domingo, 26 de noviembre de 2017

A BANDA XUVENIL DA ESCOLA DE MÚSICA DE MEAÑO, TERCEIRO PREMIO NO CERTAME GALEGO


A Banda Xuvenil da Escola de Música en plena actuación en Santiago
La Banda Xuvenil de la Escola de Música de Meaño, dirixida polo mestre Diego Javier Lorente López, fíxose co terceiro premio na Sección de Teceira para bandas de ata 50 músicos, no "XI Certame Galego de Bandas". Foi este pasasado sábado 25 de novembro no Auditorio de Galicia en Santiago, evento no que a banda meañesa estivo arroupada por un centenar de aficionados meañeses.


A xove banda meañesa, integrada na súa totalidade e exclusivamente por alumnos da Escola de Música e que promediaba 14,8 anos de idade, abreu o concerto co pasodoble “Música Mestres” de Xoán Lois Diéguez, para acto seguido interpretar as duas obras que valoraraba o xurado: “Á maneira dos aires rapsódicos”, del compositor galego Xesús Xosé Iglesias González, como obra obrigada, e “El racó de L’Or” do valenciano Saúl Gómez, como obra libre e na que a banda meañesa cautivou ao auditorio cunha excelente interpretación.

Cinco eran as bandas que concurrían nesta Teceira Sección. O primeiro premio foi para a Banda Xuvenil de Vilatuxe o o segundo para "A Lira" de Rivadavia. Agora tocan outros retos para esta nova xeración de músicos da man do mestre Lorente López.


Outro momento da actuación da Banda Xuvenil de Meaño
Juan Portela, director da Escola de Música Municipal de Meaño, aseguraba sentirse satisfeito con logro acadado: "era a primeira vez que a Banda Xuvenil acudía a un certame, e estrearse obtendo un premio no Certame Galego é un orgullo para todos". "Creo que nestos tres meses de traballo  -agregaba- todo os rapaces da banda medraron moito como músicos, logrando acadar metas que noutras circunstacnias terían levado uno ano, e iso foi posible gracias ao traballo do director Lorente López, e de todos os mestres das Escola, así como das familias, comprometidas desde o principio con este proxecto. Todos xuntos lograron que a Banda Xuvenil tocara neste certame como nunca o fixo na sua historia".

Desde Valencia o director e compositor Iñaki Lecumberri, que seguíu o certame en vivo a través das redes sociais, sumábase á felicitación á banda meañesa: "Habéis brindado un recital ya desde el pasoboble -afirmaba na misiva remitida á banda e director- demostrando que Meaño tiene ante sí una generación de músicos que puede marcar una época, y ese es, sin duda, vuestro mejor premio". 

Remate da actuación co mestre Diego Javier Lorene aplaudindo os seus xóvenes músicos


ooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo

DE TAPAS POR MEAÑO

Unha das creacións a concurso
Meaño acollege entre o 2 e o 10 de decembro o "III Concurso De Tapas por Meaño". Sete establecementos participan nesta edición, a saber, Quinta de San Amaro, Casa Rodiño (ambos en Meaño), A Taberna de Cancela (Xil), Casa Rosal (Lores), e Taberna O Fiolato, Asador Raíces e Muiño da Birta (os tres desde Dena).As tapas dispensaranse nesos días en horario de 12 a 14 horas e, pola noite, de 20 a 22, ao prezo todas elas de 2 euros. Cada establecimento concurrirá ao concurso con dúas tapas, polo que o público poderá degustar ao longo dos nove días un total de 14 tapas, desde unha tosta de volován de pisto con ovo de codorniz ata un rollo de marisco con reducción de godello e menta, pasando por unha tosta de mar e shiitake, codorniz escabechada ou un “Adiviña adiviñanza”, esta última aposta de Casa Rodiño.

A presentación contou co Estrela Michelín Yayo Daporta, no centro da imaxe
O concurso contará este ano cun xurado integrado por Paco Caneda, responsable da cocina da Festa do Marisco desde 2010; Rocío Lis, docente de sá na Escuela Taller de la Mancomunidade do Salnés; e Alberto Ribas, bloguero coñecido polas redes sociais polo seu blogue “Máisgrelos”. O certame fallara o 13 de nadal, día de Santa Lucía -festivo local en Meaño-, en que le se farán entrega dos premios do jurado e o galardón especial del público, a partir da votación dos clientes a través dunha cartiña sellada polos diferentes locais polos que irán degustando las tapas. Destacar además que o público que participe na votación a través da cartiña que se pone a disposición nos diferentes establecimientos, entrará no sorteo de 210 euros en vales consumibles nos establecementos que concursan, más dous premios añadidos de 70 euros.


domingo, 19 de noviembre de 2017

conversas.com
José Forte Aspérez
Trompetista meañes de la Orquesta Sinfónica de Sevilla

Este trompetista es uno de los grandes talentos salidos de la enorme cantera de músicos que es la Escuela de Música y la banda Unión Musical de Meaño. De hecho inició sus estudios aquí y fue trompetista de la banda a la par que completaba estudios musicales en el Conservatorio Manuel Quiroga de Pontevedra, donde cursó Grado Profesional, y más tarde en Vigo para Grado Superior. La Escola de Altos Estudos Musicais de Santiago fue su último peldaño formativo antes de desembarcar en 2014 en la Real Orquesta Sinfónica de Sevilla. Desde aquí regresaba a la Escola de Altos Estudos Musicais de Santiago esta pasado semana para impartir en una clase magistral a los alumnos. Era el primer alumno de este centro que regresaba a él para impartir una máster class.

"EN MEAÑO LA MÚSICA ES UN ESTILO DE

VIDA"

El trompetista meañés José Forte
¿Cómo fueron sus inicios en el mundo de la música?
Mi primer contacto con la música fue, la verdad, un poco rebelde. Tenía unos 7 años cuando en cierta ocasión, después de salir del colegio, me quedé en la Escuela de Música de Meaño en clase de lenguaje musical sin que mi madre supiera nada. Fue a buscarme luego un poco enfadada por el susto de que no llegaba a casa, pero es que yo sentía ya una gran curiosidad por la música.
Esos inicios están ligados a la Escuela de Música de Meaño y a la BUMM. ¿Qué recuerdo en especial guarda de esos años?
Recuerdo muy bien las primeras lecciones de música, tanto de lenguaje musical como luego de trompeta, en la Escuela de Meaño, y los divertidos ensayos en la Banda Xuvenil con Andrés Hay. En lo referente a la Unión Musical de Meaño tengo grabado, como si fuera hoy, la emoción que sentí cuando el entonces director Francisco Javier Morgade me dijo que pasase a la condición de primer trompeta. Puede parecer insignificante, y en sí lo es, el tocar primero, segundo o tercero, pero lo que realmente suponía era que en adelante iba a poder tocar “solos”, y eso para mí supuso una alegría inmensa.

Otra imagen de nuestro protagonista
¿Tenía claro ya la trompeta como instrumento desde niño? ¿Qué le que le hizo decantarse por ella?
No, de hecho mi primera toma de contacto con un instrumento, y eso casi no lo sabe nadie, fue con la tuba, porque en ese momento hacían falta tubistas en la banda. Pero fue una experiencia breve, pronto me di cuenta que la tuba no era lo mío. Lo que en realidad de decantó por la trompeta fue Benjamín Dorado, que era trompetista en la banda y que entonces venía mucho a casa a ensayar junto con mi hermano. Y fue escuchándolos a ellos que quise probar, y ahí la trompeta me enganchó para siempre. Luego vino en la Escuela el profesor Roberto Verde, cuyas clases siempre tan amenas recuerdo con especial cariño. Creo que, en realidad, se lo debo a todo a él.
¿Considera usted importante para un músico de viento la formación bandística como complemento a los estudios reglados de la carrera musical?
Las bandas de música en Galicia juegan un papel fundamental en lo relativo a músicos de viento. A falta de jóvenes orquestas sinfónicas, donde el músico podría crecer, las bandas vienen a cubrir hoy ese espacio. Tocar en una banda de música te aporta sentido de grupo, aprender a escuchar y a crecer dentro de un colectivo. Es una formación que a mí me aportó mucho y que recomiendo siempre.
¿Cuál es el mensaje que transmitiría a los jóvenes alumnos de la Escuela de Meaño y otras de la comarca en relación con la carrera musical y que pueden ver en usted hoy un referente?
El mensaje es ser felices y disfrutar con la música. Si hacemos lo que realmente nos gusta será la satisfacción más gratificante que cualquiera puede alcanzar.

Forte y su inseparable tormpeta
¿Por qué piensa que en Meaño la música es casi un fenómeno social por la cantidad de alumnos que tiene un concello tan pequeño?
Porque en Meaño yo diría que la música es un estilo de vida. La banda Unión Musical de Meaño es ya parte de los meañeses, y como tal la sienten. La música es una forma de expresión, Meaño no sería hoy lo mismo sin la música o sin su banda.
Usted será el primer alumno de la Escola de Altos Estudos Musicais de Santiago en impartir un máster class en el centro en que se formó. ¿Qué significa para usted?
No sabía de tal circunstancia que, desde luego, hace de esta máster class, si cabe, algo más emotivo. Siempre es especial regresar al lugar donde uno ha estudiado, máxime cuando ya han pasado diez años de mi etapa como alumno allí. Estoy deseando aprender con los alumnos y enseñarles también algo.
¿Cuál es consejo que siempre repite a sus alumnos en una de sus máster class?
El consejo que les digo siempre, nada más empezar, es que toquen con la máxima relajación posible, no forzar el sonido, no apretarse, se trata de disfrutar del sonido. Y luego el secreto del músico es la constancia y la perseverancia, el tener siempre presente que uno debe seguir esforzándose siempre para seguir mejorando.        
¿Le veremos por Meaño en uno de esos cursos o máster class que la Escuela acoge cada año en Semana Santa?
¿Por qué no? Fui alumno allí durante muchos años, y luego también profesor en la Escuela  durante otra etapa. Impartir un curso en Meaño sería una posibilidad a la par que un reto y, por supuesto, claro que una ilusión.

Con la Sinfónica de Sevilla, en cuarta fila a la izquierda de todo
¿Estar en la Real Sinfónica de Sevilla ha colmado sus aspiraciones?
Reconozco que uno de mis sueños desde niño era tocar en una orquesta sinfónica. Es súper emocionante levantarte cada día sabiendo que haces lo que de verdad te gusta y por aquello por lo que he luchado durante tantos años. La Real Orquesta Sinfónica de Sevilla es una formación muy reconocida dentro del panorama nacional, por lo que debo decir que estoy muy contento. Pero soy de los que pienso que algunos sueños están todavía por llegar.
¿En qué proyectos a mayores está metido ahora?
A corto plazo tocaré de concertista con la Real Orquesta Sinfónica de Sevilla una obra del compositor norteamericano Aaron Copland, titulada “Quiet City”. Será los días 14 y 15 de diciembre de 2017, y están todos invitados. Luego en enero seré profesor de la “Scotch College Symphony Orchestra” que tiene su sede en Melbourne, Australia. 
¿Y qué proyecto nuevo que se le ha pasado por la mente le haría una especial ilusión?
Me haría ilusión crear un dúo de trompeta y órgano, ese es otro de mis grandes retos. El órgano y la trompeta casan muy bien. Quizás pronto haya noticias sobre esto.
¿Un trompetista en el que le guste mirarse?
El sueco Hakan Hardenberger, tiene un sonido me encandila siempre. 


ooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo

  ROSANA DOMÍNGUEZ & BUMM  
Concerto de Santa Icía 2017.
Dirixe: Diego Javier Lorente

Se queres ver un fragmento da actuación da ensemble da BUMM acompañando á soprano meañesa Rosana Domínguez Rey no concerto de Santa Icía, celebrado o pasado sábado 18 de novembro, pincha no icono da imaxe da abaixo...







sábado, 11 de noviembre de 2017

conversas.com
Lino Padín Outón
Bodeguero del caíño D'Arvelos

Tercera y última entrega sobre los tinto de la D.O. Rías Baixas. Cuando empiezan a irrumpir con fuerza en el mercado estos tintos y 26 bodegas de la D.O. apuestan ya por unos caldos a los que los expertos conceden enorme potencial, son pocos los que se acuerdan en Luis Padín, un bodeguero de Castrelo que, afincado en el barrio de Piñeiros en Vilalonga (Sanxenxo), fue el auténtico pionero de los tintos Rías Baixas, con un caíño que él embotellaba ya a mediados de los 90 bajo su sello “D’Arvelos” al amparo de la D.O. Los defendió a capa y espada cuando en aquellos años se vivía la fiebre de la plantación de albariño, y se talaban por doquier cepas centenarias de caíño y espadeiro. Fallecido en 2012 su hijo Lino Padín continúa la saga de una bodega familiar cuyo caíño sigue siendo su bandera.



"MI PADRE SE PRESENTÓ A LA FIESTA DEL 

ALBARIÑO VENDIENDO SU CAÍÑO"


Lino Padín con su D'Arvelos
Cuando muchos se están subiendo hoy al carro de los tintos Rías Baixas, ¿siente que su padre, en los 90 un predicador en el desierto, es hoy un gran olvidado?
En buena parte sí, es cierto. Mi padre comenzó a elaborar su tinto caíño amparado en la D.O., a  mediados de los años 90, él fue el primero cuando no lo hacía nadie. Todavía conservo en casa botellas de la añada de 1997.
Contaba en cierta ocasión que parte de la culpa de apostar por el caíño la tuvo su madre.
Sí, tuvo una movida con su madre Aurelia que le reprendió cuando cortó unas cepas de caíño para plantar albariño. Y desde aquella, contaba, no cortó una cepa de tinto, y se decidió por elaborar el caíño dentro de la D.O.
¿Le tiraba mucha gente para atrás en su apuesta por el tinto?
Muchísima. Lo tildaron durante años de loco, de chalado, o se reían de él cuando todo el mundo cortaba el tinto, incluso cepas centenarias, para plantar albariño, que era el futuro. Pero mi padre, a inicios de los 90, cuando el tinto de la D.O. estaba ahí abajo, porque todo era la fiebre del albariño, peleó lo indecible y muchísimo contracorriente para defender el tinto, porque él estaba convencido de su potencial, el caíño era su bandera.
¿Tuvo dificultades para pasar las catas cuando el suyo era el único tinto de la D.O.?
No lo sé con precisión, pero alguna dificultad sí tenía referido.

La nueva imagen de la botella
De hecho él acudió a las primeras ediciones del Encontro co Viño de Autor en Meaño con su tinto.
Y no sólo al Encontro co Viño de Autor, sino que mi padre, allá por el año 2004, se plantó en una Festa do Albariño en Cambados, con un stand compartido con otro bodeguero de Vilalonga, y vendía en el Paseo da Calzada su caíño en plena Festa del Albariño.
¿De donde procede el nombre de D’Arvelos?
Es el nombre de una excelente parcela que tenemos en Castrelo.
¿Sigue siendo el caíño tinto el emblema de su bodega?
Sí, como en vida de mi padre. De hecho el 60 por ciento de nuestra producción es caíño tinto, sólo el 40 es albariño.
¿Dónde tiene sus parcelas?
En Castrelo y e Vilalonga. Están en plena costa, mismo aquí en Vilalonga tengo un viñedo que linda justo con el mar… estos sí son lo que se llaman literalmente “tintos del mar”.
¿Algún secreto para el laboreo?
Nunca utilizo herbicidas, ni cavo las viñas y sólo les corto la hierba. Además no las he abonado nunca, mantengo los terrenos pobres, es bueno para la calidad.
Algunos defienden, precisamente para la calidad, que en este tipo de variedad tinto es recomendable una poda en verde que limite la producción.
Son teorías que yo no me creo. En mis viñedos nunca lo he hecho, si acaso, cuando deshojo la viña en agosto, sí corto algunos racimos cativos que no han desarrollado.

Lino Padín bajo una de sus viñas de caíño a pie del mar
¿Piensa en ampliar la producción de tinto?
Con el caíño, que es la superficie que cultivaba en vida mi padre, voy servido, pero sí tengo ganas de plantar una parcela para elaborar un espadeiro.
¿El tinto se lo quitan de las manos?
Está muy demandado, es cierto. Mismo cuando me hago cargo de la bodega en 2012, que es cuando fallece mi padre, y con la crisis económica golpeando muy duro y después de una cosecha enorme que fue la de 2011, el tinto fue lo que mantuvo la bodega en ventas.
¿Dónde vende su caíño?
El 70 por ciento en Galicia, en buena restauración vinotecas
¿Y a qué precios se mueve en relación con el albariño?
Son vinos que están muy demandados y se mueven en precios medio-altos, esto es, equivalente a los albariños más preciados del mercado.
¿El que se sumen más bodegas al tinto Rías Baixas es bueno también para sus ventas?
Sí, porque contribuye a darlos conocer más, ya no sólo es mi padre predicando en el desierto, defendiendo el tinto a capa y espada. Y, cuando un amante de los tintos, prueba un caíño o un espadeiro Rías Baixas, ten por seguro que lo conquista, porque es un vino muy diferente a todo lo resto que haya probado en su vida.
Si su padre levantara la cabeza y viera el tirón que empieza a dar el tinto Rías Baixas…
Se mostraría tremendamente satisfecho de ver cuánta razón tenía, y lamento que no pueda verlo. Y hace 20 años mi padre preconizaba que, cuando varias bodegas se subieran al carro del tinto Rías Baixas, iban darle un vuelco a toda la concepción de la D.O.

sábado, 4 de noviembre de 2017

conversas.com
Pedro Ballesteros
Único Máster of Wine de España

En una entrada anterior nuestro particular Ventanuco ponía en escena los tintos Rías Baixas, la última apuesta del sector del vino en esta denominación de origen que hasta ahora ha sido sinónimo de blancos albariños.El valenciano Pedro Ballesteros es el único Máster of Wine de España, uno de los 340 miembros de 28 países que ha superado los rigurosos requerimientos para ingresar en la distinguida institución británica que promueve “la excelencia profesional y conocimiento en el arte, la ciencia y el negocio del vino”. Su opinión sobre el el potencial de los tintos Rías Baixas asoma hoy a la red a través de nuestra sección "Conversas.com".


"ESPERO VER PRONTO GRANDES ROSADOS

RÍAS BAIXAS"


Pedro Ballesteros es el único Máster of Wine que existe en España
¿Cómo calificaría la irrupción de la línea de tintos que empieza a emerger en la D.O. Rías Baixas?
El perfil de los mejores tintos Rías Baixas es en sí ya un estilo de vinos. Nunca en España hasta ahora se habían producido vinos tintos con esa combinación de frescura de los tintos atlánticos: son vinos vivos, alegres, originales, que evocan las aguas de mar y de las lluvias atlánticas, vinos de complejidad aromática y de gran persistencia, y que tienen además en su favor una graduación moderada,
¿Para que acompañaría un tinto Rías Baixas?
Son acompañantes ideales para la cocina más fina y moderna, que es una cocina que no casa bien con los tintos tánicos, enleñados, en exceso afrutados y de poca frescura, mientras que el tinto Rías Baixas es ideal para esa cocina.
¿Les ve potencial en el mercado?
Por supuesto. Los tintos atlánticos de Rías Baixas ocupan ya en la actualidad un nicho en el mapa mental de los apasionados del vino y, con el tiempo, pueden trasladar ese nicho al mercado. Siempre pensando en los segmentos de altos precios, porque no vale la pena el pararse en hacer un Rías Baixas corriente. Además, me regodeo en pensar cómo la extraordinaria diversidad de Rías Baixas y sus subregiones se retratará en esos vinos.


Pedro Ballesteros durante una cata de vino
Si fuera bodeguero en Rías Baixas ¿apostaría pues por plantar cepas de tinto?
Lo primero que haría, tanto si fuera bodeguero en Rías Baixas como si no lo fuera, sería estar gritando a los cuatro vientos la necesidad de apostar por programas de investigación, plantando variedades autóctonas y atlánticas en varios suelos, y analizando resultados. No tiene sentido ir con preconcepciones cuando se puede investigar. Esa sería mi apuesta. Es probable que O Condado y O Rosal vayan mejor para vino mut, distintos a los de O Salnés. Y jugaría mucho con estudiar el potencial que ofrece las comarcas del Ulla y Pedro de Soutomaior.
¿Puede que Rías Baixas consolide, a 20-30 años dentro de la D.O., un segmento de tinto con cierta notoriedad?
Rías Baixas es una D.O. de blancos, pero cuidado, no sólo de albariño. Grandes vinos de O Condado y O Rosal son multivarietales, y O Salnés tiene también un gran potencial para producir vinos bellísimos con otras variedades blancas. Mismo el caíño es una uva gozosa. Pero ojo, cualquiera puede plantar albariño. De hecho, ya los vecinos portugueses y hasta neozelandeses están produciendo albariños excelentes. Pero, eso sí, nadie puede copiar el terruño de las Rías Baixas. Y en esta opinión incluyo los tintos. Y una nota también para tener en cuenta, no sólo tinto, sino Rías Baixas puede producir grandes rosados atlánticos, y espero dentro de poco.