Polo ventanuco
Respira Meaño, neste 2023, grazas ao teu pulo, cumprimos os 10 anos no aire. Seguiremos a subir ata aquí, contra vento e marea, cada fin de semana, desde a Páxina Principal e as pestanas "Meañoleando" (a bote pronto) e "No retrovisor" (fotos antigas). Somos un espazo para encontros e reencontros, unha canle para chegar e compartir, co pretexto de Meaño no medio de nós. Unha historia por descubrir e, de paso, achegarnos un pouco máis, tamén a un mesmo, nen máis nen menos. Sen pretensións.
sábado, 27 de abril de 2024
Hai
renuncias, dimisións, marchas atrás e sainetes.
As palabras agora son cada vez máis etéreas, volátiles como o vento, sen o peso de antes. Principios como
integridade, honradez (ética e económica) e altura de miras polo interese común, quedaron atrás.
Este fin de semana toca vivir o último sainete, máis próximo ao populismo
latino e ao caudillismo de outrora.
Me voy, pues, sin que nadie me lo haya pedido, desoyendo
la petición y las presiones con las que se me ha instado a permanecer en mi
puesto, con el convencimiento de que este comportamiento, por poco comprensible
que pueda parecer a primera vista, es el que creo que mi patria me exige en este
momento.
domingo, 21 de abril de 2024
Balonmano femenino – División de Honor Plata Femenina
EL ASMUBAL GANA
EN TENERIFE Y ELUDE EL DESCENSO
TENERIFE: 32: Daniela; Garrido (5), Guidoarca (10), Quevedo (4), Laura (1), Paula (4), Miskinich (2), Alexia (6), Shulzhenka y Mara.
INELSA ASMUBAL, 34: Pulti (1), Caneda, Ligero; Sineiro, Agustina (1), Sabela (4), Micaela (4), Fajardo (17), Currás, Cores (2), Miniño (5), Rey y Victoria.
Árbitros:
hermanos Vera Ávila. Excluyeron por dos minutos
a Miskinich (min. 18), Laura (min. 41) y Alexia (min. 57) por el Tenerife; y a
Victoria (min. 13) y Cores (min. 15) por el Asmubal
Resultado
al descanso: 16-18
Incidencias: Partido perteneciente a la 26 y última de liga.
Pabellón Municipal Barrio de la Salud
(Santa Cruz de Tenerife).
Parciales cada 5 minutos |
El Inelsa Solar Asmubal logró la hombrada de imponerse por primera vez -en las tres temporadas jugadas en esta categoría- en las islas Canarias, derrotando ayer sábado (por día 21 de abril) al Tenerife, que marchaba sexto en tabla, y al que doblegó por 32-34. Lo hizo en uno de sus mejores partidos de la temporada, con una Carol Ferreira Fajardo imperial. La pivote brasileña, uno de los grandes valores el club y de las mejores de la liga en su demarcación, fue un ciclón para el club tinerfeño, materializado la friolera de 17 goles, más de 50 por ciento de los anotados por el equipo verdinegro.
El Inelsa Solar tras ganar en Tenerife ayer sábado |
En esta última jornada, cuatro eran los equipos implicados en el descenso: Palencia Turismo, el Siero asturiano, Asmubal y el Fuentes Carrionas palentino, los cuatro en tan sólo un punto de diferencia. Y esta jornada fratricida se resolvió con resultados muy ajustados: el Fuentes Carrionas se impuso como local ante Porriño (37-36), con un gol de la victoria falta de tan sólo 3 segundos para el final; el Palencia empató en Gijón (25-25), y el Siero cayó en A Cañiza, también por un gol (27-26). De todos ellos, el Sieiro es el gran damnificado: acaba como colista y descendido, empatado a 16 puntos con el Palencia, ante el que cede por golaveraje. Por arriba, el Asmubal finaliza undécimo, en una liga de 14 equipos, merced a las victorias de las dos últimas jornadas. (En la foto, la pivote Carol Ferreira Fajardo)
Tras tanto sufrir, toca reláx... Y la Quinta de San Amaro en Meaño es el lugar idea para ello |
Cielo y purgatorio. Así se resumen las dos últimas históricas temporadas disputadas en la División de Plata nacional -tercera en la práctica del balonmano español femenino-. En la 2022-23, subcampeonas de liga, tocando el cielo disputando una eliminatoria para ascender a Oro. En esta, llegó el sufrimiento, rozando siempre descenso en los dos últimos meses. La causa, ni más ni menos, en infortunio con las lesiones de larga duración en jugadoras claves para un plantel de por sí corto. El acierto, Juan Costas en el banco que, a pesar de las adversidades, supo exprimir como nadie al equipo. Trabajador incansable, metódico y gran motivador, supo mantener a flote a sus jugadoras con mano ducha. (En la foto, el técnico Juan Costas)
Llegado a puerto, el Inelsa Solar se mantiene a flote para felicidad de muchos (y pesar de algunos en un Meaño tan polarizado que, sin espíritu deportivo alguno, ven más allá del deporte).
Imos Meaño!!!!
domingo, 14 de abril de 2024
hemeroteca
Naceu
fai 62 anos na parroquia bergantiña de Tello, peros de Ponteceso. Xosé Soneira
Lema chegou á Dena fai 26 anos para exercer como cura párroco. En 1990 tamén se
fixo cargo de Meaño tras a morte do seu predecesor -Desiderio Dovalo- nesta parroquia. Fai poucas semanas era nomeado vicario de Pontevedra. Este fin de semana despídese da súas parroquias, nunha homenaxe que lle
renden os que foran seu veciños durante este tempo.
“QUIXEN QUE A MIÑA VIDA FORA COHERENTE CO QUE DICÍA”
Que
é o mellor e o peor que se leva de Dena de Meaño despois de tantos anos?
O mellor
é o coñecemento da realidade destas persoas e das súas actitudes. Tamén o
coñecemento desta cultura, deste xeito de ser. O peor, tal vez, ás veces, a
incomprensión diso que un di, e que, en ocasións, nunha terra tan fermosa coma
esta, as xentes non semellan responden a esa beleza, no senso en que deberían
cultivarse más humán e intelectualmente.
Facendo "exame de conciencia" do tempo pasado aquí: de que se arrepinte vostede?
De
ter levantado, en ocasións, a voz á xente, e que, se non o tivera feito, sería
mellor. Non me arrepinto do que dixen nunca, pero si do ton no que o dixen.
Teño que pedir perdón á xente por iso. (Foto de 1997, tomada na entrada da rectoral de Dena)
Vostede
foi un home preocupando polo patrimonio artístico das igrexas. Agora que se vai: qué
cousas quedan por facer neste eido?
En
Dena, restaurar algúns cruceiros destruidos ou semiderruidos, aos que había que
colocarlles as cruces de pedra ou outras pezas que lles faltan. En Meaño urxe
rematar as reformas para a recuperación da casa rectoral, salvar o piorno anexo
que data do século XVIII e que é unha mágoa o estado no que está, e logo facer
reformas no interior da igrexa románica co gallo de embelecela, por exemplo, no chan, no coro o una tribuna.
Cal vai ser a súa primeira preocupación como
novo vicario?
A
función do vicario está moito en relación cos dictames de arcebispo, e a día de
hoxe non hai ningunha encomendación especial.
Dóelle deixar isto despois de vintaseis anos?
Si,
dóeme moito. Din que o cura está casado coa su parroquia. Certo. Para min a
miña señora é a parroquia, é un desprendemento que sempre doe.
Como
lle gustaría que o lembraran as xentes de Dena e Meaño?
Coma
unha persoa que levou a cabo un labor evanxélico, que fixo as cousas con claridade,
que tratou de dialogar cos veciños e que se sentiu amigo de todos, aínda que,
ao mellor, non todos o recoñeceran como amigo. Quixen que a miña vida fora
coherente co que dicía, e que por iso me lembren.
Que
é o mellor e o peor que se leva de Dena de Meaño despois de tantos anos?
O mellor
é o coñecemento da realidade destas persoas e das súas actitudes. Tamén o
coñecemento desta cultura, deste xeito de ser. O peor, tal vez, ás veces, a
incomprensión diso que un di, e que, en ocasións, nunha terra tan fermosa coma
esta, as xentes non semellan responden a esa beleza, no senso en que deberían
cultivarse más humán e intelectualmente.
Facendo "exame de conciencia" do tempo pasado aquí: de que se arrepinte vostede?
De
ter levantado, en ocasións, a voz á xente, e que, se non o tivera feito, sería
mellor. Non me arrepinto do que dixen nunca, pero si do ton no que o dixen.
Teño que pedir perdón á xente por iso. (Foto de 1997, tomada na entrada da rectoral de Dena)
Vostede
foi un home preocupando polo patrimonio artístico das igrexas. Agora que se vai: qué
cousas quedan por facer neste eido?
En
Dena, restaurar algúns cruceiros destruidos ou semiderruidos, aos que había que
colocarlles as cruces de pedra ou outras pezas que lles faltan. En Meaño urxe
rematar as reformas para a recuperación da casa rectoral, salvar o piorno anexo
que data do século XVIII e que é unha mágoa o estado no que está, e logo facer
reformas no interior da igrexa románica co gallo de embelecela, por exemplo, no chan, no coro o una tribuna.
Cal vai ser a súa primeira preocupación como
novo vicario?
A
función do vicario está moito en relación cos dictames de arcebispo, e a día de
hoxe non hai ningunha encomendación especial.
Dóelle deixar isto despois de vintaseis anos?
Si,
dóeme moito. Din que o cura está casado coa su parroquia. Certo. Para min a
miña señora é a parroquia, é un desprendemento que sempre doe.
Como
lle gustaría que o lembraran as xentes de Dena e Meaño?
Coma
unha persoa que levou a cabo un labor evanxélico, que fixo as cousas con claridade,
que tratou de dialogar cos veciños e que se sentiu amigo de todos, aínda que,
ao mellor, non todos o recoñeceran como amigo. Quixen que a miña vida fora
coherente co que dicía, e que por iso me lembren.
domingo, 7 de abril de 2024
NINGUEN CONTARÁ A VERDADE (II)...
a O. P. A.
Pero nós, si. Outubro
de 2019. Tras o seu periplo sanxenxino, Suso Sueiro entra do PP e asume a encomenda
da provincial de presidir de Xestora en Meaño e reflotar o partido. Unha
encomenda cun retrogusto ponzoñento que se vía vir.
Ao
cabo, de xeito implícito, o encargo convertiuse naquel “laissez faire, laissez
passer” (deixen facer, deixen pasar), lema francés da economía de libre mercado,
que ben identifica ao PP. É dicir: “afórrate, non te movas, deixa pasar, nin
unha boa palabra, nin un mala acción”.
Todos
quietos. Pasado o tempo, á hora de procurar o candidato á alcaldía nas
municipais de 2023, o PP confiaba desde arriba en reconducir a situación co
retorno anticipado de Carlos Viéitez, ou que, do contrario, aparecería o alcaldable
per se, sen buscar. Era unha postura de inmolación. Agotado o prazo ao
límite, a Sueiro non se quedou outra que ser el o quen encabezara a lista e, sobre
a campana, evitarlle ao PP que Meaño fora o único concello de Galicia onde
o partido non presentara lista.
O
retorno de Viéitez agora, non foi como foi. A entente que o presidente
provincial Luis López vendeu, non foi tal. Coceuse exclusivamente entre
infanzóns do PP meañés e a cúpula do PP provincial, coa anuencia de dous baróns
comarcais de por medio.
En Meaño, Sanxenxo e Portonovo... ACTIVAte con Crespo
Por
abaixo só houbo dous encontros, e os dous informais. Así foron, e así o contamos.
O primeiro, nun establecemento hosteleiro de Vilagarcía, onde dous duques (ou
tres, ese dato se nos escapa) de Veciños de Meaño, sentencian o asunto coa frase
de “o PP somos nós”, é dicir, non se aceptará ningunha persona da xestora -nen a
Sueiro, por suposto- no PP de Veciños. É
dicir, non se ía realizar fusión algunha entre grupos, senón que aquelo era
técnicamente unha O.P.A. (que se diría en bolsa a unha Oferta Pública de
Adquisición) en toda regra.
O
segundo, xa co bacallau vendido, en FITUR Madrid a finales de xaneiro de deste
ano. Alí, nun aparte, presenza do presidente Alfonso Rueda, do PP provincial
Luis López, e un dos baróns comarcais: a Trinidade para bendecir o retorno de
Viéitez coa fórmula de “agora, falalo e arreglarse”, en relación a Meaño… Pero
desde entonces, nen falado nen arreglado. Aí acabouse, coa teoría dos “feitos
consumados”.
No
regreso ao PP, cunha posición de forza na alcaldía con maioría: que pedíu a cambio
Carlos Viéitez cando o seu encontro na provincial? Unha obra, un convenio, un
proxecto… Nada, ante a perplexidade dos da Táboa Redonda do PP, Viéitez non pediu nada.
Negociar nunca foi o seu forte.
Falta
agora por ver o que aguanta o estoicimo de Sueiro na corporación, vítima colateral da operación
“kleenex”. E, de cesar, saber quen da lista do PP de 2023 collería a vacante?. Sobre
o papel, e polo escaldado da operación, ninguén… Agás un, e este de metade da
lista. E Dena é a parroquia.
domingo, 31 de marzo de 2024
conversas.com
Juan Ventura Reboeiras Martínez
Delegado de la Pastoral de Turismo en la diócesis de Santiago
La
archidiócesis de Santiago de Compostela, que cuenta desde junio de 2023 con
nuevo arzobispo en la persona del ourensano Franciso José Prieto Fernández, se
organiza en base a 22 delegaciones. Una de ellas es la Pastoral de Turismo, que
ha sido asignada desde el pasado 28 de febrero a Juan Ventura Martínez
Reboeiras, párroco de San Vicente de O Grove y Santa María de Simes,
considerado uno de los más mediáticos de la comarca saliniense. Natural de
Vilanova de Arousa y a sus 40 años, este sacerdote ha hecho también sus
pinillos publicando su CD de música religiosa, otras de sus pasiones. Hoy
comparte el domingo de Pascula desde su parroquia de Simes (foto compartida)
La
archidiócesis de Santiago cuenta con una extensión de 8.546 kms2, y aúna
actualmente a 1.070 parroquias, agrupadas en 48 arciprestazgos, y organizados a
su vez en 3 vicarías. En base a ello se da servicio religioso a 1.320.350 católicos bautizados, con una ratio
de 2.080 bautizados por sacerdote, que no es poco. A ello se añade el
incremento del número de católicos con un turismo que asoma cada vez más
pujante en el norte de España.
Natural
de Vilanova de Arousa y a sus 40 años, Juan Ventura Martínez ha hecho también
sus pinillos publicando su CD de música religiosa, una de sus pasiones.
“VERANO ES
TIEMPO DE VACACIÓN Y VOCACIÓN”
¿En qué consiste la Pastoral
de Turismo del arzobispado?
Es
una delegación que se centra en dar una respuesta espiritual a la mucha gente
que se desplaza, sobre todo en verano, que es tiempo de vacación y vocación, y
ahí debemos estar nosotros para acercar al turista también a Dios, allí donde
va. En este mundo globalizado como en el que vivimos, donde todo el mundo se
mueve y se desplaza, la Iglesia ha de estar atenta para dar una respuesta a una
sociedad y una realidad cada vez más complejas.
¿Lo suyo es turismo al uso ó
turismo espiritual?
Lo
nuestro, de partida, ha de ser turismo en general, como una realidad que está
ahí y no podemos eludir, pero centrándonos en el plano espiritual. Tenemos que
estar preparados para recibir a los muchos turistas que visitan nuestra
diócesis, y facilitarles así el que puedan seguir viviendo y celebrando su fe.
Para ello hemos de ayudarles, dándoles a conocer los horarios de las
eucaristías y de los demás sacramentos, de las actividades de las parroquias y,
sobre todo, que se sientan acogidos a la tierra a la que llegan y en la
parroquia que les recibe.
“VERANO ES
TIEMPO DE VACACIÓN Y VOCACIÓN”
Juan Ventura recogiendo la Delegación de Pastoral de Turismo de manos del arzobispo Francisco José Prieto |
O sea que la Iglesia no se ha planteado estar u organiza un Fitur al uso…
(Risas) De momento, no. Pero todo se andará.
¿Cuánta gente trabaja en su equipo?
D. Francisco, el Señor Arzobispo, me ha encomendado a mí esta Delegación Episcopal de Pastoral del Turismo, y dentro de la misma hay un secretariado o subdelegación, para que nos entendamos, que es la de Pastoral de la Carretera y que lleva otro compañero sacerdote, D. Rubén Diéguez. Somos varias delegaciones de diversos aspectos de la pastoral diocesana, pero no podemos actuar como islas, cada una independientemente. La idea es colaborar entre las mismas, entre delegados, para hacer la pastoral más rica y participativa. De hecho, ya estamos trabajando en algunas ideas, que entre varios intentaremos de llevar a cabo.
¿Y cuáles son esas ideas o
proyectos en mente para echar a andar?
Estamos
sentando las bases para empezar a trabajar, porque el turismo es una realidad
que abarca muchos aspectos. Estamos creando ya una web de la delegación de
turismo, pero lo más inmediato ahora es visibilizar la Semana Santa (en la que
ashora estamos) en la diócesis a través de la web del arzobispado. Así, cabe
mostrar al visitante las Semanas Santas consideradas por la Xunta de Galicia
como de interés turístico: la de Santiago de Compostela, Betanzos, Cangas,
Fisterra y, en nuestra comarca, Paradela de Meis. Y, a la par, hacer también una
mención a otras, como son las de A Coruña, Pontevedra o Sanxenxo, lugares que
reciben mucha gente en Semana Santa, y a la que cabe atender turística y espiritualmente.
¿Y en el medio plazo?
Como
dije, estamos trabajando entre delegaciones y colaborando unos con otros, por
ejemplo, con la delegación de santuarios, que dirige el sacerdote meañés D.
Daniel Pérez, párroco de Amil. En nuestra diócesis hay lugares de gran
relevancia para la fe y la cultura, y que son visitados por muchísimas
personas, como son Nosa Señora da Barca en Muxía, Milagros de Amil, Peregrina
de Pontevedra, A Lanzada, Santa Minia de Brión, As Cabezas en Armenteira, los
diferentes santuarios de San Benito de Lérez, Lores, Cambados… La idea es dotar
a los santuarios de códigos QRs, de los
que servir información artística, cultural, y también pastoral con los horarios
de apertura, misas, confesiones y demás que fuera de interés. Y que, luego, esa
red de QRs se extienda a las iglesias de todo el arzobispado, mismo comenzando
por las de más interés turístico.
Si se incluye el arte,
¿quién se encargará de la creación de esa red de QRs?
Para
ello, colaboraremos con la delegación de Pastoral Universitaria y de Cultura,
que dirige el sacerdote D. Ricardo Sanjurjo, párroco de Sar, a través de “Piedras Vivas”, que es una iniciativa
eclesial que aúna a grupos de jóvenes que estudian arte y que tratan de
contribuir con su labor al anuncio del evangelio a través del arte. Sería
mediante estos colectivos que se trataría de confeccionar una guía en un
sentido artístico, eclesiástico y espiritual para difundir la cultura y contribuir
a mostrar al turista o al visitante un encuentro con Dios, porque las iglesias,
sus pórticos, sus retablos, son una catequesis, un lenguaje que es bello
contribuir a mostrar y enseñar.
El arte religioso sigue
atrayendo turismo.
Sí,
mucho. Tenemos un patrimonio impresionante. Por ejemplo, en Santiago, todo
visitante, sea o no católico, lo primero que busca es visitar la catedral,
mismo el turismo que se acerca por una parroquia no deja de visitar muchas
veces la iglesia, si esta es una construcción de siglos, se para, entra en la
iglesia… No hace falta ser una persona muy religiosa para poder disfrutar de la
arquitectura, de su belleza y su silencio.
En la iglesia, amén de
receptores, también son emisores de turismo a través de sus parroquias ¿no?
Sí,
y también tenemos que pensar en ello, porque en muchas parroquias los
feligreses disfrutan de excursiones y viajes organizados muchas veces por sus
párrocos, para visitar santuarios gallegos y españoles, o mismo del exterior.
En Galicia siempre fueron muy famosas las excursiones parroquiales. Yo mismo
organicé muchas (risas). De hecho, anuncio que organizaremos alguna
peregrinación a nivel diocesano…Y tenemos ahí en 2025 el año santo de Roma, que
es uno de los objetivos.
Turismo de arzobispado y de
la Xunta se entienden, ¿no?
Por
supuesto. En los próximos días tocará mantener una reunión para ponernos a su
disposición, sobre todo con Turismo, Cultura y Patrimonio, y ver qué proyectos
podemos encauzar, en una archidiócesis como es Santiago de Compostela y todo lo
que el Camino de Santiago supone.
Con respecto al arte
religioso para atraer turismo, su conservación es una asignatura pendiente, en
la que afloran problemas: iglesias, capillas, casonas rectorales…
Sí,
es un patrimonio que tenemos que poner en valor. Muchas rectorales, algunas de
siglos atrás, están en un estado ruinoso por la escasez de sacerdotes. El
recuperarlas y ponerlas en valor puede pasar por reconvertir algunas en
albergues, estancias de turismo rural, centros sociales… Es un camino para
restaurar ese patrimonio que no podemos dejar caer, porque tenemos la obligación
de conservar para bien de la Iglesia y del pueblo. Es algo en lo que poco a
poco tendremos que ir avanzando.
Con tan pocos sacerdotes, y
tanta parroquia, tanto misa, clases, usted ahora Delegación de la Pastoral de Turismo: ¿el estrés ha
llegado también a los sacerdotes?
(Risas)
Del estrés no se libra nadie en el mundo de hoy. Puedo decirte que los
sacerdotes realmente somos personas con la agenda llena en el día a día. Lo
nuestro no es una profesión o un trabajo al uso, lo nuestro es una vocación. Y
un una vocación, cuando las cosas se hacen con cariño y con amor, todo es más suave, más llevadero, y eso
resulta en realidad muy reconfortante para mente y espíritu. Nuestra tarea se
plantea siempre con humildad y desde el servicio.
(Risas) Del estrés no se libra nadie en el mundo de hoy. Puedo decirte que los sacerdotes realmente somos personas con la agenda llena en el día a día. Lo nuestro no es una profesión o un trabajo al uso, lo nuestro es una vocación. Y un una vocación, cuando las cosas se hacen con cariño y con amor, todo es más suave, más llevadero, y eso resulta en realidad muy reconfortante para mente y espíritu. Nuestra tarea se plantea siempre con humildad y desde el servicio.
sábado, 23 de marzo de 2024
IN MEMORIAM: AMPARO
Apagáronse
as túas 68 primaveras, precisamente cando esta última nos saudaba co día de San
Bieito. Xoves azul, que se tornou gris cando te fuches, silandeira, desexando
con enteireza apagarse entre os teus.
Meaño
perde unha desas mulleres, bandeira dunha xeración. Tan ousada como solidaria,
traballadora de pro, sempre presta a botar unha man na parroquia, con ese don
de saber alternar de xeito natural con novos e vellos, con esa carraxe
espontánea coa que te alporizabas calquera día, pero que ao seguinte borrabas
cun sorriso aberto, co que desarmabas todo, e cunha xenerosidade a túa que che
frorecía a borbotóns. E, como non, co teu saleiro á hora de saír con donaire
ante calquera ocurrencia, para botar unha risotada co interlocutor que facía
que todo fluira dóce.
Deixas
nos que te quixeron un desos vacíos tan grandes que nunca se enche. Deixas apertas
por dar, sorrisos por compartir e, para todos aqueles que te temos coñecido,
deixas unha esencia no aire, atrapado nun xesto que queremos aprehender para
que non te vaias nunca. Mentras a mente nos aguante, seguirás ao carón. Sempre.
Apagáronse
as túas 68 primaveras, precisamente cando esta última nos saudaba co día de San
Bieito. Xoves azul, que se tornou gris cando te fuches, silandeira, desexando
con enteireza apagarse entre os teus.
Meaño
perde unha desas mulleres, bandeira dunha xeración. Tan ousada como solidaria,
traballadora de pro, sempre presta a botar unha man na parroquia, con ese don
de saber alternar de xeito natural con novos e vellos, con esa carraxe
espontánea coa que te alporizabas calquera día, pero que ao seguinte borrabas
cun sorriso aberto, co que desarmabas todo, e cunha xenerosidade a túa que che
frorecía a borbotóns. E, como non, co teu saleiro á hora de saír con donaire
ante calquera ocurrencia, para botar unha risotada co interlocutor que facía
que todo fluira dóce.
Deixas
nos que te quixeron un desos vacíos tan grandes que nunca se enche. Deixas apertas
por dar, sorrisos por compartir e, para todos aqueles que te temos coñecido,
deixas unha esencia no aire, atrapado nun xesto que queremos aprehender para
que non te vaias nunca. Mentras a mente nos aguante, seguirás ao carón. Sempre.
Meaño perde unha desas mulleres, bandeira dunha xeración. Tan ousada como solidaria, traballadora de pro, sempre presta a botar unha man na parroquia, con ese don de saber alternar de xeito natural con novos e vellos, con esa carraxe espontánea coa que te alporizabas calquera día, pero que ao seguinte borrabas cun sorriso aberto, co que desarmabas todo, e cunha xenerosidade a túa que che frorecía a borbotóns. E, como non, co teu saleiro á hora de saír con donaire ante calquera ocurrencia, para botar unha risotada co interlocutor que facía que todo fluira dóce.
Deixas nos que te quixeron un desos vacíos tan grandes que nunca se enche. Deixas apertas por dar, sorrisos por compartir e, para todos aqueles que te temos coñecido, deixas unha esencia no aire, atrapado nun xesto que queremos aprehender para que non te vaias nunca. Mentras a mente nos aguante, seguirás ao carón. Sempre.
domingo, 17 de marzo de 2024
NINGUEN CONTARÁ A VERDADE (I)
o conventículo