IN MEMORIAM: SERVANDO

Servando Miniño escoitaba estos días o pitido final do partido da súa vida, para enfilar os vestiarios diante dunha ovación silandeira, que non podía estar presente no graderío fúnebre nesta primavera gris. O fúbol meañés, e o de Dena en particular, perde un referente de toda unha xeración de futbolistas, que medraron nas Cachizas alentados pola súa voz.
Comedido desde os bancos, de talante tranquilo, revelouse pronto como un formador encomiable para disfrutar e facer disfrutar co fútbol. O entusiasmo da súa dona por este deporte fíxolle doada unha paixón compartida tantas tardes no campo das Cachizas, estampa habitual a súa no graderío.

Servando integraba a comisión que refundaba o Unión Dena en 1966 e, tras retornar da emigración en Holanda, vinculouse para sempre desde o 78 ao clube dos seus amores, mesmo xogando daquela a súa última tempada. Logo, directivo, presidente entre 1983 e 1985, e entrenador de decenas de equipos base. A pesares das ofertas, a súas aparicións nos bancos de séniors foron contadas -ocasionais no Dena para asumir algúns valeiros provisionais, e dúas tempadas no San Miguel de Deiro-, porque a el colmábao a formación dos rapaces. Mesmo rexeitou unha oferta para ser segundo de Pedro Ferreira no banco de Vilalonga nos anos de campaniñas deste clube.

Lástima. Á sociedade meañesa, e mesmo ás administracións locais, faltoulle de sempre a iniciativa para un xesto que lle recoñecera en vida o que tanto tiña merecido, por unha entrega altruista de décadas e cunha sinxeleza tal, que sempre te facía mellor, máis sociable e humano cando estabas con el. Apagouse o faro. O seu legado humilde permañecerá para sempre en todos os que tivermos a fortuna de telo coñecido.