sábado, 27 de abril de 2024

 

Hai renuncias, dimisións, marchas atrás e sainetes. As palabras agora son cada vez máis etéreas, volátiles como o vento, sen o peso de antes. Principios como integridade, honradez (ética e económica) e altura de miras polo interese común, quedaron atrás. Este fin de semana toca vivir o último sainete, máis próximo ao populismo latino e ao caudillismo de outrora. 
Por tal razón consideramos compartir nesta entrada un desos poucos xestos íntegros, cun discurso que dimisión que recomendamos encarecidamente ler pausadamente: é o de Adolfo Suárez en 1981, o único presidente de España que na memoria de cada un de nós, vimos, porque desde que temos uso de razón non vivimos unha dimisión de presidente de goberno de España (nen Galicia). Ou si?  
Por enriba do plano político (simpatías ou acerbos para co personaxe), cabe lelo desde o plano persoal de cada un. Comprobarás que se axusta a calquera momento da vida, porque cada un de nós se ten visto (ou verase) nunha encrucillada vital. E esta mensaxe podes aplicala internamente: verás canta razón, se somos íntegros.
 
Discurso emitido en directo pola TVE en “prime time” (19 de xaneiro de 1981)


 
“Hay momentos en la vida de todo hombre en los que se asume un especial sentido de la responsabilidad. Yo creo haberla sabido asumir dignamente durante los casi cinco años que he sido presidente del Gobierno. Hoy, sin embargo, la responsabilidad que siento me parece infinitamente mayor.
Hoy tengo la responsabilidad de explicarles, desde la confianza y la legitimidad con la que me invistieron como presidente constitucional, las razones por las que presento, irrevocablemente, mi dimisión como presidente del Gobierno y mi decisión de dejar la presidencia de la Unión de Centro Democrático.
No es una decisión fácil. Pero hay encrucijadas tanto en nuestra propia vida personal como en la historia de los pueblos en las que uno debe preguntarse, serena y objetivamente, si presta un mejor servicio a la colectividad permaneciendo en su puesto o renunciando a él. He llegado al convencimiento de que hoy, y, en las actuales circunstancias, mi marcha es más beneficiosa para España que mi permanencia en la Presidencia.


Me voy, pues, sin que nadie me lo haya pedido, desoyendo la petición y las presiones con las que se me ha instado a permanecer en mi puesto, con el convencimiento de que este comportamiento, por poco comprensible que pueda parecer a primera vista, es el que creo que mi patria me exige en este momento.
No me voy por cansancio. No me voy porque haya sufrido un revés superior a mi capacidad de encaje. No me voy por temor al futuro. Me voy porque ya las palabras parecen no ser suficientes y es preciso demostrar con hechos lo que somos y lo que queremos.
Nada más lejos de la realidad que la imagen que se ha querido dar de mí con la de una persona aferrada al cargo. Todo político ha de tener vocación de poder, voluntad de continuidad y de permanencia en el marco de unos principios.
Pero un político, que además pretenda servir al Estado, debe saber en qué momento el precio que el pueblo ha de pagar por su permanencia y su continuidad, es superior al precio que siempre implica el cambio de la persona que encarna las mayores responsabilidades ejecutivas de la vida política de la nación. Yo creo saberlo, tengo el convencimiento, de que esta es la situación en la que nos hallamos y, por eso, mi decisión es tan firme como meditada.
He sufrido un importante desgaste durante mis casi cinco años de presidente. Ninguna otra persona, a lo largo de los últimos 150 años, ha permanecido tanto tiempo gobernando democráticamente en España. Mi desgaste personal ha permitido articular un sistema de libertades, un nuevo modelo de convivencia social y un nuevo modelo de Estado. Creo, por tanto, que ha merecido la pena. Pero, como frecuentemente ocurre en la historia, la continuidad de una obra exige un cambio de personas y yo no quiero que el sistema democrático de convivencia sea, una vez más, un paréntesis en la historia de España.
 
Trato de que mi decisión sea un acto de estricta lealtad. De lealtad hacia España, cuya vida libre ha de ser el fundamento irrenunciable para superar una historia repleta de traumas y de frustraciones; de lealtad hacia la idea de un centro político que se estructure en forma de partido interclasista, reformista y progresista, y que tiene comprometido su esfuerzo en una tarea de erradicación de tantas injusticias como todavía perviven en nuestro país; de lealtad a la Corona, a cuya causa he dedicado todos mis esfuerzos, por entender que sólo en torno a ella es posible la reconciliación de los españoles y una patria de todos; y de lealtad, si me lo permiten, hacia mi propia obra. Pero este profundo sentimiento de lealtad exige hoy también que se produzcan hechos que, como el que asumo, actúen de revulsivo moral, que ayude a restablecer la credibilidad en las personas y en las instituciones.


Quizás los modos y maneras que a menudo se utilizan para juzgar a las personas no sean los más adecuados para una convivencia serena. No me he quejado en ningún momento de la crítica. Siempre la he aceptado serenamente. Pero creo que tengo fuerza moral para pedir que, en el futuro, no se recurra a la inútil descalificación global, a la visceralidad o al ataque personal porque creo que se perjudica el normal y estable funcionamiento de las instituciones democráticas. La crítica pública y profunda de los actos de Gobierno es una necesidad, por no decir una obligación, en un sistema democrático de Gobierno basado en la opinión pública. Pero el ataque irracionalmente sistemático, la permanente descalificación de las personas y de cualquier solución con que se trata de enfocar los problemas del país, no son un arma legítima porque, precisamente pueden desorientar a la opinión pública en que se apoya el propio sistema democrático de convivencia.
Querría transmitirles mi sentimiento de que sigue habiendo muchas razones para conservar la fe, para mantenerse firmes y confiar en nosotros, los españoles. Lo digo con el ansia de quien quiere conservar la fuerza necesaria para fortalecer en todos sus corazones la idea de la unidad de España, la voluntad de fortalecer las instituciones democráticas y la necesidad de prestar un mayor respeto a las personas y la legitimidad de los poderes públicos.
Yo por mi parte, les prometo que como diputado y como militante de mi partido seguiré entregado en cuerpo y alma a la defensa y divulgación del compromiso ético y del rearme moral que necesita la sociedad española.
 
Todos podemos servir a este objetivo desde nuestro trabajo y desde la confianza de que, si todos queremos, nadie podrá apartarnos de las metas que, como nación libre y desarrollada nos hemos trazado. Se puede prescindir de una persona en concreto. Pero no podemos prescindir del esfuerzo que todos juntos hemos de hacer para construir una España de todos y para todos.
Por eso no me puedo permitir ninguna queja, ni ningún gesto de amargura. Tenemos que mantenernos en la esperanza, convencidos de que las circunstancias seguirán siendo difíciles durante algún tiempo, pero con la seguridad de que si no desfallecemos vamos a seguir adelante.
Algo muy importante tiene que cambiar en nuestras actitudes y comportamientos. Y yo quiero contribuir, con mi renuncia, a que este cambio sea realmente posible e inmediato.


Debemos hacer todo lo necesario para que se recobre la confianza, para que se disipen los descontentos y los desencantos. Y para ello es preciso convocar al país a un gran esfuerzo. Es necesario que el pueblo español se agrupe en torno a las ideas básicas, a las instituciones y las personas promovidas democráticamente a la dirección de los asuntos públicos.
Los principales problemas de España tienen hoy el tratamiento adecuado para darles solución. En UCD hay hombres capaces de continuar la labor de Gobierno con eficacia, profesionalidad y sentido del Estado y para afrontar este cambio con toda normalidad. Les pido que les apoyen y que renueven en ellos su confianza para que cuenten con el necesario margen de tiempo para poder culminar la labor emprendida.
Deseo para España, y para todos y cada uno de ustedes y de sus familias, un futuro de paz y bienestar. Esta ha sido la única justificación de mi gestión política y va a seguir siendo la razón fundamental de mi vida. Les doy las gracias por su sacrificio, por su colaboración y por las reiteradas pruebas de confianza que me han otorgado.
Quise corresponder a ellas con entrega absoluta a mi trabajo y con dedicación, abnegación y generosidad. Les prometo que donde quiera que esté me mantendré identificado con sus aspiraciones. Que estaré siempre a su lado y que trataré, en la medida de mis fuerzas, de mantenerme en la misma línea y con el mismo espíritu de trabajo.
Muchas gracias a todos y por todo.”



 

domingo, 21 de abril de 2024

 Balonmano femenino – División de Honor Plata Femenina

EL ASMUBAL GANA EN TENERIFE Y ELUDE EL DESCENSO

 TENERIFE: 32: Daniela; Garrido (5), Guidoarca (10), Quevedo (4), Laura (1), Paula (4), Miskinich (2), Alexia (6), Shulzhenka y Mara.

INELSA ASMUBAL, 34: Pulti (1), Caneda, Ligero; Sineiro, Agustina (1), Sabela (4), Micaela (4), Fajardo (17), Currás, Cores (2), Miniño (5), Rey y Victoria.

Árbitros: hermanos Vera Ávila. Excluyeron por dos minutos a Miskinich (min. 18), Laura (min. 41) y Alexia (min. 57) por el Tenerife; y a Victoria (min. 13) y Cores (min. 15) por el Asmubal
Resultado al descanso: 16-18
Incidencias: Partido perteneciente a la 26 y última de liga. Pabellón Municipal Barrio de  la Salud (Santa Cruz de Tenerife).

Parciales cada 5 minutos

           
El Inelsa Solar Asmubal logró la hombrada de imponerse por primera vez -en las tres temporadas jugadas en esta categoría- en las islas Canarias, derrotando ayer sábado (por día 21 de abril) al Tenerife, que marchaba sexto en tabla, y al que doblegó por 32-34. Lo hizo en uno de sus mejores partidos de la temporada, con una Carol Ferreira Fajardo imperial. La pivote brasileña, uno de los grandes valores el club y de las mejores de la liga en su demarcación, fue un ciclón para el club tinerfeño, materializado la friolera de 17 goles, más de 50 por ciento de los anotados por el equipo verdinegro.


El Inelsa Solar tras ganar en Tenerife ayer sábado


En esta última jornada, cuatro eran los equipos implicados en el descenso: Palencia Turismo, el Siero asturiano, Asmubal y el Fuentes Carrionas palentino, los cuatro en tan sólo un punto de diferencia. Y esta jornada fratricida se resolvió con resultados muy ajustados: el Fuentes Carrionas se impuso como local ante Porriño (37-36), con un gol de la victoria falta de tan sólo 3 segundos para el final; el Palencia empató en Gijón (25-25), y el Siero cayó en A Cañiza, también por un gol (27-26). De todos ellos, el Sieiro es el gran damnificado: acaba como colista y descendido, empatado a 16 puntos con el Palencia, ante el que cede por golaveraje. Por arriba, el Asmubal finaliza undécimo, en una liga de 14 equipos, merced a las victorias de las dos últimas jornadas. (En la foto, la pivote Carol Ferreira Fajardo)


Tras tanto sufrir, toca reláx... Y la Quinta de San Amaro en Meaño es el lugar idea para ello

Cielo y purgatorio. Así se resumen las dos últimas históricas temporadas disputadas en la División de Plata nacional -tercera en la práctica del balonmano español femenino-. En la 2022-23, subcampeonas de liga, tocando el cielo disputando una eliminatoria para ascender a Oro. En esta, llegó el sufrimiento, rozando siempre descenso en los dos últimos meses. La causa, ni más ni menos, en infortunio con las lesiones de larga duración en jugadoras claves para un plantel de por sí corto. El acierto, Juan Costas en el banco que, a pesar de las adversidades, supo exprimir como nadie al equipo. Trabajador incansable, metódico y gran motivador, supo mantener a flote a sus jugadoras con mano ducha. (En la foto, el técnico Juan Costas)
Llegado a puerto, el Inelsa Solar se mantiene a flote para felicidad de muchos (y pesar de algunos en un Meaño tan polarizado que, sin espíritu deportivo alguno, ven más allá del deporte).
Imos Meaño!!!!
 



           

 

 


domingo, 14 de abril de 2024

hemeroteca

Recuperamos nesta entrada unha entrevistiña publicada o 1 de febreiro de 1997 con Xosé Soneira Lema, párroco de Dena nos anos 80 e 90 -e á par de Meaño por un tempo-. El foi, sen dúbida, o párroco máis culto de todos cantos temos tratado, ávido lector, seguidor diario da actualidade informativa, amante da arte e accesible a participar nos coloquios aos que era convidado para dar testimuña pausada da ética cristiá ante calquera tema que se lle solicitaba. A el corresponde o mérito de introducir o galego nas misas das súas parroquias, e de impulsar importantes melloras nos edificios das igrexas de Dena e Meaño, así como da iniciativa para evitar ver caír a rectoral de Meaño. E tamén o mérito de mezclarse co veciños, ata para botar a partida da ne Berta. E a media tarde, tiña a hora medida para un café só, temperado e un pitillo regrado, do que disfrutaba de pe na cociña da rectoral, dándose un breve alto no seu traballo, para voltan a sá a seguir corrixindo e preparando clases e homilías.

 
Naceu fai 62 anos na parroquia bergantiña de Tello, peros de Ponteceso. Xosé Soneira Lema chegou á Dena fai 26 anos para exercer como cura párroco. En 1990 tamén se fixo cargo de Meaño tras a morte do seu predecesor -Desiderio Dovalo- nesta parroquia. Fai poucas semanas era nomeado vicario de Pontevedra. Este fin de semana despídese da súas parroquias, nunha homenaxe que lle renden os que foran seu veciños durante este tempo.
 
“QUIXEN QUE A MIÑA VIDA FORA COHERENTE CO QUE DICÍA


Que é o mellor e o peor que se leva de Dena de Meaño despois de tantos anos?
O mellor é o coñecemento da realidade destas persoas e das súas actitudes. Tamén o coñecemento desta cultura, deste xeito de ser. O peor, tal vez, ás veces, a incomprensión diso que un di, e que, en ocasións, nunha terra tan fermosa coma esta, as xentes non semellan responden a esa beleza, no senso en que deberían cultivarse más humán e intelectualmente.
Facendo "exame de conciencia" do tempo pasado aquí: de que se arrepinte vostede?
De ter levantado, en ocasións, a voz á xente, e que, se non o tivera feito, sería mellor. Non me arrepinto do que dixen nunca, pero si do ton no que o dixen. Teño que pedir perdón á xente por iso. (Foto de 1997, tomada na entrada da rectoral de Dena)
Vostede foi un home preocupando polo patrimonio artístico das igrexas. Agora que se vai: qué cousas quedan por facer neste eido?
En Dena, restaurar algúns cruceiros destruidos ou semiderruidos, aos que había que colocarlles as cruces de pedra ou outras pezas que lles faltan. En Meaño urxe rematar as reformas para a recuperación da casa rectoral, salvar o piorno anexo que data do século XVIII e que é unha mágoa o estado no que está, e logo facer reformas no interior da igrexa románica co gallo de embelecela, por exemplo, no chan, no coro o una tribuna.


Cal vai ser  a súa primeira preocupación como novo vicario?
A función do vicario está moito en relación cos dictames de arcebispo, e a día de hoxe non hai ningunha encomendación especial.
Dóelle deixar isto despois de vintaseis anos?
Si, dóeme moito. Din que o cura está casado coa su parroquia. Certo. Para min a miña señora é a parroquia, é un desprendemento que sempre doe.
Como lle gustaría que o lembraran as xentes de Dena e Meaño?
Coma unha persoa que levou a cabo un labor evanxélico, que fixo as cousas con claridade, que tratou de dialogar cos veciños e que se sentiu amigo de todos, aínda que, ao mellor, non todos o recoñeceran como amigo. Quixen que a miña vida fora coherente co que dicía, e que por iso me lembren.





domingo, 7 de abril de 2024

NINGUEN CONTARÁ A VERDADE (II)...

a O. P. A. 

Pero nós, si. Outubro de 2019. Tras o seu periplo sanxenxino, Suso Sueiro entra do PP e asume a encomenda da provincial de presidir de Xestora en Meaño e reflotar o partido. Unha encomenda cun retrogusto ponzoñento que se vía vir.
Ao cabo, de xeito implícito, o encargo convertiuse naquel “laissez faire, laissez passer” (deixen facer, deixen pasar), lema francés da economía de libre mercado, que ben identifica ao PP. É dicir: “afórrate, non te movas, deixa pasar, nin unha boa palabra, nin un mala acción”.
Todos quietos. Pasado o tempo, á hora de procurar o candidato á alcaldía nas municipais de 2023, o PP confiaba desde arriba en reconducir a situación co retorno anticipado de Carlos Viéitez, ou que, do contrario, aparecería o alcaldable per se, sen buscar. Era unha postura de inmolación. Agotado o prazo ao límite, a Sueiro non se quedou outra que ser el o quen encabezara a lista e, sobre a campana, evitarlle ao PP que Meaño fora o único concello de Galicia onde o partido non presentara lista.


O retorno de Viéitez agora, non foi como foi. A entente que o presidente provincial Luis López vendeu, non foi tal. Coceuse exclusivamente entre infanzóns do PP meañés e a cúpula do PP provincial, coa anuencia de dous baróns comarcais de por medio.


En Meaño, Sanxenxo e Portonovo... ACTIVAte con Crespo

Por abaixo só houbo dous encontros, e os dous informais. Así foron, e así o contamos. O primeiro, nun establecemento hosteleiro de Vilagarcía, onde dous duques (ou tres, ese dato se nos escapa) de Veciños de Meaño, sentencian o asunto coa frase de “o PP somos nós”, é dicir, non se aceptará ningunha persona da xestora -nen a Sueiro, por suposto- no PP  de Veciños. É dicir, non se ía realizar fusión algunha entre grupos, senón que aquelo era técnicamente unha O.P.A. (que se diría en bolsa a unha Oferta Pública de Adquisición) en toda regra.

O segundo, xa co bacallau vendido, en FITUR Madrid a finales de xaneiro de deste ano. Alí, nun aparte, presenza do presidente Alfonso Rueda, do PP provincial Luis López, e un dos baróns comarcais: a Trinidade para bendecir o retorno de Viéitez coa fórmula de “agora, falalo e arreglarse”, en relación a Meaño… Pero desde entonces, nen falado nen arreglado. Aí acabouse, coa teoría dos “feitos consumados”.
No regreso ao PP, cunha posición de forza na alcaldía con maioría: que pedíu a cambio Carlos Viéitez cando o seu encontro na provincial? Unha obra, un convenio, un proxecto… Nada, ante a perplexidade dos da Táboa Redonda do PP, Viéitez non pediu nada. Negociar nunca foi o seu forte.
Falta agora por ver o que aguanta o estoicimo  de Sueiro na corporación, vítima colateral da operación “kleenex”. E, de cesar, saber quen da lista do PP de 2023 collería a vacante?. Sobre o papel, e polo escaldado da operación, ninguén… Agás un, e este de metade da lista. E Dena é a parroquia.