena. Pero, como frecuentemente ocurre en la historia, la continuidad de una obra exige un cambio de personas y yo no quiero que el sistema democrático de convivencia sea, una vez más, un paréntesis en la historia de España.
 
Trato de que mi decisión sea un acto de estricta lealtad. De lealtad hacia España, cuya vida libre ha de ser el fundamento irrenunciable para superar una historia repleta de traumas y de frustraciones; de lealtad hacia la idea de un centro político que se estructure en forma de partido interclasista, reformista y progresista, y que tiene comprometido su esfuerzo en una tarea de erradicación de tantas injusticias como todavía perviven en nuestro país; de lealtad a la Corona, a cuya causa he dedicado todos mis esfuerzos, por entender que sólo en torno a ella es posible la reconciliación de los españoles y una patria de todos; y de lealtad, si me lo permiten, hacia mi propia obra. Pero este profundo sentimiento de lealtad exige hoy también que se produzcan hechos que, como el que asumo, actúen de revulsivo moral, que ayude a restablecer la credibilidad en las personas y en las instituciones.


Quizás los modos y maneras que a menudo se utilizan para juzgar a las personas no sean los más adecuados para una convivencia serena. No me he quejado en ningún momento de la crítica. Siempre la he aceptado serenamente. Pero creo que tengo fuerza moral para pedir que, en el futuro, no se recurra a la inútil descalificación global, a la visceralidad o al ataque personal porque creo que se perjudica el normal y estable funcionamiento de las instituciones democráticas. La crítica pública y profunda de los actos de Gobierno es una necesidad, por no decir una obligación, en un sistema democrático de Gobierno basado en la opinión pública. Pero el ataque irracionalmente sistemático, la permanente descalificación de las personas y de cualquier solución con que se trata de enfocar los problemas del país, no son un arma legítima porque, precisamente pueden desorientar a la opinión pública en que se apoya el propio sistema democrático de convivencia.
Querría transmitirles mi sentimiento de que sigue habiendo muchas razones para conservar la fe, para mantenerse firmes y confiar en nosotros, los españoles. Lo digo con el ansia de quien quiere conservar la fuerza necesaria para fortalecer en todos sus corazones la idea de la unidad de España, la voluntad de fortalecer las instituciones democráticas y la necesidad de prestar un mayor respeto a las personas y la legitimidad de los poderes públicos.
Yo por mi parte, les prometo que como diputado y como militante de mi partido seguiré entregado en cuerpo y alma a la defensa y divulgación del compromiso ético y del rearme moral que necesita la sociedad española.
 
Todos podemos servir a este objetivo desde nuestro trabajo y desde la confianza de que, si todos queremos, nadie podrá apartarnos de las metas que, como nación libre y desarrollada nos hemos trazado. Se puede prescindir de una persona en concreto. Pero no podemos prescindir del esfuerzo que todos juntos hemos de hacer para construir una España de todos y para todos.
Por eso no me puedo permitir ninguna queja, ni ningún gesto de amargura. Tenemos que mantenernos en la esperanza, convencidos de que las circunstancias seguirán siendo difíciles durante algún tiempo, pero con la seguridad de que si no desfallecemos vamos a seguir adelante.
Algo muy importante tiene que cambiar en nuestras actitudes y comportamientos. Y yo quiero contribuir, con mi renuncia, a que este cambio sea realmente posible e inmediato.


Debemos hacer todo lo necesario para que se recobre la confianza, para que se disipen los descontentos y los desencantos. Y para ello es preciso convocar al país a un gran esfuerzo. Es necesario que el pueblo español se agrupe en torno a las ideas básicas, a las instituciones y las personas promovidas democráticamente a la dirección de los asuntos públicos.
Los principales problemas de España tienen hoy el tratamiento adecuado para darles solución. En UCD hay hombres capaces de continuar la labor de Gobierno con eficacia, profesionalidad y sentido del Estado y para afrontar este cambio con toda normalidad. Les pido que les apoyen y que renueven en ellos su confianza para que cuenten con el necesario margen de tiempo para poder culminar la labor emprendida.
Deseo para España, y para todos y cada uno de ustedes y de sus familias, un futuro de paz y bienestar. Esta ha sido la única justificación de mi gestión política y va a seguir siendo la razón fundamental de mi vida. Les doy las gracias por su sacrificio, por su colaboración y por las reiteradas pruebas de confianza que me han otorgado.
Quise corresponder a ellas con entrega absoluta a mi trabajo y con dedicación, abnegación y generosidad. Les prometo que donde quiera que esté me mantendré identificado con sus aspiraciones. Que estaré siempre a su lado y que trataré, en la medida de mis fuerzas, de mantenerme en la misma línea y con el mismo espíritu de trabajo.
Muchas gracias a todos y por todo.”



 

domingo, 21 de abril de 2024

 Balonmano femenino – División de Honor Plata Femenina

EL ASMUBAL GANA EN TENERIFE Y ELUDE EL DESCENSO

 TENERIFE: 32: Daniela; Garrido (5), Guidoarca (10), Quevedo (4), Laura (1), Paula (4), Miskinich (2), Alexia (6), Shulzhenka y Mara.

INELSA ASMUBAL, 34: Pulti (1), Caneda, Ligero; Sineiro, Agustina (1), Sabela (4), Micaela (4), Fajardo (17), Currás, Cores (2), Miniño (5), Rey y Victoria.

Árbitros: hermanos Vera Ávila. Excluyeron por dos minutos a Miskinich (min. 18), Laura (min. 41) y Alexia (min. 57) por el Tenerife; y a Victoria (min. 13) y Cores (min. 15) por el Asmubal
Resultado al descanso: 16-18
Incidencias: Partido perteneciente a la 26 y última de liga. Pabellón Municipal Barrio de  la Salud (Santa Cruz de Tenerife).

Parciales cada 5 minutos

           
El Inelsa Solar Asmubal logró la hombrada de imponerse por primera vez -en las tres temporadas jugadas en esta categoría- en las islas Canarias, derrotando ayer sábado (por día 21 de abril) al Tenerife, que marchaba sexto en tabla, y al que doblegó por 32-34. Lo hizo en uno de sus mejores partidos de la temporada, con una Carol Ferreira Fajardo imperial. La pivote brasileña, uno de los grandes valores el club y de las mejores de la liga en su demarcación, fue un ciclón para el club tinerfeño, materializado la friolera de 17 goles, más de 50 por ciento de los anotados por el equipo verdinegro.


El Inelsa Solar tras ganar en Tenerife ayer sábado


En esta última jornada, cuatro eran los equipos implicados en el descenso: Palencia Turismo, el Siero asturiano, Asmubal y el Fuentes Carrionas palentino, los cuatro en tan sólo un punto de diferencia. Y esta jornada fratricida se resolvió con resultados muy ajustados: el Fuentes Carrionas se impuso como local ante Porriño (37-36), con un gol de la victoria falta de tan sólo 3 segundos para el final; el Palencia empató en Gijón (25-25), y el Siero cayó en A Cañiza, también por un gol (27-26). De todos ellos, el Sieiro es el gran damnificado: acaba como colista y descendido, empatado a 16 puntos con el Palencia, ante el que cede por golaveraje. Por arriba, el Asmubal finaliza undécimo, en una liga de 14 equipos, merced a las victorias de las dos últimas jornadas. (En la foto, la pivote Carol Ferreira Fajardo)


Tras tanto sufrir, toca reláx... Y la Quinta de San Amaro en Meaño es el lugar idea para ello

Cielo y purgatorio. Así se resumen las dos últimas históricas temporadas disputadas en la División de Plata nacional -tercera en la práctica del balonmano español femenino-. En la 2022-23, subcampeonas de liga, tocando el cielo disputando una eliminatoria para ascender a Oro. En esta, llegó el sufrimiento, rozando siempre descenso en los dos últimos meses. La causa, ni más ni menos, en infortunio con las lesiones de larga duración en jugadoras claves para un plantel de por sí corto. El acierto, Juan Costas en el banco que, a pesar de las adversidades, supo exprimir como nadie al equipo. Trabajador incansable, metódico y gran motivador, supo mantener a flote a sus jugadoras con mano ducha. (En la foto, el técnico Juan Costas)
Llegado a puerto, el Inelsa Solar se mantiene a flote para felicidad de muchos (y pesar de algunos en un Meaño tan polarizado que, sin espíritu deportivo alguno, ven más allá del deporte).
Imos Meaño!!!!
 



           

 

 


domingo, 14 de abril de 2024

hemeroteca

Recuperamos nesta entrada unha entrevistiña publicada o 1 de febreiro de 1997 con Xosé Soneira Lema, párroco de Dena nos anos 80 e 90 -e á par de Meaño por un tempo-. El foi, sen dúbida, o párroco máis culto de todos cantos temos tratado, ávido lector, seguidor diario da actualidade informativa, amante da arte e accesible a participar nos coloquios aos que era convidado para dar testimuña pausada da ética cristiá ante calquera tema que se lle solicitaba. A el corresponde o mérito de introducir o galego nas misas das súas parroquias, e de impulsar importantes melloras nos edificios das igrexas de Dena e Meaño, así como da iniciativa para evitar ver caír a rectoral de Meaño. E tamén o mérito de mezclarse co veciños, ata para botar a partida da ne Berta. E a media tarde, tiña a hora medida para un café só, temperado e un pitillo regrado, do que disfrutaba de pe na cociña da rectoral, dándose un breve alto no seu traballo, para voltan a sá a seguir corrixindo e preparando clases e homilías.

 
Naceu fai 62 anos na parroquia bergantiña de Tello, peros de Ponteceso. Xosé Soneira Lema chegou á Dena fai 26 anos para exercer como cura párroco. En 1990 tamén se fixo cargo de Meaño tras a morte do seu predecesor -Desiderio Dovalo- nesta parroquia. Fai poucas semanas era nomeado vicario de Pontevedra. Este fin de semana despídese da súas parroquias, nunha homenaxe que lle renden os que foran seu veciños durante este tempo.
 
“QUIXEN QUE A MIÑA VIDA FORA COHERENTE CO QUE DICÍA


Que é o mellor e o peor que se leva de Dena de Meaño despois de tantos anos?
O mellor é o coñecemento da realidade destas persoas e das súas actitudes. Tamén o coñecemento desta cultura, deste xeito de ser. O peor, tal vez, ás veces, a incomprensión diso que un di, e que, en ocasións, nunha terra tan fermosa coma esta, as xentes non semellan responden a esa beleza, no senso en que deberían cultivarse más humán e intelectualmente.
Facendo "exame de conciencia" do tempo pasado aquí: de que se arrepinte vostede?
De ter levantado, en ocasións, a voz á xente, e que, se non o tivera feito, sería mellor. Non me arrepinto do que dixen nunca, pero si do ton no que o dixen. Teño que pedir perdón á xente por iso. (Foto de 1997, tomada na entrada da rectoral de Dena)
Vostede foi un home preocupando polo patrimonio artístico das igrexas. Agora que se vai: qué cousas quedan por facer neste eido?
En Dena, restaurar algúns cruceiros destruidos ou semiderruidos, aos que había que colocarlles as cruces de pedra ou outras pezas que lles faltan. En Meaño urxe rematar as reformas para a recuperación da casa rectoral, salvar o piorno anexo que data do século XVIII e que é unha mágoa o estado no que está, e logo facer reformas no interior da igrexa románica co gallo de embelecela, por exemplo, no chan, no coro o una tribuna.


Cal vai ser  a súa primeira preocupación como novo vicario?
A función do vicario está moito en relación cos dictames de arcebispo, e a día de hoxe non hai ningunha encomendación especial.
Dóelle deixar isto despois de vintaseis anos?
Si, dóeme moito. Din que o cura está casado coa su parroquia. Certo. Para min a miña señora é a parroquia, é un desprendemento que sempre doe.
Como lle gustaría que o lembraran as xentes de Dena e Meaño?
Coma unha persoa que levou a cabo un labor evanxélico, que fixo as cousas con claridade, que tratou de dialogar cos veciños e que se sentiu amigo de todos, aínda que, ao mellor, non todos o recoñeceran como amigo. Quixen que a miña vida fora coherente co que dicía, e que por iso me lembren.





domingo, 7 de abril de 2024

NINGUEN CONTARÁ A VERDADE (II)...

a O. P. A. 

Pero nós, si. Outubro de 2019. Tras o seu periplo sanxenxino, Suso Sueiro entra do PP e asume a encomenda da provincial de presidir de Xestora en Meaño e reflotar o partido. Unha encomenda cun retrogusto ponzoñento que se vía vir.
Ao cabo, de xeito implícito, o encargo convertiuse naquel “laissez faire, laissez passer” (deixen facer, deixen pasar), lema francés da economía de libre mercado, que ben identifica ao PP. É dicir: “afórrate, non te movas, deixa pasar, nin unha boa palabra, nin un mala acción”.
Todos quietos. Pasado o tempo, á hora de procurar o candidato á alcaldía nas municipais de 2023, o PP confiaba desde arriba en reconducir a situación co retorno anticipado de Carlos Viéitez, ou que, do contrario, aparecería o alcaldable per se, sen buscar. Era unha postura de inmolación. Agotado o prazo ao límite, a Sueiro non se quedou outra que ser el o quen encabezara a lista e, sobre a campana, evitarlle ao PP que Meaño fora o único concello de Galicia onde o partido non presentara lista.


O retorno de Viéitez agora, non foi como foi. A entente que o presidente provincial Luis López vendeu, non foi tal. Coceuse exclusivamente entre infanzóns do PP meañés e a cúpula do PP provincial, coa anuencia de dous baróns comarcais de por medio.


En Meaño, Sanxenxo e Portonovo... ACTIVAte con Crespo

Por abaixo só houbo dous encontros, e os dous informais. Así foron, e así o contamos. O primeiro, nun establecemento hosteleiro de Vilagarcía, onde dous duques (ou tres, ese dato se nos escapa) de Veciños de Meaño, sentencian o asunto coa frase de “o PP somos nós”, é dicir, non se aceptará ningunha persona da xestora -nen a Sueiro, por suposto- no PP  de Veciños. É dicir, non se ía realizar fusión algunha entre grupos, senón que aquelo era técnicamente unha O.P.A. (que se diría en bolsa a unha Oferta Pública de Adquisición) en toda regra.

O segundo, xa co bacallau vendido, en FITUR Madrid a finales de xaneiro de deste ano. Alí, nun aparte, presenza do presidente Alfonso Rueda, do PP provincial Luis López, e un dos baróns comarcais: a Trinidade para bendecir o retorno de Viéitez coa fórmula de “agora, falalo e arreglarse”, en relación a Meaño… Pero desde entonces, nen falado nen arreglado. Aí acabouse, coa teoría dos “feitos consumados”.
No regreso ao PP, cunha posición de forza na alcaldía con maioría: que pedíu a cambio Carlos Viéitez cando o seu encontro na provincial? Unha obra, un convenio, un proxecto… Nada, ante a perplexidade dos da Táboa Redonda do PP, Viéitez non pediu nada. Negociar nunca foi o seu forte.
Falta agora por ver o que aguanta o estoicimo  de Sueiro na corporación, vítima colateral da operación “kleenex”. E, de cesar, saber quen da lista do PP de 2023 collería a vacante?. Sobre o papel, e polo escaldado da operación, ninguén… Agás un, e este de metade da lista. E Dena é a parroquia.