domingo, 15 de diciembre de 2013

Meañeses polo mundo (III): SUÍZA

Beatriz Martínez Castro / Xenebra


Beatriz Martínez Castro compre 35 anos en xaneiro, está casada e ten dous fillos. Esta meañesa vive en Suiza desde 2012, aínda que xa estivera nunha primeira estadía entre entre 2002 e 2007. A sua foi unha aventura “por amor” porque ao que hoxe é seu marido, Horacio Arosa (natural de O Santo), coñeceuno estando el alá. Xuntos decidiron regresar a Galicia en 2007, pero fai pouco a crise devolveunos de novo a Xenebra. Como tantos outros españois, e galegos en particular, tiveron que coller as maletas na procura dun traballo que aquí se lles nega. Mágoa, a sangría continúa.

"EN SUIZA NON SE ESCOITA NADA A PALABRA CRISE"

Beatriz Martínez xunto co seu marido Horacio Arosa e os seus fillos no Parc de Onex en Xenebra

-  Canto tempo vivindo en Suiza?
-  Viñen por primeira vez en 2002. Eu coñecín a Horacio, quen hoxe é o meu marido, en 1999 cando el veu a España a facer o servizo militar. Daquela Horacio xa estaba aquí en Suiza. Veu en 1995, cando tiña 17 anos, dado que os seus pais xa estaban aquí como emigrantes. Despois de termos coñecido Horacio voltou só para Suiza no ano 2000. Dous anos despois víñenme eu para acá, onda el, a probar sorte no traballo e no amor. Foi unha aventura e salíume ben. Convivimos un ano xuntos en Xenebra e decidimos casar en 2003. Aquí estivemos ata 2007. Logo voltamos para España, pero a cousa foise complicando, coa crise non había traballo e en 2012 decidimos voltar de novo aquí.
-  En que zona de Suiza vivides?
-  Vivimos na cidade de Xenebra, nun piso alugado no centro.

Xenebra nevada desde a ventá do piso do piso de Bea e Horacio
-  E en que traballades aí?
-  Na primeira etapa que estiven aquí traballei nunha fábrica que facía pulseras para a Rolex, pero agora que temos dous críos, e como o máis pequeno ten 17 meses, decidimos que, de momento, me adicara a eles e tamén de paso a estudar francés que é o idioma aquí. Quen traballa fóra do fogar é o meu marido.
-  HORACIO: Eu traballei sempre no sector das enerxías renovables. Estou nunha empresa que se adica ao recubrimento de tuberías para lograr o aproveitamento óptimo destas enerxías alternativas: solar, xeotérmica… É un sector con moita presenza en Suiza, un país onde as renovables están en alza. Aquí, por normativa, estanse a retirar as caldeiras de gasoil e as calefaccións eléctricas, todo ten que ser por gas natural ou renovables.
-  En calefaccións estaredes ben postos porque por aí fai moito frío, ou non é tan duro o clima suizo como nos imaxinamos desde aquí?
-  O clima aguántase ben, eu diría que é incluso mellor que aí. Certo que neva, pero o clima á máis seco, non hai tanta humidade e non se collen tantas gripes, nin catarros, nin afeccións de bronquios…
-  HORACIO: …Nin dor de cortas
-  BEA: Si, notámolo sobre todo nos nenos, porque o maior cando vivía en Galicia tiña que ir cada tres por catro ao médico e en cambio aquí apenas colle nada.

Beatriz Martínez e os nenos xunto coa sua nai Amparo cando ésta estivo de vacacións en Xenebra.  Foto en tomada en Saint Cergue 
-  Sempre volo preguntamos aos que estades fóra: que é iso que vos gosta da vida en Suiza e que vos traeriades para España?
-  A educación da xente, o respecto con todos, as reglas educativas nos colexios, a limpeza das rúas… É un país moi correcto, moi tranquilo.
-  HORACIO: Aquí hai un respecto moi grande co obreiro, valórase moito o seu traballo, é moi diferente a España. Confeso que cando voltei para aí ao cabo dun ano arrepentinme: traballaba nove e dez horas, moitas veces non me pagaban as horas extras, tiña que percorrer distancias enormes para ir facer un traballo… Isto é impensable en Suiza, aquí a empresa é xusta, o obreiro traballa na cidade na que vive… Non hai comparación.
-  Como obreiro sentíaste máis explotado en España?
-  HORACIO: Sin dúbida algunha.
-  E que é iso do modelo suizo que non vos traeriades para España?
-  O estress, Xenebra é unha cidade moi estresante, os suizos son super meticulosos cos horarios, non podes chegar un minuto tarde a un sitio porque está pechado, aquí todo é moi matemático, tanto que te oprime.
-  Vaia, agora entendo iso da puntualidade dos seus reloxos.
-  Si, debe ser iso. Eu non sei se é por esa aprensión ou se porque aquí vemos pouco o sol, tanto que ás veces pasamos catro ou cinco meses sin velo porque ás cinco da tarde aquí é noite pechada. Non sei se é por ambas cousas que che dicía que aquí hai moitas depresións, de feito Xenebra conta con dous hospitais psiquiátricos.
Zona de tendas en Xenebra vista desde a cámara da nosa protagonista
-  Cal é un horario habitual dun obreiro en Suiza?
-  HORACIO: Trabállase de 7 da mañán a 12 do mediodía e logo pola tarde de 13 a 17 horas. O xantar adoita facerse ás 11 ou 12 do mediodia, e pola noite cean cedo e un suizo ás 20 horas esta na cama.
-  BEA: Pero nós somos españois e seguimos a ir máis tarde para cama.
-  E cal é aí o salario medio dun obreiro?
-  HORACIO: Falando en euros, para entendernos, neste momento estase a pedir que o salario mínimo non baixe dos 3.800 euros. E un obreiro da construcción gaña uns 4.500 euros por mes.
-  BEA: Pero por contra a vida tamén é cara: unha barra de pan nunha panadería venche a custar ao cambio 4,70 euros; duas chuletas de porco, 10 euros; un cartón de leite, máis de 2 euros… A cesta da compra supón uns 300-400 euros por semana. E logo tes que pagar o seguro de atención médica, porque aquí non hai seguridade social, e ese seguro para nós os catro cústanos 900 euros por mes… En cambio, en proporción os electrodomésticos, a roupa dos nenos e o gasoil para o coche está máis barato que en España.
-  Falando de coches, teño entendido que non aí non pagades peaxes nas autoestradas.
-  HORACIO: Non, págase unha taxa de 36 euros por ano e colócanche no coche unha tarxeta semellante á das ITVs en España: iso dache dereito a circular todo o ano polas autoestradas suizas sen pagar peaxe algún.
-  Fálase da crise en Suiza?
-  En Suiza non se escoita nada a palabra crise. Iso si, escoitaslla moito a un montón de españois que chegan na procura de traballo e que che dan verdadeira mágoa, porque aquí sin non tes un permiso de residencia telo imposible.
-  HORACIO: Hai españois que están a chegar aquí á aventura, con mil euros no peto, e aquí mil euros non che dan para nada, si nos tes permiso só ves a perder os mil euros e voltarás logo sin nada.
-  E como se consegue ese permiso de residencia?
-  Todo se endureceu moito desde 2011 por mor da crise en Europa. Antes bastaba con que unha empresa suiza te demandara para traballar e che fixera o un contrato, pero agora hai un organismo que o Control de Habitantes e que analiza primeiro se esa demanda de traballo está xustificada e se hai xente parada en Suiza que queira esa traballo.
-  Pero hai traballo en Suiza?
-  HORACIO: Sí que o hai, pero antes é necesario dispor dese permiso de residencia que está sendo moi complicado conseguir. E en Xenebra existe ademáis un problema engadido: a falta de vivenda, chegas aquí é non tes onde meterte… E non se trata de alugar un piso: é que non hai nin pisos de aluguer.
Atarcedecer na Place Bour du Four
-  Vive moita colonia española en Xenebra?
-  Si, Xenebra é unha cidade con moita poboación española, e galega en particular. Con dicirche que na cidade debe haber uns 50 restaurantes españois dígoche todo, incluso hai moito empresario español.
-  E como nos ven a nós os suizos?
-  Aos galegos en particular vennos moi ben porque temos fama de ser super traballadores. Un empresario suizo prefire a un obreiro galego antes que a a outro español ou que a un portugués. Tamén os italianos están moi valorados.
-  Falabas antes da importancia da educación en Suiza, das normas nos colexios. En España acabáse a aprobar agora unha lei de educación moi polémica, a chamada “lei Wert”. Como é o modelo educativo en Suiza?
-  Aquí valórase moito o respecto ás normas nos colexios, aos mestres, todo é moi correcto tamén neste eido. En Suiza non hai clase os mércores, ese é un día libre para levar aos críos a educación relixiosa, porque aquí hai moitas relixións diferentes, ou a clases de español e outras actividades. E, lóxicamente, tampouco teñen clase os fins de semana. ¿Vacacións escolares? No verán o colexio cesa a actividade a finais de xuño e retómaa na última semana de agosto, Logo paran unha semana en outubro, quince días en nadal e outra semana en febreiro.
-  Ata cando vos prantexades a vosa estadía en Suiza?
-  Cando voltei de segundas custoume un pouco, pero agora creo que xa me vou a quedar aquí para sempre.
-  HORACIO: Sí, eu xa me sinto como quen di un suizo máis.
-  Estando aí, que é o que máis botades de menos de Meaño?
-  Un caldiño de Ampariño (en relación á sua nai). Estou desexando voltar por Nadal e comer un bo cocido con grelos.
-  HORACIO: E tamén o marisco…
-  BEA:…E uns viños nos furanchos de Cobas.
-  Falando de viño: vese moito albariño poa aí?
-  Nos restaurantes españois vese en todos, pero non así nos supermercados, salvo que sexa dalgún español onde podes atopar un Martín Códax por 16-17 euros… Nun restaurante esa botella custa uns 40 euros. Tamén últimamente empezase a ver moito Paco&Lola.
O lago Leman cun xigantesco surtidor no medio
-  Para rematar, facede un pouco de guías turísticos. Se imos por Xenebra, que non debemos perder de ver?
-  No se pode deixar de ver o lago Leman; Saint Cergue, que é un precioso pobo de montaña; a sede da ONU; os magníficos parques, un deles cun espléndido Reloxo Floral; o Xardín Botánico e, sobre todo, a Vielle Ville que é zona vella da cidade.
-  E que debemos comer?
-  Para comer, dada a fama dos queixos suizos, recomendamos probar unha boa fondue de queixo ou unha fondue chinouse, seguida dunha reclette que é un prato típico elaborado con patacas coa tona e logo queixo fundido por enriba, coroado todo iso por verduras ou carne ao gusto.
- HORACIO: Aquí coa carne é moi típico que se coloque un asador enriba da mesa e logo que cada quen acabe de facela nel ao seu gusto. E de postre probar unhas boas crepes que teñen moita fama. De todos xeitos en nadal agardamos estar en Meaño e comer un pouco marisco…


OUTRAS FOTOS DE XENEBRA 
[Nota: Tódalas fotos publicadas nesta entrevista son xentileza de Beatriz Martínez e Horacio Arosa]


A familia nunha tarde de ocio


A sua nai de Bea, Amparo Castro, xunto cos netos diante do Reloxo Floral, lugar de fotografía típico de turistas en Xenebra

Beatriz Martínez nun xesto de humor no Parc de Signal de Bougy

Outro dos magníficos parques de Xenebra: o Parc de Bastion

Sede da ONU en Xenebra

Unha das pontes de Xenebra cos vistas na Rive Gauche (Rbeira Esquerda)

  





domingo, 8 de diciembre de 2013

LOS DOS EULOGIOS (y III)
El reencuentro

POLO VENTANUCO ha reunido a una parte de los descendientes de aquellos “dos Eulogios”. No sólo no se concocían sino que ignoraban su existencia, pero desde aquí hemos hecho posible su encuentro al otro lado del océano. Juntos han compartido recuerdos de un pasado que  arranca en Dena-Meaño. La historia de Estela Domínguez Rivarrossa de la que nos hacíamos eco es este blog hace unos meses, aquella argentina que buscaba sus orígenes gallegos en Dena ha encontrado así tierra… y ahora brota. Pero no sólo eso, el pasado va todavía más allá. Hoy lo contamos.

Los primos Estela Domínguez Rivarrossa y Serafín González García se descubrieron en Argentina gracias a POLO VENTANUCO

Los dos Eulogios, padre e hijo habían emigrado desde Dena para Argentina en la primera mitad del siglo XX. El primero lo hizo en 1915 y el segundo en 1929. En medio se fue Dolores García Pardellas, nada más quedarse viuda del primer Eulogio que regresara a Dena para morir en 1919. Ella partió en 1920. Su hijo, el segundo Eulogio, emigró cuando lo requirió su madre Dolores desde Buenos Aires. Él ya no regresó nunca. Falleció allá en 1994. Su única hija es hoy nuestra Estela Domínguez Rivarrossa.

Cuando Dolores García Pardellas emigró en 1920, su hijo, el “segundo Eulogio”, -el Domínguez García- se había quedado en Dena al cuidado de su abuela Josefa y la tía Divina. Supimos tras la investigación, y así lo publicamos en su día, que la “tía Divina” García Pardellas casó en Castrelo con Manauel González “O Cantareiro” con el que tuvo once hijos, de los que hoy viven tres: Serafín, Gumersindo (“Tucho”) y Divina. La última, con 67 años, reside en Castrelo (Cambados); Gumersindo con 74 lo hace en Xil (Meaño); y Serafín con ¿82?, casado con Carmen Varela Pérez, natural de Dena, vive desde finales de los 50 en Argentina. 

Serafín Gónzalez identfica a su familia de Castrelo visionando nuestro blog
POLO VENTANUCO ha puesto en contacto a Serafín González y a Estela Domínguez, a la sazón primos. Ya se han reunido y han compartido entre ambas familias un emotivo almuerzo a la par que descubrían su pasado común. Sobre la mesa un invitado más: un ordenador, con nuestro Ventanuco conectado desde el otro lado del océano para leer y ver las fotos de un pasado que revive en la memoria de nuestros prota-gonistas.
Hemos puesto además en contacto a Serafín González con su hermana Divina en Castrelo -de hecho han hablado ya-, contacto que habían perdido hace años y hemos despertado desde aquí en un ya octogenario Serafín la ilusión por volver a Galicia para ver por última vez a sus hermanos. Y de paso también la de su hijo Juan quien no conoce la tierra natal de sus padres. 2014 puede ser el año. El pasado nos aguarda siempre.

Serafín, junto a su esposa Carmen, viendo en el blog la foto actual de su hermana Divina
Pero la casualidad nos ha llevado a descubrir un capítulo más de esta historia, el cual compartimos desde aquí con nuestros lectores. Así, hemos sabido que la matriarca de esta historia, Josefa García Padellas, “señora Pepa”, como era conocida en Vilarreis, fue la tercera de cinco hermanos: el mayor, Vicente García Pardellas, nacido en 1861; el segundo, Manuel, nacido en 1864; Josefa, en 1867; Eduarda, en 1870 -fallece con un año de vida-; y José del Carmen, nacido en 1871.

Para tenemos más. Josefa García Padellas era hija Ramón García y Peregrina Pardellas. Sus abuelos, Manuel García y Vicenta Arosa; bisabuelos, Calixto García y Manuela Naveiro; tatarabuelos, Andrés García y Juan Méndez. O sea que nuestra argentina Estela Domínguez tiene aquí antepasados para rato y raíces bien profundas, tanto que se dispone constancia de este linaje familiar ¡hasta el año 1742!

Mª José Moldes encarna otra rama de la familia Pardellas
Pero ¿cómo hemos podido llegar tan atrás en esta historia? La casualidad ha querido que en otra rama de la familia Pardellas surgiera una apasionada de la historia: Mª José Moldes Muñiz, quien regenta hoy una tienda de decoración en pleno centro de Dena (bazar “Ánfora”). Ella es la tataranieta de aquel Vicente García Pardellas. Él también emigró a finales del siglo XIX. Lo hizo a Cuba, pero cuando se aprestaba a regresar en barco portando los ahorros de toda una vida de trabajo le dieron muerte para robarle. Como el Eulogio junior él tampoco regresó, y su cadáver que quedó al otro lado del océano. Mª José lleva años empeñada en recopilar historias como esta en su familia y en completar su árbol su genealógico, árbol al que ahora además se le ha abierto también por nuestro particular Ventanuco una rama en Argentina.

La historia es apasionante… las personas, más ¿o no?



OTRAS FOTOS DEL REENCUENTRO EN ARGENTINA 
NOTA:Todas las fotos publicadas de este reencuentro son gentileza de la familia Domínguez&González

  
Serafín González con su esposa Carmen y su hijo Juan viendo nuestro blog desde Argentina

Serafín visiona a través de POLO VENTANUCO la foto de su hermana Divina en Castrelo

Lupas y gafas, todo vale para acercar el pasado

Las dos familias brinda para nuestro Ventanuco
 
Imagen de ambas familias reunidas para la ocasión

El hiijo de Serafín, Juan González, junto a Estela Domínguez
  
Foto final de ambas familias en el exterior










sábado, 30 de noviembre de 2013

Diego Javier Lorente López
Nuevo director de la banda Unión Musical de Meaño

El murciano Diego Javier Lorente López acaba de ser nombrado nuevo director de la banda Unión Musical de Meaño, formación de tradición que es hoy la segunda más antigua de Galicia y que viene de conocer además un éxito arrollador este verano con el primer premio en el “World Music Contest de Kerkrade” (Holanda), considerado el mundial de la bandas de música. Para su presentación el pasado sábado en un concierto que la banda ofreció en el auditorio de Ribadumia Lorente López eligió la Carmen Fantasy” de Bizet, “A bandolero Story” de Aparicio Barberán, “Perseus” de Satohi Yagisawa y “Malagueña” de Ernesto Lecuona.


“ELEGÍ LA BANDA DE MEAÑO POR SENSACIONES”

Diego J. Lorente, nuevo director de la banda de Meaño
Los inicios tuvieron su anécdota. De pequeño acudía a una escuela de una banda de música murciana y, a la hora de elegir solfeo, se decantó por el clarinete porque lo quería era estar cerca de una niña que le gustaba y que tocaba el requinto. El profesor le advirtió severamente que, para ser clarinetista, debía ser muy bueno en solfeo, disciplina en la que el pequeño no se aplicaba en exceso. Pero su empecinamiento pudo más, le pidió al profesor una oportunidad y en tan sólo una semana dio buena cuenta de dos densos libros de solfeo. En cuanto a la dirección sus primeros “pinitos” los hizo siendo un chaval con un coro de mujeres mayores de la parroquia a petición del cura párroco que se quejaba, digamos, de la pobre sonoridad de la agrupación.
Diego Javeri Lorente completó luego estudios profesionales de clarinete obteniendo la diplomatura en el Conservatorio Superior de Barcelona, y se hizo luego con la Diplomatura de Dirección de Banda en Italia. Entre 2006 y 2012 ejerció como director de la banda de O Rosal, considerado una de las mejores formaciones del momento en el panorama gallego, y donde desempeñó además la labor de director de su escuela de música y profesor de clarinete.

Este verano ganó a la par el concurso para asumir la dirección de las bandas de Salceda de Caselas y Meaño, y se decantó por esta última a pesar de vivir en A Garda lo que le obliga a un desplazamiento de 100 kms. para ensayar y dirigir cada semana en Meaño, un gesto que le honra y que alaban directivos y músicos meañeses.

-       ¿Como acaba un músico murciano en Galicia?
Lorente López en la Casa da Música de Meaño
-       Cuando estudiaba en Cataluña dirigía allí una banda y tenía muchos amigos gallegos que venían a reforzarla muchas veces, y cuando me vieron dirigir me dijeron: “tú tienes que irte a un lugar donde haya bandas de música de verdad”. Y fuera de Valencia la otra zona de España donde esto ocurre es Galicia. En 2006, cuando surgió la plaza para dirigir la banda de O Rosa,l esos amigos gallegos me animaron a presentarme al concurso. Gané esa plaza y fue así que me vine para Galicia. En O Rosal estuve seis años dirigiendo la banda y su escuela de música en la que también ejercía como profesor de clarinete.
-       Usted ganó este pasado verano a la par los concursos para hacerse con las bandas de Salceda de Caselas y Meaño. Me consta que eligió Meaño aún perdiendo dinero. ¿Por qué Meaño?
-       Reconozco que trabajar en Salceda era más cómodo porque yo vivo en A Garda y Salceda estaba al lado de casa. Los desplazamientos y los riesgos que uno asumiría en ellos serían menores, y es cierto que me pagaban más. ¿Que por qué Meaño? Porque la música es también sensaciones y uno a veces se deja llevar por ellas, es como cuando te enamoras y no te fijas en la más guapa, porque hay algo que te atrae de la otra. Y esas sensaciones se corroboraron cuando al final en Meaño fui elegido por casi el cien por cien de los músicos. Meaño se me presentó como un reto atrayente y creo que no me he equivocado. Se da además una coincidencia curiosa: en el último concierto que yo hice con la banda de O Rosal la banda de Meaño fue precisamente la banda que vino a actuar como invitada.
-       ¿Qué referencia tiene de esta banda? ¿Cómo se ve esta formación desde fuera?
-       Se ve como una de las bandas de referencia, suena muy bien y cuenta con un abanico de músicos semiprofesionales buenísimo. Particularmente a mí era de las bandas que me gustaban mucho. Se nota además que ha estado muy bien trabajada en los últimos años por David.
Entre bastidores en el auditorio de Ribadumia se
prepara para salir a escenario 
-       Un David Fiuza que, como director, deja aquí una huella bastante profunda. ¿Eso es para usted es un reto, una sombra…?
-       David hizo en Meaño una labor fantástica, no cabe duda. Por mi parte me toca saber llevarlo, siempre que uno coge una banda ésta ha tenido un director antes. Es una etapa, un cambio y, por lo visto, los músicos han asumido ese cambio y por mi parte yo estoy animadísimo.
-       Asumir la dirección de una banda que ha conseguido el hito del primer premio en Kerkrade ¿supone una responsabilidad añadida?
-       No, especialmente. El logro en Kerkrade ha sido importante, pero cabe relativizarlo y seguir trabajando, y yo veo que los músicos están mucho por la labor, la banda tiene un buen espíritu de grupo, se nota que hay armonía y que se llevan muy bien entre ellos, eso es muy bueno, son las sensaciones de que te hablaba antes y que te hacen decantarte por una banda como ésta.
-       Usted ya dirigió sus primeros ensayos con la banda ¿Qué es lo fuerte que aprecia en esta formación y donde debe mejorar?
-       Lo fuerte es que es una banda muy compensada con uno o dos músicos muy buenos por cuerda. Quizá la percusión sea lo mejor de todo, está integrada por músicos casi todos semiprofesionales y se nota mucho. ¿Dónde cabe mejorar? Me gustaría lograr que a lo largo de este ciclo hubiera más presencia de músicos de en conservatorios para formarse a nivel profesional, en este momento calculo que hay en torno a un 20-30 por ciento que están en conservatorios, quisiera subir considerablemente esa cifra.
-       Hablemos de música. Supongo que cada director viene con sus gustos, ¿cuál es el suyo?
-      Particularmente soy un fanático de la música original para banda. Incluyo en los repertorios obras de orquesta sinfónica, de hecho en mi concierto de presentación lo haré con música de la ópera Carmen de Bizet, pero no me gusta abusar de ellas.

Diriendo por primera vez a la banda de Meaño en su concierto de presentación en el auditorio de Ribadumia

-       David Fiuza se fijó un límite de años para agotar su etapa, ¿usted es de los que se fija también un tiempo?
-       Sí, cuatro años, quizá incluso lo ideal fueran cinco ó seis, lo suficiente para formar a una generación de músicos. Pero luego es el tiempo el que ajusta estos plazos, porque siempre hay un desgaste tanto por parte del director como de los músicos.
-       ¿Se plantea ya proyectos para ese plazo de tiempo, quizá volver a Kerkrade dentro de cuatro años?
-       Por mí Kerkrade sí porque yo no he ido nunca y me haría ilusión. No obstante, creo que la banda de Meaño ya ha estado, ha triunfado y ahora debe asumir nuevos retos, máxime si tenemos en cuenta el dinero que cuesta el viaje y la estancia en el festival holandés. Como primer proyecto me gustaría, en mi condición de murciano, realizar el próximo año un intercambio con una banda de Murcia que significara además un hermanamiento a través del mundo del vino de las denominaciones de origen Rías Baixas, con el albariño tan presente en Meaño, y la de Jumilla en Murcia: la cultura del vino y de la música de la mano en ese intercambio. Otro proyecto sería organizar un concierto con solistas de la propia banda, que los hay muy buenos, para ofrecer en Meaño y luego en un auditorio en condiciones. El dinero de un hipotético viaje a Kerkrade quizá fuera mejor invertirlo en Meaño en empezar construcción de un auditorio.
-       Veo que acaba de aterrizar y ya ha percibido su falta.
-       Sí, en O Rosal disponíamos de uno y eso se nota mucho. Pienso que para Meaño debería ser algo prioritario, y una banda con tanta tradición y con una escuela con tanta demanda y dinamismo en verdad que se lo merecen. Sería esencial para Meaño.

La banda de Meaño en pie con su nuevo director al frente recibiendo el aplauso de público que llenó el auditorio