Respira Meaño. Nesta campaña 2024-25 grazas a teu pulo, seguimos no aire. Desde aquí, libres, contra vento e marea, abrimos este particular Ventanuco cada fin de semana, coa Páxina Principal e as pestanas "Meañoleando" e "No retrovisor" (fotos antigas). Somos un espazo e unha canle para chegar e compartir, co pretexto de Meaño no medio de nós. Unha historia por descubrir e, de paso, achegarnos un pouco máis, tamén a un mesmo, nen máis nen menos. Sen pretensións.
sábado, 27 de abril de 2024
Hai
renuncias, dimisións, marchas atrás e sainetes.
As palabras agora son cada vez máis etéreas, volátiles como o vento, sen o peso de antes. Principios como
integridade, honradez (ética e económica) e altura de miras polo interese común, quedaron atrás.
Este fin de semana toca vivir o último sainete, máis próximo ao populismo
latino e ao caudillismo de outrora.
Me voy, pues, sin que nadie me lo haya pedido, desoyendo
la petición y las presiones con las que se me ha instado a permanecer en mi
puesto, con el convencimiento de que este comportamiento, por poco comprensible
que pueda parecer a primera vista, es el que creo que mi patria me exige en este
momento.
domingo, 21 de abril de 2024
Balonmano femenino – División de Honor Plata Femenina
EL ASMUBAL GANA
EN TENERIFE Y ELUDE EL DESCENSO
TENERIFE: 32: Daniela; Garrido (5), Guidoarca (10), Quevedo (4), Laura (1), Paula (4), Miskinich (2), Alexia (6), Shulzhenka y Mara.
INELSA ASMUBAL, 34: Pulti (1), Caneda, Ligero; Sineiro, Agustina (1), Sabela (4), Micaela (4), Fajardo (17), Currás, Cores (2), Miniño (5), Rey y Victoria.
Árbitros:
hermanos Vera Ávila. Excluyeron por dos minutos
a Miskinich (min. 18), Laura (min. 41) y Alexia (min. 57) por el Tenerife; y a
Victoria (min. 13) y Cores (min. 15) por el Asmubal
Resultado
al descanso: 16-18
Incidencias: Partido perteneciente a la 26 y última de liga.
Pabellón Municipal Barrio de la Salud
(Santa Cruz de Tenerife).
Parciales cada 5 minutos |
El Inelsa Solar Asmubal logró la hombrada de imponerse por primera vez -en las tres temporadas jugadas en esta categoría- en las islas Canarias, derrotando ayer sábado (por día 21 de abril) al Tenerife, que marchaba sexto en tabla, y al que doblegó por 32-34. Lo hizo en uno de sus mejores partidos de la temporada, con una Carol Ferreira Fajardo imperial. La pivote brasileña, uno de los grandes valores el club y de las mejores de la liga en su demarcación, fue un ciclón para el club tinerfeño, materializado la friolera de 17 goles, más de 50 por ciento de los anotados por el equipo verdinegro.
El Inelsa Solar tras ganar en Tenerife ayer sábado |
En esta última jornada, cuatro eran los equipos implicados en el descenso: Palencia Turismo, el Siero asturiano, Asmubal y el Fuentes Carrionas palentino, los cuatro en tan sólo un punto de diferencia. Y esta jornada fratricida se resolvió con resultados muy ajustados: el Fuentes Carrionas se impuso como local ante Porriño (37-36), con un gol de la victoria falta de tan sólo 3 segundos para el final; el Palencia empató en Gijón (25-25), y el Siero cayó en A Cañiza, también por un gol (27-26). De todos ellos, el Sieiro es el gran damnificado: acaba como colista y descendido, empatado a 16 puntos con el Palencia, ante el que cede por golaveraje. Por arriba, el Asmubal finaliza undécimo, en una liga de 14 equipos, merced a las victorias de las dos últimas jornadas. (En la foto, la pivote Carol Ferreira Fajardo)
Tras tanto sufrir, toca reláx... Y la Quinta de San Amaro en Meaño es el lugar idea para ello |
Cielo y purgatorio. Así se resumen las dos últimas históricas temporadas disputadas en la División de Plata nacional -tercera en la práctica del balonmano español femenino-. En la 2022-23, subcampeonas de liga, tocando el cielo disputando una eliminatoria para ascender a Oro. En esta, llegó el sufrimiento, rozando siempre descenso en los dos últimos meses. La causa, ni más ni menos, en infortunio con las lesiones de larga duración en jugadoras claves para un plantel de por sí corto. El acierto, Juan Costas en el banco que, a pesar de las adversidades, supo exprimir como nadie al equipo. Trabajador incansable, metódico y gran motivador, supo mantener a flote a sus jugadoras con mano ducha. (En la foto, el técnico Juan Costas)
Llegado a puerto, el Inelsa Solar se mantiene a flote para felicidad de muchos (y pesar de algunos en un Meaño tan polarizado que, sin espíritu deportivo alguno, ven más allá del deporte).
Imos Meaño!!!!
domingo, 14 de abril de 2024
hemeroteca
Naceu
fai 62 anos na parroquia bergantiña de Tello, peros de Ponteceso. Xosé Soneira
Lema chegou á Dena fai 26 anos para exercer como cura párroco. En 1990 tamén se
fixo cargo de Meaño tras a morte do seu predecesor -Desiderio Dovalo- nesta parroquia. Fai poucas semanas era nomeado vicario de Pontevedra. Este fin de semana despídese da súas parroquias, nunha homenaxe que lle
renden os que foran seu veciños durante este tempo.
“QUIXEN QUE A MIÑA VIDA FORA COHERENTE CO QUE DICÍA”
Que
é o mellor e o peor que se leva de Dena de Meaño despois de tantos anos?
O mellor
é o coñecemento da realidade destas persoas e das súas actitudes. Tamén o
coñecemento desta cultura, deste xeito de ser. O peor, tal vez, ás veces, a
incomprensión diso que un di, e que, en ocasións, nunha terra tan fermosa coma
esta, as xentes non semellan responden a esa beleza, no senso en que deberían
cultivarse más humán e intelectualmente.
Facendo "exame de conciencia" do tempo pasado aquí: de que se arrepinte vostede?
De
ter levantado, en ocasións, a voz á xente, e que, se non o tivera feito, sería
mellor. Non me arrepinto do que dixen nunca, pero si do ton no que o dixen.
Teño que pedir perdón á xente por iso. (Foto de 1997, tomada na entrada da rectoral de Dena)
Vostede
foi un home preocupando polo patrimonio artístico das igrexas. Agora que se vai: qué
cousas quedan por facer neste eido?
En
Dena, restaurar algúns cruceiros destruidos ou semiderruidos, aos que había que
colocarlles as cruces de pedra ou outras pezas que lles faltan. En Meaño urxe
rematar as reformas para a recuperación da casa rectoral, salvar o piorno anexo
que data do século XVIII e que é unha mágoa o estado no que está, e logo facer
reformas no interior da igrexa románica co gallo de embelecela, por exemplo, no chan, no coro o una tribuna.
Cal vai ser a súa primeira preocupación como
novo vicario?
A
función do vicario está moito en relación cos dictames de arcebispo, e a día de
hoxe non hai ningunha encomendación especial.
Dóelle deixar isto despois de vintaseis anos?
Si,
dóeme moito. Din que o cura está casado coa su parroquia. Certo. Para min a
miña señora é a parroquia, é un desprendemento que sempre doe.
Como
lle gustaría que o lembraran as xentes de Dena e Meaño?
Coma
unha persoa que levou a cabo un labor evanxélico, que fixo as cousas con claridade,
que tratou de dialogar cos veciños e que se sentiu amigo de todos, aínda que,
ao mellor, non todos o recoñeceran como amigo. Quixen que a miña vida fora
coherente co que dicía, e que por iso me lembren.
Que
é o mellor e o peor que se leva de Dena de Meaño despois de tantos anos?
O mellor
é o coñecemento da realidade destas persoas e das súas actitudes. Tamén o
coñecemento desta cultura, deste xeito de ser. O peor, tal vez, ás veces, a
incomprensión diso que un di, e que, en ocasións, nunha terra tan fermosa coma
esta, as xentes non semellan responden a esa beleza, no senso en que deberían
cultivarse más humán e intelectualmente.
Facendo "exame de conciencia" do tempo pasado aquí: de que se arrepinte vostede?
De
ter levantado, en ocasións, a voz á xente, e que, se non o tivera feito, sería
mellor. Non me arrepinto do que dixen nunca, pero si do ton no que o dixen.
Teño que pedir perdón á xente por iso. (Foto de 1997, tomada na entrada da rectoral de Dena)
Vostede
foi un home preocupando polo patrimonio artístico das igrexas. Agora que se vai: qué
cousas quedan por facer neste eido?
En
Dena, restaurar algúns cruceiros destruidos ou semiderruidos, aos que había que
colocarlles as cruces de pedra ou outras pezas que lles faltan. En Meaño urxe
rematar as reformas para a recuperación da casa rectoral, salvar o piorno anexo
que data do século XVIII e que é unha mágoa o estado no que está, e logo facer
reformas no interior da igrexa románica co gallo de embelecela, por exemplo, no chan, no coro o una tribuna.
Cal vai ser a súa primeira preocupación como
novo vicario?
A
función do vicario está moito en relación cos dictames de arcebispo, e a día de
hoxe non hai ningunha encomendación especial.
Dóelle deixar isto despois de vintaseis anos?
Si,
dóeme moito. Din que o cura está casado coa su parroquia. Certo. Para min a
miña señora é a parroquia, é un desprendemento que sempre doe.
Como
lle gustaría que o lembraran as xentes de Dena e Meaño?
Coma
unha persoa que levou a cabo un labor evanxélico, que fixo as cousas con claridade,
que tratou de dialogar cos veciños e que se sentiu amigo de todos, aínda que,
ao mellor, non todos o recoñeceran como amigo. Quixen que a miña vida fora
coherente co que dicía, e que por iso me lembren.
domingo, 7 de abril de 2024
NINGUEN CONTARÁ A VERDADE (II)...
a O. P. A.