Opinión***

XOGO DE TRILEIROS

Trala COVID, politicamente, síntome orfo (sería un efecto secundario da vacina?). Non sei se este goberno e parlamento infatilizados é refrexo duha sociedade tamén infantilizada ou viceversa. A falta dunha explicación real e creíble sobre a causa do apagón eléctrico do pasado 28 de abril, acaba por abatirnos. Por senso común, cambiaba de canle cada vez que aparecía un argumento (ou reproche) político (carecía de interese), e procuraba explicacións de técnicos. A inexistencia dunha explicación veraz por parte da presidencia, de por si, apunta a un goberno que non atina co xogo de trileiros que se axuste aos intereses partidistas para explicar o acaecido. Menos mal que ao affaire do Papa veu ao rescate: acaparou portadas e tertulias por doquier. Así chegará o esquecemento. Sen unha soa responsabilidade política no asunto do apagón. Ao tempo.
Un último xogo de trileiros, travestido de interese xeral, é a consulta cidadá sobre OPA do BBVA ao Banco Sabadell. Acaso consultou á cidadanía cando a OPA de Santander ao Popular en 2019? Como un goberno consulta á cidadanía sobre algo que de por si non coñece, nen moito menos domina? Son un analfabeto bancario.

O resultado desa consulta tratará de servir como escapatoria ao goberno nunha decisión que se axuste aos intereses de partido (e Junts), pretextando unha presunta “vontade xeral”. Se é competencia do goberno decidir, que decida por canto é quen máis (e mellor) coñece o asunto. Se ocurre ao contrario nesa consulta, retorceranse as verbas do argumento ata que rime ben o discurso, ou os números da consulta ata encaixalo. Soará ben e o números darán, si ou si.
A credibilidade do goberno pica para abaixo. E a estos dous xogos de trileiros engádese aquel dos días de reflexión tomados polo presidente para madurar a dimisión. Quen más e quen menos intuía que non ía acaecer: se neste país non se dimite desde 1981 (fai 44 anos, cando a dimisión de Adolfo Suárez). En España, a ética persigue ao político, pero este corre máis. 

Opinión***

FOCO INFECTO

Desde fai un par de semanas volta a estar vertendo augas fecais o colector de saneamento municipal ao río Chanca, a altura do lugar de Abuín (Dena). A obturación no colector chegou estos días ao punto de afectar ao aliviadeiro polo que antes manaba, e que agora está tamén atascado. Por esta razón as augas fecais rebosan o pozo de rexistro (cunha profundidade de en torno a 1,70 metros), e saen formando un regueiro de augas fedorentas que, ao cabo de percorrer uns metros, verten ao cauce río. E desde aí este verquido chega ao humedal da desembocadura do Chanca, incluido da Rede Natural 2000, espazo considerado de especial protección autonómica e internacional. (Na imaxe verquido de fecais polo aliviadeiro de Abuín, captado o 16 de xaneiro)

Mais sen ruborizarse, o rexidor Carlos Viéitez e goberno local miran para outro lado. O mesmo fan algúns colectivos veciñais, que perden toda razón de ser para plegarse a unhas simpatías políticas no Meaño actual, onde o medo se impón por doquier.
Este verquido é un foco endémico de fecais que ninguén semella ter vontade real de solventar. Ata por parte dunha oposición, que se resigna plácida, limitándose a asomar cada dous meses nos plenos ordinarios, académicos, sen posicións de forza ou insurrección en situacións tan graves como esta. Ante elas, un cidadán de pro, se quere ser útil á sociedade, non pode ficar quedo. Desde aquí, nós non o facemos. (Abaixo, vídeo do verquido de fecais, aquí denunciado e gravado o 23 de xaneiro de 2025, coas augas sucias saíndo do pozo de rexistro do sanaemento municipal).

 

Tal ocurriu así en outubro de 2023. Daquela, este verquido, mantívose durante seis meses. Nese prazo, a oposición non pasou de visibilizalo manifestándoo nos plenos, pero ante a inhibición do rexidor, nen unha soa medida imaxinativa de forza. Tivo que ser unha denuncia formal dun lugareño, a título individual, elevado a Augas de Galicia, quen alertou a este órgano.
Ao final, o concello de Meaño foi sancionado por Augas de Galicia por un importe de 1.920 euros (pírrica multa para tamaño verquido… Durante seis meses!). Unha multa que non foi polo verquido en sí, senón porque -así o verbalizou a edil de M.I. Cristina Castro no pleno de fins de novembro- “o concello non subsanou o verquido (o de Abuín) despois de concederlle Augas de Galicia un prazo de tempo para facelo”. En total, unha sanción que abona o goberno local pola súa inhibición e deixadez ou que, mellor dito, abónase cos impostos municipais.

Verquido polo aliviadeiro en Abuín (foto captada o 12 de xaneiro)

 

Namentras non se aborde unha solución nese tramo, cómpre facer labores de mantemento e desobturación nese punto cada dous ou tres meses en outono-inverno, antes de que o verquido asome, e que este goberno non fai. Tocaría obrar como calquera veciño fai coas caneletas ante a inminencia do inverno coa a chegada das choivas, ou antigamente cando saíaan o avós cos legóns para que  as venidas non nos entraran na casa.
E un engadido. Este punto de Abuín, sáibao, agravouse desde cando as crecentes augas do polígono de Nantes conectan uns metros máis arriba co colector de Meaño. O grave é que esa conexión mantense de forma irregular desde 2007, porque o concello de Meaño autorizou entonces con Jorge Domínguez unha conexión provisional de obra (que non definitiva) cando se empezaban a mover os terreos, conexion que nunca se regularizou deste entonces. Así -esta é información, non opinión- permañece a día de hoxe. E un informe de Augas de Galicia, emitido en febreiro de 2017 anunciaba xa que o aporte do caudal de auga procedente do polígono de Nantes saturaría a EDAR, e que o bombeo do Pasales -así como o actual colector- non podería con ese incremento de caudal. Tal cal. En Meaño, un goberno local calado, sen ruborizarse. Todo un modelo de xestión (“ancha es Castilla!”).
 

 *** Opinión

CRIME EN COMPOSTELA

En ocasións sorpréndeste cando que un desos libros que te engaiola, non tes que buscalo en bibliotecas  ou grandes librarías, senón que das en él no medio da biblioteca familiar. Ocurríume estos días con “Crime en Compostela” (1984) de Carlos G. Reigosa, que puxen nas mans como un sin querer.
A choiva, pátina de fondo na novela, como sempre mollando Compostela (“chove en Santiago, meu dóce amor”, escribía García Lorca). Estos días chuviosos de xullo -contra natura- semelleban ideais para lela. A novela atrápate ao cabo dunhas páxinas, nada máis aterrar Nivardo Castro en Labacolla, e baixar cara á cidade no coche con Carlos Conde.
“Crime en Compostela” non é un novela negra ao uso. É tamén unha novela cultural que, polo día, mergulla ao lector nun percorrido histórico e artístico -non exento do grastronómico- polo Santiago monumental, coa catedral e o Pórtico da Gloria como meta. Un percorrido que conecta ao intre con todos os que tanto o pisamos durante anos, ou que fai ansialo ao lector atento que non o fixo aínda. Porque Santiago, impertérrito, atemporal, sempre agarda por ti. (“En Santiago, entras chorando e saes chorando”, dicíame unha enfermeira no vello Hospital Xeral de Galicia, unha frase na que, se te paras a pensalo, hai moita filosofía).

E tamén te atrapa na Compostela de noite, cos míticos pubs da zona vella, e os tugurios e prostíbulos das estradas da contorna, estos últimos só ao acceso de ousados, fracasados e fachéndosos que enchen o papo lucindo carteira e coche, vendo todo polo periscopio da pitrina.
“Crime en Compostela” refrenda aquel dito de Baltasar Gracián: “lo bueno, si breve, dos veces bueno”. A novela faino con apenas 200 páxinas. No persoal sinto que unha novela me prende cando, en troques de devorala, trato de racionala parar alongar o disfrute. E, engadido, ofrece un final que escapa do convencional e dos dóces empalagosos. Un final que, cando  a pechas, rabúñate como deixando gañas de seguir lendo outra entrega que, sabes moi ben, nunca chegará, o que fai de “Crime en Compostela” -en todas as súas acepcións- unha novela única.

 

 

O almacén municipal de Meaño, sito ao carón do pavillón de deportes de As Covas, amosa xa novos vestiarios. Que ninguén se engane e saque peito: estos vestiarios son forito dunha longa demanda dos traballadores para deixar atrás uns vestiarios inmundos, propios doutras latitudes, ao que acabou obrigando Inspección Laboral ao alcalde Carlos Viéitez, e selar o vello “cuchitril”. Non quedou outra. Pese a quen pese, este é un Ventanuco de librertade, e así chegarmos a ti. As fotos que compartimos falan soas. Por esta razón publicamos aquí integramente a nota de prensa remitida aos medios (a a este Ventanuco tamén), por Anxo Telmo Rincón, delegado do persoal funcionario do Concello de Meaño, que liderou con enteireza esta loita feita por dignidade. Desde aquí, no noso recoñecemento por ser valente, non pregarse ao abuso e loitar por unha razón digna. Nos, desde aquí, tratamos de imitalo e seguir o exemplo. 

LOITA LABORAL POLA DIGNIDADE

 

“Dende finais do mes de maio, os traballadores do Concello de Meaño xa podemos facer uso dos vestiarios construídos no almacén municipal de obras e servizos. Tiveron que pasar mais de catro anos desde que se lle pedira amigablemente ao alcalde a construción deste servizo, e mais de dous (outubro de 2021), dende que se presentara por rexistro a primeira de moitas solicitudes, ante as evasivas do alcalde. Finalmente houbo que presentar unha denuncia ante a inspección de traballo, en xaneiro de 2023 que lle obrigou á alcaldía cumprir coas Normas de seguridade e hixiene no traballo.

Novos vestiarios municipais (foto cedida)

O pasado xoves día 30 de maio, logo dunha semana utilizando as instalacións dos vestiarios, e ante a inexistencia dunha inauguración institucional, decidiuse, por parte de esta representación, facer un acto fora de horario laboral con tódolos compañeiros que quixesen asistir, para que coñecesen as instalacións e para insistirlle, a aqueles que a necesitasen, que están ao dispor de tódalas persoas traballadoras do concello de Meaño. Nesa mesma xuntanza, houbo uns petiscos para celebralo e tamén se descubriu unha placa na que rezaba: “Un dereito non é algo que alguén nos dá, é algo que ninguén nos pode quitar. Gracias á representación sindical e á inspección do traballo por facer cumprir este dereito”. Esta placa foi posta con intención de deixar claro que hai unhas obrigas e uns dereitos que uns e outros, debemos respectar, e que no caso de que non sexa así, hai mecanismos para garantir tales dereitos. Isto é básico nun estado de dereito. Pois ben, non sabemos a quen, pero non debeu gustar a colocación desta placa, porque hoxe venres 7 de xuño de 2024, alguén que aínda vive na idade media, arrancou a placa, supoñemos porque non está de acordo con que se garantan eses dereitos.

Novo cuarto con lavadora e secadora

Os vestiarios, como se pode apreciar nas imaxes que acompañan esta nota, son completos, funcionais e ademais esteticamente agradables, é dicir, acordes aos tempos. Parece que ao sr alcalde, lle resultan demasiado luxosos, e queixase de que é un exceso de cartos semellante investimento (146.820,40 euros). Non vimos daquela, por parte do alcalde, ningún comentario dicindo que os vestiarios existentes eran infrahumanos, ou indignos dos tempos nos que vivíamos, cando non había nin ducha, nin división entre homes e mulleres, entre outras... El compara os vestiarios cos do Real Madrid, pero en vez de facelo de xeito orgulloso, non, el fai esa cita de feito despectivo, como se os traballadores do concello que el preside non fosen merecedores duns vestiarios en condicións.

Antiguo vestiario inmundo, que o goberno local negábase a remodelar

Tamén cabe indicar, que o día que deu orde de trasladarnos aos novos vestiarios, se lle preguntou como se ía proceder coa limpeza, ao que respondeu que “había que organizar, pero unha vez por semana como mínimo”. Cabe resaltar pola nosa parte, que unha vez por semana non é suficiente, como así se pode verificar, e peor aínda, que non se limpe en toda a semana, como pasou nestes días. Polo tanto, queremos advertir, que estes vestiarios estragaranse tarde ou cedo senón se procede cunha limpeza periódica razoable acorde ao uso que se lle dá. E dificilmente se pode atender á limpeza dos edificios municipais, que cada vez son mais, senón lle aumentan as horas ao persoal de limpeza. (Abaixo, foto dos antiguos vestiarios)

Tamén queremos seguir informando que novamente, o sr alcalde, motivado neste caso pola celebración dese acto, segue pegando gritos e golpes coas portas nas dependencias municipais, tal cal macho dominante, supoñemos que pretendendo que os traballadores sexamos individuos submisos e que non lle reclamemos os nosos dereitos ou non lle critiquemos cando non cumpre cos mesmos. Equivócase, porque somos seres humanos que vivimos no ano 2024, e imos seguir reclamándolle que se comporte como unha persoa de este século e que respecte ás persoas traballadoras e ao dereito a ter unhas condicións dignas e a nos ser acosadas nin maltratadas. Xa se lle fixeron chegar varias solicitudes para que reconsiderara o seu trato, xa foi tamén tratado en Pleno do 11 de abril. Imos ter que denunciar como foi necesario no caso dos vestiarios?”

Anxo Telmo Rincón, delegado do persoal funcionario do Concello de Meaño

.

Praca colocada polos traballadores nos novos vestiarios, en lembranza a loita. Abaixo, o lugar da parede agora, unha vez alcalde mandou retirar a praca

  

 ***Opinión

Última entrada deste curso. Pechamos así este Ventanuco con antelación, apurados pola vendima que chega antes. Voltaremos o 14 de outubro, despois do Pilar. Farémolo, como sempre, con nova imaxe, novas historias, pero coa mesma ilusión para que nos segas lendo, e de poder seguir escribindo libres, sen ataduras. Digan o que digan e pese a quen pese. Sinceiramente, nós mesmos. 

EN OFF...

Por que o goberno local deixou impune a construcción de transformador eléctrico de Abuín (2019) que, segundo o informe do arquitecto (2020), incumple a normativa municipal?
Por que o goberno local tapou a empresa que, traballando na estrada de Cobas, accidentalmente fracturou o cruceiro de Vista Alegre, provocando á postre a súa caída en 2019? Por que tardou ata a marzo de 2021 en recoñecer a autoría da firma Taboada Ramos, cando ao rexidor lle constaba esa autoría desde xaneiro de 2020? E por que catro anos despois o cruceiro fendido amosa a mesma estampa?

Por que o alcalde Carlos Viéitez non defendeu os intereses xerais cando tocaba reclamar a devolución do importe da viaxe a Bruxelas que tivo que cancelarse pola COVID, devolución que se restituía por lei a todo aquel que reclamou en prazo? (O seu último argumento que “alguén” acabou abonándolle ao concello ese importe para compensalo é baladí: esa aportación a un concello ou institución non é posible efectualo).

Por que o concello de Meaño realizou un recheo ilegal no alto do monte da Toxa, empretando unhas 1.600 toneladas de terra, e sen proxecto, en solo rústico e saltándose a lei a que todos estamos obirgados? Ese recheo empezouse a efectuar en novembro de 2021, e o proxecto que tiveron que acabar facendo para lavar a infracción (e a cara) data de abril de 2022. E por que ese recheo segue a incumpir as condicións redactadas no seu propio proxecto?

Usía: Por que non defende os intereses do concello que vostede preside na obra da tubería da estrada de Padrenda a Cobas, cando, con acta notarial levantada ao efecto, constátase que a empresa soterreou un tubo de menor calidade e prezo (SN4) ao que figuraba no proxecto (SN8), logrando aforrarse uns 25.000 euros que se embolsou directamente a empresa, a costa da Deputación e do concello? E Por que cando cando coñeceu o “pelotazo”, non interviu para non pagar a parte proporcional do diñeiro concertado (5.000 euros, isto é, o 20% do 25.0000 que lle correspondía ao concello), ou, no seu caso, esixir a devolución?

Por que adicou 3.521,10 euros do erario público municipal nas calendarios do concello, repartidos no Nadal de 2022, no que, á postre, era un acto de súa pre-campaña, por canto nese calendario presentaba o lema "Traballo e realidades" que ía a ser (e foi) o lema oficial de Veciños de Meaño na campaña electoral das municipais de maio? E por que os demáis grupos políticos (M.I, PP, PSOE e BNG) tendo constancia fidedigna do facturado e do emprego irregular dese lema están calados como petos sen saír á palestra para depurar responsabilidades do diñeiro “tangado” ás arcas públicas?

E, a última: por que se enrocou defendendo un proxecto baseado no eufemismo de “encapsular o amianto” do pavillón de As Covas, cando a lei de por si impedía esta manipulación desde abril de 2022?. E por que agora se da pompa fotografiándose  na obra do pavillón para presumir da retirada do amianto? (que ese mérito non é de usía: se vostede, tal como se pode comprobar nas videoactas dos plenos defendía a capa e espada o "encapsulado" e non vía necesario retirar!). Un chisco de criterio (e bo gusto) por favor, en defensa do interese público. 
 
 

***Opinión

Cuestión de conciencia

Esgotamos o tempo para poder voltar a ser realmente libres no Meaño que nos toca vivir. E ser libres ten o seu prezo, manterse erguido ante os vacíos e as presións resulta duro. Hai quen opta por dar un paso a un lado e afastarse. Nós seguimos incólumes, como nos ensinaron os maiores de ben, a ser educados, a non mentir de xeito deliberado.
Mark Twain escribiu “a conciencia é o peso máis grande que o ser humano pode arrastrar durante o resto da vida” ("Un ianqui na corte do rei Arturo"). Penso que, á hora de mentir, os políticos non teñen conciencia, mentras braman nos mítins mentiras edulcoradas, arroupados polos palmeiros que completan o marco para suxestionarte (“a suxestión da masa” de Gobbels na Alemaña nazi, do que logo deixamos unhas perlas).

Toca sentirse en paz con un mesmo. Compre que saiba, asiduo lector, que o emprego do lema “Traballo e realidades", por parte da formación Veciños de Meaño, foi posto en escena no Nadal con fondos públicos. Un eslogan que sobrepasa o ético para ser susceptible de entrar no eido legal. E é que “Traballo e realidades” foi o lema anunciado na portada dos calendarios do pasado Nadal, publicados polo concello, onde na portada aparecía o rexidor Carlos Viéitez investido como cofrade na Festa do Viño. Logo, a primeira parte do calendario estaba reservado a publicitar as obras municipais ante o ano electoral, deixando as migallas da segunda metade do ano para as asociacións.

Portada do calendario, co lema a esquerda baixo a imaxe do rexedor

O pasado mes de marzo facíase público en pleno (ver videoacta de pleno web municipal) un reparo da secretaria municipal en alusión á maquetación e impresión de 1.500 calendarios de 14 páxinas, e que tivo un coste de 3.521,10 euros, abonados polo concello. No devandito reparo, textualmente reza: “a portada dos calendarios considérase que excede o que se pode considerar publicidade institucional, entrando no ámbito dos logros dunha persona que encarna un órgano de goberno, a alcaldía, realzando a súa imaxe”.
Daquela carecía de valor o lema “Traballo e realidades”, ata que, agora si, vóltase a a empregar como eslogan oficial en campaña por parte da alcaldía para o súa agrupación política. Un diñeiro público que se empregaba en Nadal para lanzar o que logo sería lema de campaña de Veciños de Meaño. Unha mágoa de utillización de diñeiro público para un fin partidista.

*********************************

OS PRINCIPIOS DE GOBBELS (Alemaña nazi)
Principio de progapanda: “A propaganda debe limitarse a un número pequeno de ideas y repetilas incansablemente (…). Se unha mentira se repite suficientemente, acaba por convertirse en verdade”.
Principio de verosimilitude: “Construir argumentos a partir de fontes diversas, a través dos chamados globos sondas ou de informaciones fragmentarias”.
Principio de esaxeración y desfiguración: “Convertir calquera anécdota, por pequena que sexa, en ameaza grave”.
Principio de simplificación e inimigo único: “Adoptar unha única idea, un único símbolo. Individualizar ao adversario nun único enemigo”.
Principio de transposición: “Cargar sobre o adversario os propios erros ou defectos, respondendo ao ataque con ataque. Se no podes negar as malas noticias, inventa outras que as distraian”.
 
Curioso, verdade?
 
 
 
 

HEMEROTECA: Desde aquí retrotaémonos a xuño de 2019, cando un asiduo lector deste Ventanuco, e veciño de Meaño (do cal, como entonces, omitimos nome a petición del mesmo), remitía entonces a través da rede esta carta ao presidente do goberno, Pedro Sánchez. Unha misiva que, a par, enviaba por correo-e este portal para compartir desde aquí cos lectores a súa desazón pola posición do PSOE meañes de, como "el perro del hortelano: no come ni deja comer": non quería presentar candidato a alcaldía, e votou en contra dos outros dous que se presentaban ¿? Na práctica era un xogo de trileiros para permitir que o PP collera a alcaldía en base un pacto "de facto" PP+PSOE, e que o novo alcalde recoñecía na sesión, nada máis acabar de coller a vara de mando. Unha carta a que nos referimos e que, nestas dúas entradas con vista atrás, ante a cita electoral, pode resultar de interese voltar a ler para reflexionar. Como empezaba a canción de Patxi Andión: "A quién corresponda..."

Estimado Señor Sánchez:

Nunca tanto he sopesado una decisión como la que, con gran pesar, he tomado y con esta misiva le doy a conocer.

Es un problema de dos partidos? O más?

Desde que con unos diez años (a principios de los ochenta) viese una pintada en una pared en mi pueblo, Meaño, que rezaba «vota AP» y le preguntase a mi madre que qué significaba, su respuesta caló tan hondo en mi, que formó en ese mismo instante la línea de lo que, a la postre, sería mi forma de pensar, mi forma de ser, en definitiva, mis principios. Sólo me dijo “esa es la gente que tiene dinero, y que no quiere que los que somos pobres algún día lleguemos a tenerlo o a ser algo en la vida”.

Palabras sencillas y puede que excesivas, venidas de una mujer trabajadora como seguramente usted no pueda llegarse a imaginar. Que, como la gran mayoría de las mujeres de su época, sacrificaron su vida para darle lo mejor a sus hijos. Que vivieron la emigración, lejos de sus seres queridos para poder labrarse un futuro que en este país se antojaba imposible. Y sus palabras se vieron magnificadas por el recuerdo de ver llorar a mi padre, estando en la emigración (porque sí, Señor Sánchez, yo estuve hasta los seis años viviendo con mis padres en un país extrajero). Y comprendo ahora la razón de sus lágrimas.

A partir de ese instante quedaron establecidas las directrices ideológicas de mi pensamiento, que años más tarde me llevarían a optar por el partido que ahora usted preside.

Efectivamente, Señor Sánchez. Desde que pude ejercitar el derecho más grande que nos ha dado la democracia, mi voto se ha decantado siempre por el partido que usted ahora preside, aun estando muchas veces en el límite de coincidencia de principios. Esos mismos que usted tuvo cuando, dignamente, renunció a su acta para no votar a favor de los herederos de la pintada a la que me refería en el inicio de mis palabras. Acto del que debe enorgullecerse; acto del que me he enorgullecido, al igual miles de personas. Coherencia y principios: Una rara avis en nuestro país.

Sin embargo, mi pueblo, como si nunca se hubiese borrado esa maldita pintada, vota mayoritariamente a sus herederos que, salvo con agrupaciones independientes en elecciones municipales, jamás han perdido una sola elección, fuere del tipo que fuere.

Edificio del concello de Meaño

Y este 2019, tras dieciséis años consecutivos de dominio conservador, se abre la posibilidad de introducir una bocanada de aire fresco que regenere años de conservadurismo y ostracismo. Que devuelva la ilusión. Que permita medrar a mi querido pueblo. Un partido independiente (con cinco ediles) y el partido por usted presidido (con dos), frente a los seis conservadores, tienen una oportunidad única de colaborar para cambiar el futuro.

Un partido que, aunque independiente, está formado en una parte importante por simpatizantes del partido que usted preside y que han optado por esa opción (lo reconozco, yo también), por ser la única viable para poder cambiar el gobierno municipal.

Felicite usted a sus dos candidatos (por cierto, no afiliados al partido que usted preside) y, por encima de todo, a Doña Icía García Fernández, Secretaria de su partido en Meaño y Vicesecretaria General de Igualdad en Galicia, así como su director superior, Don Gonzalo Caballero Míguez, por haber conseguido algo inaudito en Meaño a partir de ahora: poner de acuerdo a todo un pueblo a la hora de votar al partido que usted preside.

Y es que, y finalizo ya, esa es también mi decisión: NO VOTAR  más a un partido que ha traicionado lo más sagrado: LA CONFIANZA. Me siento abatido, defraudado, confundido, triste. No lo entiendo Señor Sánchez. De verdad que no lo entiendo.

Nos ha abocado (sí, usted, como último responsable) a tomar una decisión que nos rasgará el alma por el resto de nuestros días. Pero, entiéndalo. Sé que me entiende. La traición no se puede perdonar. Usted, en mi caso, tampoco lo haría.

Estará leyendo el presidente esta carta?

Después de muchos años, nuestros caminos deben separarse. Pero antes, permítame un consejo: cuide mucho los colaboradores que elige, puesto que ya lo dice el refrán: "a manos de traidores, perecen buenos servidores".

Tras el día 26 de mayo, nos sentimos alegres y exultantes por haber obtenido un resultado que permitía poner fin a 16 años de hegemonía conservadora, pensando en la lógica colaboración entre independientes y el partido por usted presidido. Sin embargo, ha querido el destino que los principios sean escasos en este mundo, y que pocas personas sean agraciados con ellos. Yo me considero un hombre de principios. A usted lo considero un hombre de principios. Pero desgraciadamente esta consideración, ni mucho menos puede hacerse extensible a la formación local de su partido.

Entendería que se negasen a pactar por principios, por cuestiones programáticas, por cualquier motivo razonado. Pero lo que no puedo alcanzar a comprender es que lo hagan por afán de venganza personal que, a día de hoy, es la única que mueve la negativa a pactar. Pero, sobre todo, lo que más duele son los modos con que lo han hecho: mintiendo, engañando, faltando al respeto e insultando. Su partido, mi partido, no es así.

Y a usted lo considero un buen servidor… pero tengo principios.

Atentamente.

************************

Sobre o "pacto de facto" PP+PSOE, aquí o documento probatorio:

DECLARACIÓN PÚBLICA DE CARLOS VIÉTEZ (alcalde)

Patxi Andión: "A quien corresponda..."

***Opinión

MONTESQUIEU

As posicións políticas cada vez máis simplistas e polarizadas, fan que se mude a argumentación pola descalificación, que se reduza o pensamento ao “todo que o que non está conmigo está contra min”, e que as políticas populistas asomen por doquier.
Aristóteles xa o advertía: a demagoxia é o modelo de goberno que asoma cando a democracia se corrompe. Cara ese risco camiñamos. O momento actual alértanos de que priman reformas para correxir os vicios que corrompen os modelos democráticos.

No modelo español, case toca reler a Montesquieu, que fóra quen concebiu a idea da separación de poderes. Tres poderes: lexislativo, executivo e xudicial, e os tres -esta é a clave-, en mans independentes. Montesquieu advertíao xa: “cando os poderes lexislativo e executivo atópanse reunidos nunha mesma persoa ou corporación, entonces non hai libertade, porque é de temer que o monarca ou o senado fagan leis tiránicas para ser executadas do mesmo xeito”.
En España, de partida, tocánse o lexislativo e o executivo, por canto presidente e, actualmente, 16 do 22 ministros, son deputados e forman parte activa para decidir no lexislativo. Pode un xuíz en activo ser deputado a vez?. Entonces: por que si pode selo un ministro ou presidente? O principio de Montesquieu féndese de base.

Tocaría quizais empezar a sopesar unhas eleccións presidenciais, onde o candidato á presidencia do Estado (ou da comunidade autónoma) tivera que concurrir aos comicios acompañados polo seu elenco de ministros. A ver quen era o presidenciable que se presentaba con un filósofo como ministro de Sanidade (leáse Salvador Illa), ou, como ministra de Educación, con unha Pilar Alegría, diplomada en Maxisterio que nunca exerceu a docencia. Por poñer dous exemplos recentes. Sonroxaríanse. Quen así o fixera, colleitaría froito da proposta. Cando menos, a cidadanía tería dereito a non ser timada, como agora o está sendo. E a partir de aí, e durante catro anos, tocaríalle ao lexislativo, amén de concebir e aprobar leis e como representantes permañentes da cidadanía que son, controlar a ese executivo en pro dun equilibrio xusto e san. 

 *** Opinión

Pisando charcos
 
 
A infantilización consume a corporación meañesa, onde a posverdade e partidocracia aprópiase da esencia da administración local. Evidenciouse no pleno deste pasado venres (por día 27 de xaneiro), abordando a situación do comedor escolar CEIP de Coirón, pero non debatindo sobre o qué, senón sobre o cómo. Foi máis de hora e media mareando a perdiz, convertindo a sesión nunha xuntanza “ad libitum”, pisando charcos ata derivar nun debate bizantino que estaba abocado a rematar por inanición.

O primeiro paso do rexidor foi saltarse a orde do día, para non abordar a moción -que el mesmo aceptara a trámite-, e que presentaba un dos grupos da oposición. Este asunto veu mal parido desde o arranque en setembro: Carlos Viéitez levara a pleno por vía de urxencia solicitar á Xunta que ésta asumira o comedor de Coirón. Fíxoo sen ter testado antes a posición das familias. E, pola súa banda, os grupos da oposición votaran a favor sen valorar aquel día o carecer de información pola premura, e sen medir as consecuencias -catering e recorte de horario post-comedor- que podían derivarse. (Na foto, o presidente de ANPA Óscar Muñiz, intervindo no pleno)

Logo do acordado, o goberno local non trasladou información algunha á outra parte afectada (familias). E, a maiores, a Concellería de Educación (ou representante) non acudiu esta semana ao Consello Escolar, convocado para abordar a situación do comedor, nen tampouco asistiu á asemblea da ANPA convocada a efecto, e para a que cursaran aviso ás partes.

Así as cousas, todo quedou abocado a un pleno -cheo de xente coa asistencia das familias-, onde a estratexia era bloquear unha moción que dous grupos (goberno de Carlos Viéitez e PSOE) non querían tratar, apelando a unha xuntaza posterior, onde, previsiblemente, acordarían o mesmo. Certo que, de obrar así, obrigaríase a un segundo pleno, por canto só é este (que non outra instancia), o que pode revocar un acordo plenario anterior. Nesta sesión só cabía retirar a moción ou, de aceptar a urxencia, votarse, nen máis nen menos. O resto, foi meterse nun xardín e marear a perdiz, mesmo con argumentos que acabaton por tornarse infantiloides (que se quitas iso, que se pos isto, que se as familias estaban politizadas, que se se venden e se mercan votos, que se si, que se non, pero, se non? pero… E se si?...) Ao final, á hora de votar, o dos nenos: ti con que vas neste partido? Quen vai gañar?... Pois eu, con eles. E así, os tres favor. Ai! Carretero: para ese viaje, no hacían falta esas alforjas”.

P.D.: Cando se recupere a videoacta na plataforma, serviremos o enlace desde aquí: ver e escoitar para crer, para saber da posición e dos argumentos de cada quen e que poidas tirar e conclusións sen prexuízos.