Aquel verán do 79

Aquel verán do 79 foi tremendamente fodido. Samuel Pipas falaba del cos cóbados apoiados no mostrador e as mans nas fazulas, namentras contemplaba o cubata de coñac, medio vacío, como se dunha sesión de hipnotismo se tratara. Naquel mes de xullo Samuel Pipas perdera muller e traballo. Durante anos déralle volta ó asunto cada fin de semana, mergullado en sensacións de impotencia.

Ata entonces fóranselle debullando os anos entre as pólizas de seguros que tramitaba no traballo da oficiña, as visitas a clientes, o nudo da garabata e a película de cada noite en televisión. Atrapado naqueles contratos temporais Samuel Pipas estaba convencido de que atopara un punto de felicidade.

Pero esvaecéuselle como a néboa. Soubo dun día para outro que a compañía non lle ía renovar o contrato. Doeulle enterarse por detrás, despois de tantos anos traballando alí, e chegando a crer, coma o fixo, nos compañeiros de oficiña e no xefe de persoal. Aquela tarde, ao saír do traballo chegou á rúa coa sensación de que medio mundo se lle caíra enriba. Doíalle todo o corpo por dentro e a testa semelláballe estar a piques de escachar. Pesáballe coma o plomo a idea de que en adiante pasaría a ser un número máis naquela estadística aterradora do paro que dicía algo así como que vinte de cada cen persoas en idade de traballar que buscan emprego neste país non atopan en que. Lástima.

Samuel Pipas fundeuse catro días despois, cando a que era muller da súa vida decidíu abandoalo definitivamente. Moitas veces estivera a piques de romperse aquela relación pola que tanto loitara e na que chegara a crer de cheo. E agora, nese intre, sabíase o único culpable de tamaño desastre. Nunca se dera tanta conta do pesado que podía resultar o peso da conciencia. Samuel Pipas tiña a profunda convicción de que o destiño  estáballe a xogar unha mala pasada.

Continuamente dáballe volta ó asunto xogando a non esquecerse daquel número catro de barra de beizos Margaret Astor que tanto lle chegou a gustar nela; da marca de combinación preferida na súa roupa interior; dos versos escritos no cristal cheo de vapor do para-brisas dun coche e roubados a unha musa extravagante; da fotografía insertada nun libro do que se sentía autor; da sensación de frescor amadeirado daquela colonia que buscara por tantas droguerías para regalarlle no nadal do 78.

Samuel Pipas era un fracasado no amor. Como tantos. Pero nunca foi quen de acudir a un programa dominical de televisión para pedir axuda co gallo de recuperar a aquela muller que perdera. Semelláballe tan pouco!. En fin. No fondo sentíase un profundo imbécil, coas sete letras do abededario e coa til incluida. E o máis amargo era que se sabía plenamente consciente diso. Creo que, desde aquela, non se soportaba ni a si mesmo.

Eu sempre vía nel a un de tantos homes do bar, coa media barba de cada semana e a diaria dose de cubata nocturno. Asiduo olleador do xornal sobado polos clientes, Samuel Pipas pasaba as follas coma nun ritual, sin deterse siquera nos chistes de Quesada, que facía tempo deixaran de facerlle gracia.

De cando en vez soltábaselle a lingua co alcol e sempre acababa falando do mesmo: do fodido verán do 79. Nunca souben o que puido sentir verdadeiramente daquela, cando eu era un cativo de oito anos que empezaba a ir á catequese do defunto Don Desiderio, aquel curiña cativeiro e moi entrado en anos que nos enredaba cada tarde para darnos vales de cartón e logo sorteaba para nós, de pascuas en venres, estampiñas e libriños de santos.

Pero eu nunca me parara a observar detidamente a Samuel Pipas desde a barra do bar do meu pai. Nunca me parara ata aquela mañán dun domingo de santos, amañecido nunha espesa néboa, no que siña Flora atopouno colgado dunha corda atada á viga de castaño do alboio, morto. Ó seu pe, na lareira, a medio queimar, estaban as cartas que escribira nos últimos días, a saber para quen, e que nunca enviou.

Veu a garda civil mailo médico, pero ata que chegou o xuíz e levantou parte non o descolgaron. Naquel entretempo mirei a Samuel Pipas dende a porta do alboio cunha aceno de rabia e, entonces, coas bágoas a piques de saltarme dos ollos, por primeira vez dinme de conta de que aquel verán do 79 tivera que ser real e tremendamente fodido.