*** Opinión

Pisando charcos
 
 
A infantilización consume a corporación meañesa, onde a posverdade e partidocracia aprópiase da esencia da administración local. Evidenciouse no pleno deste pasado venres (por día 27 de xaneiro), abordando a situación do comedor escolar CEIP de Coirón, pero non debatindo sobre o qué, senón sobre o cómo. Foi máis de hora e media mareando a perdiz, convertindo a sesión nunha xuntanza “ad libitum”, pisando charcos ata derivar nun debate bizantino que estaba abocado a rematar por inanición.

O primeiro paso do rexidor foi saltarse a orde do día, para non abordar a moción -que el mesmo aceptara a trámite-, e que presentaba un dos grupos da oposición. Este asunto veu mal parido desde o arranque en setembro: Carlos Viéitez levara a pleno por vía de urxencia solicitar á Xunta que ésta asumira o comedor de Coirón. Fíxoo sen ter testado antes a posición das familias. E, pola súa banda, os grupos da oposición votaran a favor sen valorar aquel día o carecer de información pola premura, e sen medir as consecuencias -catering e recorte de horario post-comedor- que podían derivarse. (Na foto, o presidente de ANPA Óscar Muñiz, intervindo no pleno)

Logo do acordado, o goberno local non trasladou información algunha á outra parte afectada (familias). E, a maiores, a Concellería de Educación (ou representante) non acudiu esta semana ao Consello Escolar, convocado para abordar a situación do comedor, nen tampouco asistiu á asemblea da ANPA convocada a efecto, e para a que cursaran aviso ás partes.

Así as cousas, todo quedou abocado a un pleno -cheo de xente coa asistencia das familias-, onde a estratexia era bloquear unha moción que dous grupos (goberno de Carlos Viéitez e PSOE) non querían tratar, apelando a unha xuntaza posterior, onde, previsiblemente, acordarían o mesmo. Certo que, de obrar así, obrigaríase a un segundo pleno, por canto só é este (que non outra instancia), o que pode revocar un acordo plenario anterior. Nesta sesión só cabía retirar a moción ou, de aceptar a urxencia, votarse, nen máis nen menos. O resto, foi meterse nun xardín e marear a perdiz, mesmo con argumentos que acabaton por tornarse infantiloides (que se quitas iso, que se pos isto, que se as familias estaban politizadas, que se se venden e se mercan votos, que se si, que se non, pero, se non? pero… E se si?...) Ao final, á hora de votar, o dos nenos: ti con que vas neste partido? Quen vai gañar?... Pois eu, con eles. E así, os tres favor. Ai! Carretero: para ese viaje, no hacían falta esas alforjas”.

P.D.: Cando se recupere a videoacta na plataforma, serviremos o enlace desde aquí: ver e escoitar para crer, para saber da posición e dos argumentos de cada quen e que poidas tirar e conclusións sen prexuízos.